«Κάποτε, υπήρχε μια μαμά που της έλεγαν ότι γκρινιάζει συνεχώς.
Τόσο ο σύντροφός της, όσο και τα παιδιά της... Και ορκίζεται ότι μια φορά είδε και τον σκύλο να δυσανασχετεί μαζί της, όταν παραπονιόταν για τις τρίχες που άφηνε στον καναπέ.
Η αλήθεια είναι ότι θα ήταν πάρα πολύ όμορφο να υπήρχε και κάποιος άλλος να σκέφτεται το πρόγραμμα όλης της οικογένειας όπως οι μαμάδες.
Να κλείνει τα ραντεβού με τους γιατρούς.
Να ετοιμάζει γεύματα και σνακ.
Να αγοράζει τα δώρα γενεθλίων.
Να παρακολουθεί ποια τρόφιμα τελειώνουν.
Να σκουπίζει τα ψίχουλα από το πάτωμα της κουζίνας.
Να ασχολείται με την ψυχική ευημερία του καθενός.
Και δεν χρειαζόταν να επωμίζεται τα πάντα.
Θα ήταν υπέροχο αν δεν χρειαζόταν να τρέχει για όλη την οικογένεια. Ο καθένας να έκανε αυτό που πρέπει, χωρίς να χρειάζεται να του το υπενθυμίζει δέκα φορές.
Αλλά, αν δεν το κάνει μόνη της ή δεν το αναθέσει σε κάποιον, δεν θα γίνει.
Και όταν επιτέλους στρώνουν το κρεβάτι ή καθαρίζουν το δωμάτιό τους, τους συγχαίρει όλους και τους χειροκροτεί γιατί διαφορετικά, δεν θα το ξανακάνουν. Ενώ για εκείνη ισχύει το αντίθετο! Είναι δεδομένο ότι θα το κάνει και ότι δεν θα το προσέξει κανείς.
Και έχει κουραστεί να λέει σε όλους τι να κάνουν.
Να παρακαλά ο σύντροφός της να κάνει τα πράγματα που πρέπει στην ώρα τους, όταν του το ζητά και να τη βοηθά για ό,τι αφορά το ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ σπίτι.
Να ζητά ακόμα και τα πιο απλά.
Έχει κουραστεί να της λένε ότι γκρινιάζει συνεχώς.
Δεν θέλει να ελέγχει τους πάντες και τα πάντα.
Θέλει απλώς να κάνει τα πάντα για τους ανθρώπους που αγαπάει περισσότερο.»
Πηγή: livingfullaftered