«Στη μαμά που είναι κάθε μέρα ράκος από την κούραση. Σε νιώθω.
Στη μαμά που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να δίνει καθημερινά τον καλύτερό της εαυτό. Σε νιώθω.
Στη μαμά που έχασε την ψυχραιμία της σήμερα και έβαλε τις φωνές. Σε νιώθω.
Ξέρεις γιατί; Γιατί είμαι και εγώ σαν εσένα.
Είμαι εξαντλημένη και έχω φτάσει στα όριά μου. Ίσως να τα έχω ξεπεράσει…
Από το πρωί που θα ξυπνήσουμε μέχρι το βράδυ που θα πέσουμε τελευταίες να κοιμηθούμε, πάντα κάποιος θα μας χρειάζεται.
Έτσι είναι… Οι ανάγκες της οικογένειάς μας δεν σταματάνε ποτέ.
Πριν πάμε τα παιδιά στο σχολείο περνάμε ώρες ολόκληρες να τα ετοιμάσουμε έτσι ώστε να είναι ευπαρουσίαστα. Γιατί θεός φυλάξοι αν δεν είναι! Κάποιος θα βρεθεί να πει ότι δεν είμαστε καλές μαμάδες. Τους φτιάχνουμε πρωινό και σνακ για να πάρουν μαζί τους. Όλα αυτά ενώ παράλληλα τρέχουμε να ρίξουμε ένα ρούχο πάνω μας για να μη βγούμε με τις πιτζάμες έξω. Εννοείται δεν υπάρχει χρόνος για μακιγιάζ!
Μετά θα πάμε στη δουλειά όπου κάποιος πάλι θα μας χρειάζεται.
Το απόγευμα θα πάμε να πάρουμε τα παιδιά από το φροντιστήριο, θα μαγειρέψουμε, θα κάνουμε δουλειές στο σπίτι, θα τα βοηθήσουμε στο διάβασμα και θα τα βάλουμε για ύπνο.
Και κάπως έτσι η μέρα πέρασε….
Βιαζόμαστε, αγχωνόμαστε και κουραζόμαστε καθημερινά. Και για όλα αυτά νιώθουμε τύψεις!
Αναρωτιόμαστε τι θα θυμούνται τα παιδιά από εμάς όταν μεγαλώσουνε. Τις φωνές μας; Τα άγχη και τις στενοχώριες μας;
Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα θυμούνται τίποτα απ’ αυτά.
Αυτό που θα τους μείνει είναι η αγάπη και η φροντίδα που τους δώσαμε. Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι τα μωρά μου με κάποιον τρόπο με επέλεξαν για μαμά τους. Γι’ αυτό κι όταν νιώθω πως είμαι η χειρότερη μαμά στον κόσμο αυτό που με παρηγορεί είναι η αγάπη τους.»
Ελεύθερη μετάφραση από herviewfromhome.com