«Στα 50 μου, μετά από μια σειρά αδιέξοδων σχέσεων, λαχταρούσα να γνωρίσω έναν σύντροφο, έναν συνοδοιπόρο που θα είναι πλάι μου μέχρι το τέλος της ζωής. Ήμουν τυχερή και όχι μόνο τον γνώρισα, αλλά πριν λίγες εβδομάδες τον παντρεύτηκα κιόλας.
Ο Brayan κι εγώ γιορτάσαμε την ένωσή μας αλλά ο γάμος μας δεν είναι σαν τους άλλους. Δεν περιμένουμε ότι ζήσουμε μαζί για τα επόμενα 20 ή 30 χρόνια και να καθόμαστε, γερασμένοι πια, στις κουνιστές πολυθρόνες μας πιασμένοι χέρι χέρι.
Ο άντρας μου, βλέπετε, έχει ανίατο καρκίνο. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2019 με έναν όγκο 19 εκατοστών στο λεπτό του έντερο. Οι γιατροί τότε του έδιναν 50% πιθανότητες να ζήσει, αλλά εκείνος τα κατάφερε και επέζησε. Το 2021, όμως, ο καρκίνος επέστρεψε σαν θηρίο έτοιμο να τον κατασπαράξει, με πολλαπλούς όγκους στην περιοχή της κοιλιάς οι οποίοι αναπτύσσονται πολύ γρήγορα.
Για να είμαι ειλικρινείς, δεν ξέρουμε καν αν αυτός ο γάμος θα φτάσει στην επέτειο των πέντε ετών. Και τολμώ να πω πως, ακόμα κι αν δεν φτάσει, θα είμαι καλά με την απόφασή μου να παντρευτώ τον συγκεκριμένο άνθρωπο.
Μετά από μια γεμάτη αλλά δύσκολη ζωή, προσαρμοσμένη στα κοινωνικά στερεότυπα και τα “πρέπει” των άλλων, έμαθα να εκτιμώ το “τώρα” μου. Οι δυσκολίες και οι αναποδιές που θα ζήσουμε στο μέλλον, οι χαρές και οι στεναχώριες που θα μοιραστούμε, δεν αφαιρούν την απόλαυση αυτού που ζω σήμερα με τον Bryan γιατί είναι ο άντρας των ονείρων μου.
Μετά από πολλές δεκαετίας που προσπαθούσα να ελέγξω τα πάντα, έμαθα πως δεν μπορώ να ελέγξω τίποτα παραπάνω από το παρόν μου. Ωστόσο δεν ήμουν πάντα έτσι.
Γέννησα την κόρη μου δυο μήνες μετά το διαζύγιό μου κι ενώ ήμουν ακόμα φοιτήτρια. Πάλεψα να γίνω δικηγόρος με ένα παιδί στην αγκαλιά, ανίκανη να ελέγξω το μέλλον και τις αναποδιές που ήρθαν. Φρόντισα την μητέρα μου όταν έπαθε Aλτσχάιμερ, αδυνατώντας να πιστέψω ότι μου φύλαγε μια τέτοια έκπληξη το μέλλον.
Μετά απ’ όλα αυτά, κι αφού αναλώθηκα σε ανούσιες κοινωνικές συμβάσεις, σκέφτομαι διαφορετικά. Ο Bryan είναι ο έρωτας της ζωής μου, ο άνθρωπος που πάντα ονειρευόμουν, και θα είμαι δίπλα του χωρίς να σκέφτομαι τη στεναχώρια που θα ζήσω με τον θάνατό του.
Το μόνο που ''βλέπω'' είναι η ευτυχία που νιώθουμε όταν είμαστε μαζί, εκεί εστιάζω. Ξέρουμε βαθιά μέσα μας ότι θα περάσουμε και εύκολες και δύσκολες καταστάσεις, θα νιώσουμε και τη χαρά και τη λύπη, γιατί όλα είναι μέρος της ζωής - κι εμείς τη ζωή μας θέλουμε να τη ζήσουμε μαζί».
Πηγή: huffpost.com