Καιρός όμως, συντρόφισσες, να βροντοφωνάξουμε όλα όσα όχι μόνο μας ενώνουν, αλλά και όσα μας λείπουν. Όσα θέλουμε να ζητήσουμε -και καμιά φορά πράγματι τα ζητάμε- από τους κοντινούς μας ανθρώπους. Όσα χρειαζόμαστε εν πάση περιπτώσει για να γεμίσουμε λιγάκι το μισο-άδειο κουβαδάκι της ενέργειάς μας.
Όσα έχει ανάγκη μια μαμά, αλλά όλοι (ημών περιλαμβανομένων) μοιάζουν να ξεχνάνε...
Λίγο προσωπικό χρόνο! Έστω ένα καφεδάκι με τη φίλη της, ένα μπάνιο που θα κρατήσει πάνω από 23 δευτερόλεπτα, μια μικρή βόλτα, κάτι τέλος πάντων που θα της θυμίσει ότι δεν είναι μόνο μάνα!
Να μη θεωρείται «babysitting» η φροντίδα των παιδιών απ' τον μπαμπά τους! Είναι γονιός και θα έπρεπε έστω στη θεωρία να έχει ακριβώς τις ίδιες υποχρεώσεις και ευθύνες με τη μαμά. Ας κρατάμε λοιπόν τα πρσοσχήματα έστω κι ας μην παινεύουμε ξέφρενα τον μπαμπά για κάτι που θεωρούμε δεδομένο ότι η μαμά θα προσφέρει!
Να είναι δημιουργική και εκτός οικογένειας. Να ασχοληθεί με κάτι καθαρά δικό της που θα την ολοκληρώσει και θα την ανεβάσει ψυχολογικά. Από γυμναστική και κεραμική μέχρι μεταπτυχιακό ή ορειβασία. Κάθε γυναίκα πρέπει να νιώθει ότι, αν το θελήσει, έχει τη δυνατότητα να επιλέξει να αφιερώσει λίγο χρόνο την εβδομάδα στον εαυτό και τα χόμπι της.
Να έχει το δικαίωμα να καταρρεύσει (και αν μην διαλυθεί το σύμπαν όταν το κάνει). Να μπορέσει μία στο τόσο, να κατεβάσει ρολά, να πει «όχι» και «δεν μπορώ» κι αυτό να γίνει σεβαστό.
Να έχει το δικαίωμα να αρρωστήσει (και... μαντέψτε! να μη διαλυθεί το σύμπαν). Να μπορείς να ανεβάσεις δέκατα και να μείνεις στο κρεβάτι χωρίς να σκέφτεσαι πώς θα επιβιώσουν όλοι. Να μπορείς να κλείσεις τα ματάκια σου και να ξεκουραστείς όταν το 'χεις ανάγκη χωρίς να φοβάσαι ότι όλα θα είναι σαν post-apocalyptic σκηνικό.
Να κοιμηθεί μια Κυριακή όσο τραβάει η ψυχή της. Και να σας πούμε και κάτι; Θα τον ρίξουμε τον πήχη. Όχι κάθε Κυριακή. Μία απ' όλες τις Κυριακές του χρόνου. Έτσι, για αλλαγή, να κλείσουμε ένα 10ωρο ύπνο.
Να μην θεωρούνται αυτονόητα όσα κάνει. Πόσο ανάγκη έχουν οι μαμάδες από μισό «μπράβο»; Και πόσο σπάνια αναγνωρίζεται η προσφορά τους; Θα ήταν πολύ ωραία αν, έτσι για αλλαγή, άκουγαν έναν καλό λόγο και έπαυαν να θεωρούν όλοι δεδομένα όσα κάνουν καθημερινά.
Να κρατάς την κριτική σου για τον εαυτό σου. Ξέρεις τι θα ήταν καταπληκτικό; Ένας κόσμος όπου την άποψή σου για το πόσο πρέπει να θηλάσει μια μαμά, πώς θα κοιμίσει, τι φρούτο θα δώσει και πόσο αγκαλιά θα πάρει το παιδί σου, θα την κρατούσες μόνο για τον εαυτό σου.
Να κρατάς την απαισιοδοξία και τη μαυρίλα σου για τον εαυτό σου. «Πυρετό; Σί-γου-ρα έχει μηνιγγίτιδα!», «Μελανιά; Σί-γου-ρα έχει δυο μήνες ζωής!», «Πόσο είναι; Τριών; Τώρα ξεκινάνε τα δύσκολα», «Πέντε; Τώρα ξεκινάνε τα δύσκολα!», «Πενήντα; Τώρα ξεκινάνε τα δύσκολα». Σχόλια τέτοιου τύπου, θα ήταν καλό να μην τα ξεστομίζουμε. Μόνο πανικό προκαλούν -πανικό που δεν έχει κανείς ανάγκη!
Μια αγκαλιά στο τέλος της ημέρας κι ένα ειλικρινές «σ' αγαπάω». Μια τόση δα επιβράβευση για όλα όσα δίνει καθημερινά με τόση ανιοδιοτέλεια.