Καλώς ή κακώς, οι συνθήκες ζωής έχουν αλλάξει δραματικά τις τελευταίες δεκαετίας και τα παιδιά μας, παρά τα πλεονεκτήματα που έχουν, έχασαν κάτι που σε μας δόθηκε απλόχερα: τα ανέμελα παιδικά χρόνια στις αλάνες και τους δρόμους της γειτονιάς!
Ειδικά την περίοδο του καλοκαιριού, απ' όταν έκλειναν τα σχολεία μέχρι την 10η Σεπτεμβρίου που μαζευόμασταν ξανά για τον Αγιασμό, ζούσαμε 3 ξέγνοιαστους μήνες, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς τους 4 τοίχους του σπιτιού να μας πλακώνουν.
Τα καλοκαίρια των παιδιών μας, όμως, δεν έχουν την ανεμελιά που ζήσαμε εμείς κι αυτό γιατι εμείς:
Κάναμε 3 μήνες διακοπές στο χωριό με τη γιαγιά και τον παππού
Οι σημερινοί γονείς δεν έχουν συχνά τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά στο χωριό με τους παππούδες αφού ο παππούς και η γιαγιά ζουν μαζί τους στην πόλη! Ωστόσο, ακόμα κι αν υπάρχει αυτή επιλογή, δεν αποφασίζουν πάντα να το κάνουν.
Οι γονείς της δικής μας γενιάς δεν αποχωρίζονται εύκολα τα παιδιά τους και ειδικά όταν είναι μικρά! Εκτός από τους φόβους μας μήπως το παιδί μας πάθει κάτι... ανεπανόρθωτο, ανησυχούμε μήπως η γιαγιά αλλάξει τις συνήθειες και τα όρια που έχουμε πασχίσει να βάλουμε στο αγγελούδι μας.
Έτσι, τα σημερινά παιδιά στερούνται κάτι που εμείς είχαμε απλόχερα και διαμόρφωσε κατά πολύ την προσωπικότητά μας: 3 μήνες διακοπές στη φύση, με μπόλικο παιχνίδι, ανεμελιά, διασκέδαση με άλλα παιδιά όλων των ηλικιών και τη γιαγιά να μας κάνει όλα τα χατίρια!
Παίζαμε στη γειτονιά μέχρι αργά το βράδυ
Όσοι γεννήθηκαν τις δεκαετίες του '70 και του '80, θυμούνται τα ατέλειωτα απογέματα στην πιλοτή της πολυκατοικίας ή το πιο κοντινό πάρκο όπου μαζευόμασταν όλα τα παιδιά της γειτονιάς και παίζαμε μέχρι αργά το βράδυ!
Οι συζητήσεις, οι ίντριγκες, οι κόντρες οι συμμαχίες και τα παιδικά φιλιώματα μας βοήθησαν να κοινωνικοποιηθούμε αλλά και να δημιουργήσουμε φιλίες που διατηρούμε μέχρι σήμερα. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι πως περάσαμε τα παιδικά μας καλοκαίρια χωρίς έγνοιες και καταπίεση.
Τα πράγματα, όμως, έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Το να αφήσεις ένα μικρό παιδί να μείνει μόνο του έξω μέχρι αργά, ακόμα κι αν είναι στο δρόμο κάτω από το σπίτι παρέα με όλα τα παιδιά της γειτονιάς, είναι σχεδόν αδύνατο. Οι κίνδυνοι έχουν πολλαπλασιαστεί και οι γονείς νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια όταν τα παιδιά είναι κοντά μας μέσα στο διαμέρισμα, παρά στο δρόμο μόνα τους.
Χρησιμοποιούσαμε τη φαντασία μας, όχι τις οθόνες
Όταν είχαμε εξαντλήσει όλα τα γνωστά παιχνίδια και γκρινιάζαμε επειδή βαριόμασταν, δεν καταφεύγαμε σε εύκολες λύσεις όπως η τηλεόραση, το YouTube η το Play Station. Στίβαμε όλα τα παιδιά μαζί το κεφάλι μας μέχρι να μας κατέβει εκείνη η φανταστική ιδέα που σιγά σιγά θα την εξελίσσαμε στο «απόλυτο παιχνίδι του καλοκαιριού»! Με αυτό θα περνούσαμε αρκετές μέρες μέχρι που θα το βαριόμασταν και θα ψάχναμε την επόμενη αυτοσχέδια ενασχόλησή μας.
Όλη αυτή η διαδικασία είχε συχνά μεγαλύτερη αξία κι από το ίδιο το παιχνίδι που θα σκαρφιζόμασταν, αφού ο καταιγισμός ιδεών, οι ψευτοδιαφωνίες και τα αστεία που προκύπτανε ήταν διασκεδαστικά και... απολαυστικά.
Τα σημερινά απιδιά, όσο κι αν οι γονείς το θέλουμε και το επιδιώκουμε, δεν έχουν συχνά την ευκαιρία να αποκτήσουν παρόμοιες εμπειρίες, Εκτός από τους κινδύνους (όπως αναφέραμε και παραπάνω) που μας αναγκάζουν να τα κλείνουμε στο διαμέρισμα, οι εναλλακτικές είναι τόσες πολλές που τους στερεί την ικανοποίηση να βαρεθούν, να βάλουν τη φαντασία τους να δουλέψει και να εφεύρουν ένα δικό τους παιχνίδι.
Η τηλεόραση, το internet και τα βιντεοπαιχνίδια είναι πάντα διαθέσιμα και τραβάνε τα πιτσιρίκια σαν μαγνήτες! Όσο κι αν προσπαθούμε να τα αποτρέψουμε από αυτή τη συνήθεια, καταλήγουν να περνούν τον χρόνο τους μπροστά σε μια οθόνη χάνοντας όλη τη διασκέδαση που κρύβει ένα βαρετό απόγευμα με φίλους.