«Μετά από τρία κορίτσια μπορώ να πω περήφανα ότι έχουμε συγκεντρώσει μια τεράστια συλλογή από Barbie και άλλες κούκλες που θα μπορούσε να συναγωνιστεί οποιοδήποτε κατάστημα παιχνιδιών στον πλανήτη!
Η μεγάλη μου κόρη που είναι σήμερα 17 ετών δεν έπαιξε ποτέ πολύ μαζί τους, αλλά της άρεσαν που στόλιζαν το δωμάτιό της. Τις αποκαλούσε ‘’τα κορίτσια’’. Όταν γεννήθηκε η δεύτερη κόρη μου, προσθέσαμε στη συλλογή αρκετές ακόμα. Χτένιζε τα μαλλιά τους και θαύμαζε την ικανότητά μου να τα πλέκω.
Και μετά ήρθε το μωρό της οικογένειας.
Όταν η δεύτερη κόρη μου ανυπομονούσε να πετάξει τις κούκλες για χάρη του μακιγιάζ και του γκλίτερ, η μικρότερη ήταν πολύ χαρούμενη που επιτέλους θα είχε επιτέλους στην κατοχή της όλες τις κούκλες και τα χαριτωμένα ρουχαλάκια της. Με κυνηγούσε να παίξω μαζί της και μου υποσχόταν πάντα ότι εγώ θα διάλεγα τα ρούχα τους.
Αυτό το μικρό κοριτσάκι είναι πλέον 12 ετών και μου είπε ότι είναι πολύ μεγάλη για να παίζει πλέον μαζί τους… Ήξερα ότι θα ερχόταν αυτή η μέρα, αλλά με βρήκε απροετοίμαστη.
Μετά από τρία παιδιά μπορώ να πω με σιγουριά, ότι με τα μικρότερα ο χρόνος κυλάει πολύ πιο γρήγορα.
Πριν το καταλάβεις, αναρωτιέσαι πότε έκανες τελευταία φορά μπάνιο το παιδί σου, πότε του διάβασες το αγαπημένο του παραμύθι ή πότε χτενίσατε μαζί τα μαλλιά της αγαπημένης του κούκλας.
Μπαίνοντας στο δωμάτιο της κόρης μου είδα τρεις σακούλες σκουπιδιών γεμάτες με ροζ και μοβ ρούχα, μικροσκοπικά παπούτσια και πλαστικά πορτοφόλια.
"Αυτά είναι για το Ξεχωριστό Κουτί, μαμά", είπε.
Στο Ξεχωριστό Κουτί αποθηκεύω όλα όσα δεν μπορώ να αποχωριστώ. Τις πολύτιμες αναμνήσεις από τα παιδικά τους χρόνια. Οι γονείς μου δεν είχαν κρατήσει κανένα παιχνίδι μου και έτσι ορκίστηκα ότι δεν θα έκανα το ίδιο λάθος με τις κόρες μου. Ίσως στο μέλλον τα δικά τους παιδιά θα ήθελαν να δουν και να αγγίξουν ένα κομμάτι του παρελθόντος.
Σοκαρίστηκα από το πόσο πολύ στενοχωρήθηκα στη θέα των παιχνιδιών μέσα στις σακούλες σκουπιδιών. Άλλωστε σχεδόν καθημερινά, παραπονιέμαι για την ακαταστασία. Αντί να τις πετάξω, τις άφησα στο δωμάτιό της για μερικές μέρες, σε περίπτωση που άλλαζε γνώμη.
Κάποια στιγμή, η μεσαία μου κόρη είπε ''Ήρθε η ώρα και για τη μικρή! Πάνε οι κούκλες!''
Αγόρασα ένα καινούριο Ξεχωριστό Κουτί και ρώτησα τη 12χρονη κόρη μου αν ήθελε να με βοηθήσει να μαζέψω τις κούκλες της. Προτίμησε ωστόσο, να παίξει ένα βιντεοπαιχνίδι.
Άδειασα όλες τις σακούλες και απομύζησα 17 χρόνια αναμνήσεων.
Προσπάθησα να θυμηθώ από πού προήλθε η καθεμία -ίσως από ένα πάρτι γενεθλίων ή ένα ταξίδι, αλλά μάταια. Είναι εξωπραγματικό, όμως, αυτές οι κούκλες αποτελούν τα πιο πολύτιμα χρόνια της ζωής μου.
Τις έντυνα όλες προσεκτικά με κάτι που πίστευα ότι θα τους άρεσε. Τους βούρτσισα τα μαλλιά και τακτοποίησα στο Ξεχωριστό Κουτί, ενώ παράλληλα τραγουδούσα το τραγούδι από το Toy Story.
Τα δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπό μου και η μεσαία μου κόρη με χάιδεψε στην πλάτη, λέγοντάς μου "Δεν πειράζει, μαμά. Δεν θέλεις να σε δει να κλαις. Θα αλλάξει γνώμη".
Ένα μέρος μου ήλπιζε ότι θα το έκανε. Αλλά δεν συνέβη.
Ίσως θα μπορούσα να την πείσω να κάνουμε ένα τελευταίο πάρτι με τις κούκλες της, αν της το ζητούσα… Δεν θα ήταν όμως σωστό, έτσι;
Όταν έκλεισα το κουτί, συνειδητοποίησα ότι μερικά χρόνια αργότερα θα ανοίξει για μία ακόμα φορά. Ένα μικρό κοριτσάκι θα παίξει μαζί τους για μία ακόμα φορά. Ίσως να είναι η εγγονή ή η δισέγγονή μου. Αναρωτήθηκα πώς θα με φωνάζει, ποιο θα είναι το όνομά της και τι υπέροχες αναμνήσεις θα ξεθάψει η μητέρα της όταν ανοίξει το κουτί.
Ξέρω ότι έχω πολλές αναμνήσεις ακόμα να δημιουργήσω με τα κορίτσια μου, αλλά δεν θα περιλαμβάνουν μικροσκοπικά φορέματα και πάρτι τσαγιού. Ανυπομονώ, όμως, για τη στιγμή που θα ανοίξει ξανά αυτό το κουτί.»
Πηγή: herviewfromhome.com