«Νιώσαμε πολύ τυχεροί που τα καταφέραμε στον πρώτο κιόλας κύκλο της εξωσωματικής - δεν συμβαίνει σε όλα τα ζευγάρια. Όλα κυλούσαν υπέροχα στο Α’ τρίμηνο και στον υπέρηχο των 12 εβδομάδων μάθαμε ότι περιμένουμε αγοράκι.
Στoν υπέρηχο των 20 εβδομάδων μπορούσαμε να δούμε και τα 10 δάχτυλα των χεριών και των ποδιών του και όλες οι εξετάσεις ήταν καλές. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη. Στη συνέχεια, περίπου στις 23 εβδομάδες, ο μαιευτήρας του παρατήρησε πως γύρω από την κύστη του μωρού μας είχε μαζευτεί επιπλέον υγρό και πήγα κατευθείαν στο νοσοκομείο.
Το άγχος μου αυξήθηκε όταν μάθαμε πως οι πνεύμονές του δεν διαστέλλονταν όπως θα έπρεπε, ενώ η εγκυμοσύνη μου θεωρούνταν πια υψηλού κινδύνου και μας πρότειναν να την διακόψουμε.
Περίπου στις 29 εβδομάδες, μπήκα ξανά στο νοσοκομείο με σκοπό να μείνω μια εβδομάδα ώστε να με παρακολουθούν. Τότε, συνέβη το αδιανόητο…
Ένας από τους γιατρούς, που δεν είχα ξαναδεί, μπήκε στο δωμάτιό μας και μας είπε ότι το μωρό μας δεν θα επιζούσε και ότι θα πέθαινε σύντομα μετά τη γέννηση. Έμεινα αποσβολωμένη αλλά προσπάθησα να μην χάσω τις ελπίδες μου.
Στις 34 εβδομάδες και 5 ημέρες, κι ενώ ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο, γέννησα τον μικρό μας Arnaud με επείγουσα καισαρική τομή. Το αγοράκι μας γεννήθηκε την Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου στις 21.55 και μεταφέρθηκε αμέσως στη ΜΕΘ.
Το επόμενο πρωί, γύρω στις 5, τον είδα για πρώτη φορά στην θερμοκοιτίδα. Παρότι ήταν διασωληνωμένος ήταν τέλειος! Λίγο αργότερα, μας ανακοίνωσαν πως δεν πρέπει να τρέφουμε ελπίδες…
Εγώ αρνιόμουν να το δεχτώ αλλά καθώς περνούσαν οι ώρες και τον έβλεπα να δυσκολεύεται να αναπνεύσει, τόσο αποδεχόμουν την κατάσταση. Την τέταρτη μέρα μετά τον τοκετό, οι γιατροί μας έδωσαν λίγο χρόνο μαζί του και μπορέσαμε να τον κρατήσουμε στην αγκαλιά μας. Μετά από λίγο άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο πόνος του να χάνεις το μωρό σου είναι βαθύς κι αβάσταχτος. Όπως δύσκολο είναι και το ταξίδι της υπογονιμότητας. Τις πρώτες μέρες ένιωθα αδικία που χάθηκε το τέλειο μωράκι μας. Δεν μπορούσα να το δεχτώ με τίποτα. Όταν άρχισα να το συζητάω με φίλους και γνωστούς, βοηθήθηκα. Δεν νιώθω πια τόσες πολλές ενοχές, ξέρω πως δεν φταίω εγώ για ό,τι συνέβη.
Ίσως σε λίγο καιρό συμφωνήσω με τον σύζυγό μου να κάνουμε ακόμα μια προσπάθεια. Ακόμα, όμως, είναι νωρίς να το σκέφτομαι….».
Πηγή: honey.nine.com.au