«Φέτος, πήγαμε οικογενειακές διακοπές και πραγματικά χαλαρώσαμε. Γιατί; Επειδή τα αγόρια μου μεγάλα. Επειδή δεν κουβαλήσαμε όλο μας το σπίτι στο νησί. Επειδή κανείς δεν αρρώστησε ούτε έκλαιγε απ' το πρωί έως το βράδυ.
Κάθε πρωί σηκωνόμασταν με την ησυχία μας, τρώγαμε πρωινό και στη συνέχεια, πηγαίναμε στη θάλασσα. Tα αγόρια έκαναν ένα σωρό δραστηριότητες όσο εμείς συζητούσαμε χωρίς να μας διακόπτει κανείς. Το βράδυ πέφταμε όλοι στο κρεβάτι και ξυπνούσαμε ενθουσιασμένοι για την επόμενη μέρα. Καμιά φορά τα παιδιά γκρίνιαζαν -είπαμε, δεν είναι ρομπότ!- αλλά σε γενικές γραμμές όλα κυλούσαν ήρεμα και ωραία. Δημιουργήσαμε υπέροχες αναμνήσεις που θα μας συνοδεύουν για μια ζωή.
Είναι κοινό μυστικό ότι οι οικογενειακές διακοπές χρειάζονται μερικά χρόνια για να μοιάζουν έτσι. Γιατί, κακά τα ψέματα, οι διακοπές με μικρά παιδιά δεν είναι...πραγματικά διακοπές. Τουλάχιστον με την παραδοσιακή έννοια. Περισσότερο είναι μια αλλαγή σκηνικού που για να πετύχει απαιτείται υπεράνθρωπη προσπάθεια.
Πριν γίνω μαμά δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μερικές οικογένειες πάνε ξανά και ξανά στο ίδιο μέρος κάθε καλοκαίρι. Τώρα, το καταλαβαίνω απόλυτα. Το έχουμε κάνει κι εμείς πολλές φορές. Η έρευνα που πρέπει να κάνεις πριν πας κάπου με τα παιδιά είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ.
Από το να δεις αν υπάρχουν περίεργες σκάλες στο σπίτι που νοίκιασες, αν τα μπαλκόνια/βεράντες είναι ασφαλή μέχρι αν η ταβέρνα έχει καρεκλάκι για μωρά -όλα αυτά απαιτούν χρόνο και πολύ ψάξιμο. Έχω ξοδέψει πάρα πολλές ώρες διαβάζοντας ταξιδιωτικά blogs και ψάχνοντας ξενοδοχεία και δωμάτια που να ταιριάζουν στις απαιτήσεις μας.
Για πολλά χρόνια, κάθε φορά που πηγαίναμε κάπου, στο αυτοκίνητο επικρατούσε ένα χάος. Καροτσάκια, καρεκλάκια, πατίνια, πάνε, σνακ, κουβερτούλες, παιχνίδια... Με τον σύζυγό μου είχαμε απλώς μια βαλίτσα. Όλα τα υπόλοιπα ήταν των παιδιών. Πραγματικά, βγάζω το καπέλο στις οικογένειες που πάνε για κάμπινγκ και πρέπει να πακετάρουν τα πάντα!
Θυμάμαι πόσο δύσκολα ήταν τα ταξίδια με το αυτοκίνητο, όταν τα αγόρια ήταν μικρά. Ούρλιαζαν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον προορισμό μας. Πόσες φορές έχω σφίξει και εγώ τα δόντια ή έχω κάνει ασκήσεις αναπνοής για να μην ουρλιάξω και εγώ μαζί τους!
Φυσικά, υπήρχαν στιγμές διασκέδασης και γέλιου, αλλά η αίσθηση της ανησυχίας σε συνδυασμό με την κούραση πριν καν φτάσουμε στον προορισμό μας, έκλεβαν όλη τη μαγεία των διακοπών[...] Για να μην αναφερθώ στις άγρυπνες νύχτες...
Στις φετινές μας διακοπές γνωρίσαμε ένα ζευγάρι που είχε ένα κοριτσάκι 2 ετών και ένα μωράκι 9 μηνών. Πέρασαν κι αυτοί υπέροχα, αλλά έγνεφα με συμπάθεια καθώς περιέγραφαν τις άγρυπνες νύχτες και ατελείωτες ώρες στην παιδική πισίνα.
Δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ: αισθάνομαι ανακούφιση που αυτό το στάδιο έχει τελειώσει για εμάς και επιτέλους χαλαρώνουμε στις διακοπές. Ξέρω ότι ο χρόνος είναι αμείλικτος και ότι περνάει σαν νερό... Κάποτε τα αγόρια μου δεν θα θέλουν να κάνουν καθόλου διακοπές μαζί μας.
Πιθανότατα θα κοιτάζω τις νεαρές και κουρασμένες μαμάδες και μπαμπάδες που κρατούν το γλυκό παιδάκι τους από το χέρι στην πισίνα και θα εύχομαι να μπορούσα να επιστρέψω σε εκείνες τις εποχές, αλλά μέχρι τότε, σκοπεύω να απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο το τώρα με τα παιδιά μου.»
Πηγή: mamamia.com.au