«Έχω περάσει αμέτρητες ώρες ξαπλωμένη στα σκοτάδια δίπλα στα παιδιά μου, παρακαλώντας κάποια στιγμή να τα πάρει επιτέλους ο ύπνος. Υπάρχουν νύχτες που είναι πραγματικά δύσκολες, αλλά τις περισσότερες φορές είναι... όμορφα.
Το να ξαπλώνεις δίπλα στο σπλάχνο σου μέχρι να αποκοιμηθεί είναι μαγικό. Υπάρχει κάτι το οικείο που σε γαληνεύει. Μερικές φορές, στο σκοτάδι, τα παιδιά μου θα κουρνιάσουν πάνω μου, θα μυρίσω τα μαλλάκια τους, θα νιώσω τα ζεστά τους μάγουλα στο λαιμό μου ή τις καρδούλες τους να χτυπούν το στήθος τους - και τότε, νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη.
Πολλοί λένε ότι το να ξαπλώνεις δίπλα στο παιδί μέχρι αυτό να αποκοιμηθεί είναι κακή συνήθεια. Το κακομαθαίνεις και πρέπει να το κόψεις από νωρίς... Αν δεν το κάνεις, όμως, τι γίνεται; Αν σου ζητήσει να μείνεις για λίγο κοντά του μέχρι να το πάρει ο ύπνος;
Eίναι λογικό να αναρωτηθεί κανείς αν αυτό θα του δημιουργήσει πρόβλημα στο μέλλον. Αν θα είναι τόσο εξαρτημένο από εσένα που δεν θα μπορέσει ποτέ να σταθεί μόνο του στα πόδια του.
Η απάντηση είναι απλή: μια χαρά θα μπορεί! Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι αυτά τα παιδιά γίνονται ανεξάρτητα - και είναι λογικό αν το καλοσκεφτείς! Όταν ένας άνθρωπος νιώθει ασφάλεια, έχει περισσότερη αυτοπεποίθηση και δεν φοβάται τις προκλήσεις της ζωής.
Για να μην παρεξηγηθώ δεν λέω ότι όλες οι μαμάδες πρέπει να ξαπλώνουν δίπλα στα παιδιά τους μέχρι να αποκοιμηθούν. Απλώς, τονίζω ότι δεν πρέπει να ανησυχούν αν το κάνουν. Μόνο εσύ ξέρεις τι είναι καλό για την οικογένειά σου.
Εγώ το κάνω γιατί τα παιδιά μου το θέλουν και το έχουν ανάγκη. Αυτές οι στιγμές σιωπής και εγγύτητας είναι πολύ σημαντικές για εμάς. Επιπλέον, για να πω την αλήθεια, ούτε εμένα μου αρέσει να κοιμάμαι μόνη. Αν ο σύζυγός μου λείπει, δεν με πιάνει ύπνος και ας είμαι 38 ετών! Αν εγώ που είμαι μεγάλη αποζητώ αυτή την ασφάλεια, τότε πού είναι το κακό να την αποζητούν και τα παιδιά μου που είναι 4 και 9 χρονών.
Ξαπλώνω μαζί τους όταν είναι αγχωμένα και ανήσυχα και ξέρω ότι με χρειάζονται. Οι μέρες που θα μπορώ να το κάνω αυτό, είναι πραγματικά μετρημένες.
Είμαι δίπλα στα αγόρια μου γιατί δεν θέλω να κλείσουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους σ' ένα μπαούλο και να πετάξουν το κλειδί, μόνο και μόνο επειδή τα αγόρια ''πρέπει να είναι πιο σκληρά''.
Ναι, μερικές φορές , το να ξαπλώνω εκεί είναι το τελευταίο μέρος που θέλω να είμαι.
Ναι, μερικές φορές είμαι ταραγμένη, πεινασμένη, εκνευρισμένη. Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σφίγγει σφιχτά τα δόντια μου μόνο και μόνο για να μην ξεφωνίσω από απογοήτευση.
Αλλά ξέρω ότι αυτά τα λεπτά που είμαι εκεί προσφέρουν στα μικρά μου όσα έχει ανάγκη ένα παιδί: αγάπη και ασφάλεια. Και αυτό μου αρκεί.»
Πηγή: scarymommy.com