«Σας στέλνω το δικό μου αβοκαντάκι!
Δεν είναι παιδί της κοιλιάς μου...είναι όμως παιδί της καρδιάς μου!
Είμαστε ανάδοχοι γονείς αυτού του μικρού πρίγκιπα!
Αυτό που θα ήθελα να γράψω είναι ότι είμαστε 14 χρόνια στο δρόμο της υπογονιμότητας!
Διαβάζω τις ιστορίες που αναρτάται εδώ και λίγους μήνες...
Μου σύστησε την σελίδα σας φίλη με παρόμοια θέματα.
Δεν ξέρω αν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για αυτή την διαδρομή...θεωρώ ότι δεν με απασχολεί πλέον το ίδιο.
Νιώθουμε άπειρη χαρά με την άφιξη στην ζωή μας αυτού του δώρου...έχουμε σκορπίσει χαρά σε όλη την οικογένεια και αυτό είναι που έχει σημασία τώρα.
Ο λόγος που γράφω είναι για να δώσω ελπίδα και σε άλλες κοπέλες ότι τίποτα δεν τελειώνει ποτέ...
Νιώθω πραγματικά αυτό που μου λέγαν τόσο καιρό ότι μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει ένα παιδί, χωρίς να θέλω να μειώσω τα θαύματα της σύλληψης και ασφαλώς και της γέννας!
Θα ήθελα απλά να εστιάσω στο γεγονός, ότι υπάρχουν δρόμοι σε αυτό το ταξίδι που πολλές φορές δεν τους βλέπουμε ή ίσως δεν είμαστε έτοιμοι να τους δούμε, θέλει ασφαλώς και πολλή δουλειά με τον ίδιο μας τον εαυτό, θέλει να κάνουμε τις δικές μας προσωπικές υπερβάσεις...
Αυτό που σίγουρα ξέρω είναι ότι ο μπεμπούλης ήρθε στην ζωή μας να μας διδάξει ότι η κάθε μέρα είναι σημαντική και χρειάζεται να της δίνουμε την αξία που της αρμόζει και να την ζούμε με χαρά φως και ελπίδα.
Και ποιος ξέρει πως θα συνεχιστεί αυτό το ταξίδι...άραγε...».
Αρχοντιά,
μητέρα ενός αβοκάντο!
@arkhontide»