«Είμαι χωρισμένη με παιδί στην εφηβεία και πρόσφατα ερωτεύτηκα. Θα μου πεις, εδώ ο κόσμος χάνεται κι εσύ ασχολείσαι με έρωτες; Και θα έχεις και δίκιο - τουλάχιστον εν μέρη! Γιατί η ζωή του καθενός, η καθημερινότητά του, πρέπει να έχει όμορφες παρενθέσεις και να παίρνει γενναίες ανάσες για να αντέξει όσα συμβαίνουν γύρω του και τα οποία, έτσι κι αλλιώς, δεν έχει τη δύναμη να αλλάξει.
Είμαστε στην ίδια σελίδα αλλά...
Στο θέμα μας όμως: είμαι χωρισμένη με παιδί στην εφηβεία και πρόσφατα ερωτεύτηκα. Ο άνθρωπος που ερωτεύτηκα, είναι επίσης χωρισμένος με παιδί στο δημοτικό. Είναι γοητευτικός, ευγενικός, υπέροχος μπαμπάς, καλλιεργημένος, ακούμε την ίδια μουσική, έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, γελάμε με τα ίδια αστεία και, το πιο σημαντικό, βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα.
Κανείς από τους δυο μας δεν προσδοκά γάμους και παιδιά, δεν υπάρχει καταπίεση, ούτε μας καίει η δέσμευση - ξέρετε, αυτό το “είσαι δικιά μου, είσαι δικός μου” που καταστρέφει και τις πιο όμορφες σχέσεις. Όταν βρισκόμαστε, συζητάμε για τα πάντα με τις ώρες. Ακούει τα προβλήματά μου, μοιράζεται μαζί μου τις αγωνίες του, ανταλλάσσουμε απόψεις για κάτι που διαβάσαμε ή κάτι που είδαμε και, γενικά, τον νιώθω κοντά μου.
Οι υποχρεώσεις μας δεν μας αφήνουν να βρεθούμε!
Όλα αυτά, τα νιώθω όταν βρισκόμαστε και κάθε φορά τον ερωτεύομαι λίγο περισσότερο. Ωστόσο, υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα: οι υποχρεώσεις μας δεν μας αφήνουν να βρεθούμε! Από το ένα ραντεβού στο άλλο μεσολαβούν μέρες (αν όχι εβδομάδες) και τα συναισθήματα μένουν στάσιμα - κάποιες φορές, μάλιστα, μπορεί και να ξεφουσκώνουν. Κι όταν ξαναβρισκόμαστε, άντε πάλι απ’ την αρχή!
Παρόλο που γνωριζόμαστε ήδη αρκετούς μήνες, η οικειότητα που κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει μεταξύ μας είναι εύθραυστη σαν πορσελάνινο μπιμπελό. Μερικές φορές τον βλέπω και αισθάνομαι την αμηχανία και τη συστολή της πρώτης φοράς. Αυτό βέβαια έχει τη γοητεία του, αλλά από ένα σημείο και μετά γίνεται κουραστικό.
Πασχίζω με νύχια και με δόντια να συντονίσουμε τα Σαββατοκύριακα που είμαστε χωρίς παιδιά μήπως και περάσουμε έστω ένα διήμερο μαζί, αλλά μάταια. Βλέπετε, το παιδί μου είναι στην εφηβεία και κάνει την επανάστασή του. Δεν πάει στον μπαμπά όταν θα του πω αλλά όταν θα θέλει, αφού όλοι οι φίλοι του είναι εδώ.
Και με το σεξ τι γίνεται;
Κι έπειτα είναι και το σεξ. Ντρέπομαι που μιλάω γι’ αυτό, αλλά τι να κάνουμε που είναι μέσα στη ζωή… Καλοί οι καφέδες στα πεταχτά, καλό το θέατρο ή τα μπαράκια, αλλά ένα ζευγάρι πρέπει να βρίσκεται και μόνο του, να έχει ιδιωτικές στιγμές. Κι όταν οι (σπάνιες) έξοδοι πρέπει να γίνονται στη γειτονιά μου για να έχω τον νου μου στο έφηβο παιδί μου που είναι μόνο του σπίτι, το σεξ βγαίνει από το πλάνο. Ευτυχώς, όσο μεγαλώνουμε δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο όσο παλιά, αλλά είμαστε νέοι άνθρωποι και εξακολουθεί… να είναι απαραίτητο! Άλλωστε, το σεξ φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά και καλλιεργεί οικειότητα και τρυφερότητα.
Όμως υπάρχει κάτι σπουδαίο που τους κρατάει μαζί
Ωστόσο, υπάρχει και κάτι που κάνει τα πράγματα ευκολότερα: όταν ερωτεύονται δυο χωρισμένοι με παιδιά, βρίσκονται σε ηλικία που ξέρουν τι θέλουν, πώς το θέλουν και πότε το θέλουν! Όταν, λοιπόν, τα βρίσκουν, αφήνουν όλα αυτά που τους δυσκολεύουν στην άκρη και εστιάζουν σε όσα τους ενώνουν - πιστέψτε με, είναι δυσεύρετα! Αν τελικά αντέξουν τα δύσκολα ραντεβού, τις μέρες χωρίς να ιδωθούν και τα περίπλοκα προβλήματα των παιδιών (και των πρώην), τουλάχιστον θα παίρνουν όμορφες ανάσες από την κουραστική καθημερινότητα - όποτε και για όσο».