«Ανέκαθεν ήμουν ο άνθρωπος που κρατούσε μέσα του όλα όσα ένιωθε. Ούτε έχανα την ψυχραιμία μου ούτε φώναζα. Έσφιγγα τα δόντια και προχωρούσα παρακάτω κι ας έβραζα μέσα μου από θυμό. Αυτό άλλαξε όμως όταν άρχισαν τα tantrum του παιδιού μου!
Τα ξεσπάσματα της κόρης μου ποτέ δεν ήταν ακραία, αλλά με φτάνουν στα όριά μου. Κατανοώ φυσικά ότι πρόκειται για κάτι φυσιολογικό - άλλωστε τα νήπια δεν μπορούν να ελέγξουν τα συναισθήματα και τις παρορμήσεις τους. Τις προάλλες, για να καταλάβετε, η κόρη μου έπαθε υστερία γιατί νόμιζε ότι είδε το μπισκότο της στο πάτωμα!
Το κακό με αυτή την κατάσταση είναι, ότι κατά τη διάρκεια ενός tantrum δεν αναστατώνεται μόνο το παιδί, αλλά και οι γονείς. Και είναι λογικό! Τα ξεσπάσματά τους είναι συνήθως παράλογα, εξαντλητικά και συμβαίνουν τη λάθος ώρα στο λάθος μέρος. Επιπλέον, σε κάνουν να νιώθεις ότι έχεις αποτύχει παταγωδώς στον ρόλο σου ως γονέας. Παλεύω να μην το παίρνω προσωπικά κάθε φορά που γίνεται!
Όταν η 3χρονη κόρη μου ξεφεύγει και παθαίνει υστερία, ξεφεύγω και εγώ από τα όρια μου. Συμπεριφέρομαι με τρόπους που δεν ταιριάζουν καθόλου στον χαρακτήρα μου, όπως με φωνές και απειλές.
Ένα βράδυ η κόρη μου με ξύπνησε στις 2 π.μ., ουρλιάζοντας επειδή η κουβέρτα της δεν ήταν εντελώς ίσια. Εγώ ήμουν αποπροσανατολισμένη από τον ύπνο και υπερβολικά κουρασμένη. Έχασα την ψυχραιμία μου και άρχισα να ουρλιάζω και εγώ μαζί της. Αυτή, φυσικά, είναι η χειρότερη δυνατή αντίδραση, καθώς δημιουργεί περισσότερα αρνητικά συναισθήματα στο παιδί.
Υπάρχει πληθώρα συμβουλών σχετικά με το τι πρέπει να κάνετε όταν το παιδί σας ξεσπάει. Πρέπει να παραμείνετε ήρεμοι, να επικυρώσετε τα συναισθήματά του, να το αγκαλιάσετε σφιχτά, να του αποσπάσετε την προσοχή και να το βοηθήσετε να ηρεμήσει... Αλλά εδώ είναι το θέμα: αυτές οι στρατηγικές δεν αποδίδουν πάντα!
Μερικές φορές, συγκεντρώνω όλη μου την ενέργεια για να μπορέσω να κάνω όλα αυτά και πάλι, όμως, η κατάσταση αντί να καλυτερεύει, χειροτερεύει λεπτό προς λεπτό. Τότε στο κεφάλι μου γίνεται μια έκρηξη κακών σκέψεων και ενοχών και χάνω... τη μπάλα. Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτό είναι φυσιολογικό, αλλά οφείλουμε να παραμείνουμε ήρεμοι ούτως ή άλλως.
Δεν θέλω να αντιδράω έτσι, ούτε όμως θέλω να καταπίνω τον θυμό μου. Καταλαβαίνω ότι εγώ είμαι ο ενήλικας και ότι εγώ πρέπει να βρω έναν τρόπο να χειρίζομαι την κατάσταση.
Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου, αλλά προσπαθώ. Είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά το αντιμετωπίζω όπως τις συσπάσεις που ένιωσα την ημέρα του τοκετού. Σφίγγω τα δόντια και παίρνω βαθιές ανάσες μέχρι να τελειώσει όλο αυτό».
Πηγή: scarymommy.com