«Δεν είμαι θυμωμένη. Είμαι απλά κουρασμένη. Σωματικά και συναισθηματικά.
Πριν αποκτήσω παιδιά, έβλεπα τις άλλες μαμάδες να τρέχουν από το πρωί έως το βράδυ, να λιποθυμούν από την κούραση, να κλαίνε από τα νεύρα τους κι αναρωτιόμουν τι κάνουν λάθος! Πίστευα, μάλιστα, πως όταν γινόμουν μαμά θα έβρισκα τη ''χρυσή τομή'' και θα τα είχα όλα υπό έλεγχο.
Λίγα χρόνια μετά, η πραγματικότητα μου έδωσε ένα δυνατό, ηχηρό χαστούκι...
Έχω τρία παιδιά, δυο γιους στο Δημοτικό και μια κόρη στο προνήπιο, και δεν ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι με το ζόρι τα βγάζω πέρα. Υπάρχουν μέρες που πραγματικά φτάνω στα όριά μου. Κλειδώνομαι στο μπάνιο, δαγκώνω τα χείλη μου από τα νεύρα μου για να μην τσιρίξω και κλαίω σιωπηλά.
Μπορεί να μοιάζω θυμωμένη, αλλά δεν είμαι. Η εξάντληση και το αίσθημα της αδικίας ότι τα κάνω όλα μόνη μου με κατακλύζουν και πριν προλάβω να πάρω μια ανάσα και τακτοποιήσω τις σκέψεις μου έχει ξημερώσει μια καινούρια ημέρα. Με παλιές και καινούριες υποχρεώσεις. Με ανεκπλήρωτες ανάγκες. Με προβλήματα και δουλειές.
Και εγώ να νιώθω πιο μόνη από ποτέ.
Τις περισσότερες μέρες κάνω αγώνα δρόμου για να τα προλάβω όλα και υπάρχουν φορές που δεν έχω χρόνο ούτε να κάνω ένα μπάνιο.
Ο άντρας μου δουλεύει απ' το πρωί έως το βράδυ και κάνει τα πάντα για την οικογένειά μας. Με έναν μαγικό τρόπο, όμως, εκείνος βρίσκει χρόνο να φάει με την ησυχία του, να κάνει ντους και να χαζολογήσει στον καναπέ. Καμιά φορά τον ζηλεύω...
Όταν τον βλέπω χαλαρό με τα παιδιά και εγώ τρέχω πανικόβλητη να τακτοποιήσω και την τελευταία εκκρεμότητα της ημέρας, κάτι με πιάνει... Φυσικά, μετά νιώθω τύψεις και καταπίνω την πίκρα μου. Ίσως αυτό να είναι το λάθος μου...
Είμαι μία και φτάνω στα όριά μου-μπορεί και να τα έχω ξεπεράσει. Χρειάζομαι ξεκούραση. Λίγες ώρες ηρεμίας και ησυχίας».