«Ποιο είναι το μεγαλύτερο παράδοξο της μητρότητας;
Μπορεί να σου λείπει το κορίτσι που ήσουν κάποτε, αλλά να αγαπάς αυτό που είσαι τώρα. Να χτίσεις και να απολαύσεις μια όμορφη ζωή, ακόμα και τις δύσκολες μέρες.
Μπορείς να νιώσεις το φως του ήλιου στο πρόσωπό σου ακόμα κι από τον βυθό του ωκεανού. Να ξέρεις πού πηγαίνεις, όταν όλα γύρω σου αλλάζουν.
Να αγκομαχάς όσο παλεύεις με τα κύματα και να μένεις ζωντανή ενώ σε παρασύρουν.
Μπορείς να παρακολουθείς το πρόσωπο των παιδιών σου για ώρες μέχρι να αποκοιμηθούν. Να τους ψιθυρίσεις ότι θα θυμάσαι τα πάντα - μια υπόσχεση που μπορεί να μην κρατήσεις.
Μπορείς να γίνεις το σύμπαν τους και να κουνήσεις βουνά με ένα σου άγγιγμα. Να φοβάσαι από την πολλή αγάπη.
Να εύχεσαι να μην ένιωθες τόσο μόνη τις δύσκολες νύχτες. Να χαζεύεις τα πρόσωπά σου και ταυτόχρονα να σκέφτεσαι και το παρελθόν και το μέλλον.
Μπορεί να νιώσεις πιο κοντά από ποτέ με τον σύντροφό σου, ακόμη κι η σχέση σας κρέμεται από μια λεπτή κλωστή. Να είσαι κουρασμένη, αλλά κάτι μέσα σου να θέλει να μένεις ξύπνια όλο το βράδυ.
Να ανασαίνεις τις δύσκολες μέρες και να δίνεις καθημερινά κομμάτια του εαυτού σου, ακόμα κι αν νιώθεις ότι δεν έχεις τίποτα άλλο να δώσεις.
Μπορεί να μην έχεις ιδέα τι κάνεις, αλλά μέσα σου να γνωρίζεις τι είναι το σωστό.
Μπορεί να αναπολεί το πριν, αλλά να κρατάς τα μικρά τους χεράκια και να αισθάνεσαι πιο δυνατή από ποτέ.
Μπορείς να κουβαλάς μέσα σου κάτι παλιό, ενώ ταυτόχρονα υφαίνεις κάτι καινούριο.
Να αναρωτηθείς γιατί κανένας δεν σε είχε προειδοποιήσει...
Κοιτάζεις την οικογένειά σου και ξέρεις ότι έτσι ήταν γραφτό να γίνουν τα πράγματα.
Μπλέκεις αρχή, μέση και τέλος και αρκετές φορές αναρωτιέσαι πού ανήκεις.
Μπερδεύεσαι. Πώς μπορούν αντίθετα συναισθήματα να συνυπάρξουν μέσα σου;
Η αγάπη μπορεί να σε κρατήσει - και θα σε κρατήσει! - μέσα από όλα τα δάκρυα και τις αμφιβολίες.
Γιατί έτσι είναι η μητρότητα, ένα χάος. Σε σπάει και σε ολοκληρώνει. Είναι ένα χάσμα που πολλαπλασιάζεται μέσα στην καρδιά και την ψυχή σου.»
Πηγή: jessurlichs