«Το σώμα μου ανήκει στα παιδιά μου.
Τα χέρια μου είναι δικά τους για να τυλίγονται στην αγκαλιά μου. Νανουρίζουν το νεογέννητο μωρό και βάζουν για ύπνο τα μεγαλύτερα παιδιά μου.
Τα πόδια μου είναι δικά τους για να με κρατάνε όρθια και να τρέξουν σε περίπτωση που κάτι συμβεί. Για να παίξω κυνηγητό μαζί τους.
Οι ρυτίδες μου είναι δικές τους μετά από τόσες άγρυπνες νύχτες και τόσα πρωινά που παίζω με πλαστικά δεινοσαυράκια, όταν το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κοιμηθώ.
Τα αυτιά μου είναι δικά τους για να ακούω τις φωνούλες τους, τις πρώτες λεξούλες τους και τις ιστορίες τους που δεν έχουν τελειωμό.
Τα χείλη μου είναι δικά τους για να γιατρέψω χτυπήματα με ένα απλό φιλάκι. Τα χείλη μου κρύβουν μια φωνή έτοιμη να υπερασπιστεί τα παιδιά της και να τους πει πόσο πολύ τα αγαπάει.
Τα σώματα των μαμάδων έχουν κυτταρίτιδα, ραγάδες και χαλαρές κοιλιές, ΑΛΛΑ κάνουν τόσα πολλά! Το τελευταίο πράγμα που πρέπει να νιώθει μια μητέρα για το σώμα της μετά την γέννα είναι απέχθεια. Όμως συμβαίνει! Γιατί τα πρότυπα ομορφιάς επιβάλλουν σε μια γυναίκα να έχει τέλειο σώμα, ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει στη ζωή της.
Αυτή, λοιπόν, είναι μια μικρή υπενθύμιση για όλες μας. Το σώμα μας είναι των παιδιών μας και, κοιτάξτε, τι έχει κάνει γι' αυτά. Τα έφερε στον κόσμο και έχει γίνει το σπίτι τους.
Είναι καιρός, λοιπόν, να μάθουμε να αγαπάμε ξανά το σώμα μας.»