Κι η αλήθεια είναι ότι όχι, δεν πάει τίποτα λάθος με 'σένα, γιατί όσο περισσότερο ψάξεις και κοιτάξεις κάτω απ' την επιφάνεια των social media ή των τυπικών συζητήσεων, θα βρεις χιλιάδες γυναίκες που δεν βιώνουν σαν υπέροχο όνειρο τον πρώτο καιρό με το μωρό.
Με 4 τέτοιες γυναίκες μιλήσαμε και τους ζητήσαμε να γράψουν μερικές γραμμές για τη δική τους εμπειρία -που δεν είναι όλο χαμόγελα και ευτυχία. Είναι πιο σκοτεινή, πιο μοναχική και με μια κάπως αγανακτισμένη φράση να παίζει στο ριπίτ: «Μόνο εγώ νιώθω έτσι;»
«Προσπαθούσα να την κοιμίσω και έτρεχαν δάκρυα...»
«Πάλευα με τις ώρες να την κάνω να κοιμηθεί. Έκανα γύρω-γύρω το δωμάτιο για κανένα δίωρο με τη μικρή στην αγκαλιά μου μπας και την κάνω να νυστάξει. Θυμάμαι να περνάνε τα λεπτά και να τρέχουν δάκρυα απ' τα μάτια μου χωρίς καν να καταλαβαίνω πώς και γιατί. Μου έλεγαν ότι το παιδί πρέπει να μάθει να κοιμάται νωρίς από μωρό κι έκανα ό,τι μπορούσα για να τη μάθω "σωστά". Ε, ένα πράγμα κατάλαβα: δεν έχει νόημα να ακούς ό,τι λένε οι άλλοι. Θα κάνεις αυτό που νιώθεις, αυτό που σου λέει το ένστικτό σου. Αν το παιδί δεν θέλει να κοιμηθεί, δεν θα κοιμηθεί. Τέλος. Όταν όμως ήμουν τριών, τεσσάρων, έξι μηνών... μαμά, δεν σκεφτόμουν έτσι. Γι' αυτό και ένιωθα τόσο πιεσμένη και δυστυχισμένη.»
«Έλεγα: "μα πώς γίνεται ΚΑΝΕΙΣ να μην με είχε προειδοποιήσει;"»
«Όλες οι μαμάδες που ήξερα μου έλεγαν πόσο μαγική ήταν αυτή η πρώτη περίοδος με το μωρό. Διάβαζα παντού για ευτυχία και αγάπη και οικογενειακό παράδεισο. Εγώ δεν το ένιωσα έτσι. Δεν ήξερα τι να κάνω, έπαιρνα τον γιατρό τηλέφωνο 20 φορές τη μέρα, αγχωνόμουν με το παραμικρό, ήμουν σίγουρη ότι τα κάνω όλα λάθος. Δεν είχα καμία ουσιαστική βοήθεια από κανέναν κι ένιωθα τόσο μόνη μου... Ο θηλασμός με εξάντλησε. Κι όλο σκεφτόμουν "Μα, μόνο εγώ περνάω τόσο δύσκολα;". Μετά κατάλαβα ότι δεν ήμουν μόνη. Γι' αυτό, κορίτσια, να μιλάμε. Να τα λέμε η μία στην άλλη. Να στηρίζουμε!»
«Άκουγα να λένε "το παιδί μου, ο έρωτάς μου" και ένιωθα η χειρότερη μάνα του κόσμου»
«Εμένα το μεγαλύτερο πρόβλημά μου ήταν ότι αυτό που λένε "μητρικό ένστικτο"
δεν με... χτύπησε κατακούτελα απ' το πρώτο λεπτό. Ξέρω ότι πραγματικά συμβαίνει με κάποιες μαμάδες. Εγώ δεν ένιωσα να δένομαι αμέσως με τον γιο μου όμως. Μου πήρε πάνω από 6 μήνες να νιώσω πραγματικά "μάνα" κι αυτό με τσάκισε ψυχολογικά. Ένιωθα περίεργη, εξωγήινη. Λες και δεν ήμουν φτιαγμένη για μαμά. Αλλά ο καιρός πέρασε και δέθηκα με το παιδί μου όσο δεν έχω δεθεί ποτέ με κανέναν. Απλά, μην ξεχνάτε: κάποιες θέλουμε τον χρόνο μας -και είναι απόλυτα φυσιολογικό!»
«Ένιωσα πιο εγκλωβισμένη από ποτέ»
«Να τρέξω, να φύγω μακριά. Αυτό ήθελα το πρώτο διάστημα. Σαν να είχα κάνει ένα τεράστιο λάθος που δεν υπήρχε κανένας τρόπος να διορθώσω. Εν τω μεταξύ, πάντα ήθελα παιδιά! Κι όμως δεν είχα φανταστεί πόσο απαιτητικό θα ήταν... Δεν είναι ότι δεν υπήρχαν στιγμές που απολάμβανα τον καινούριο μου ρόλο. Υπήρχαν -και μάλιστα πολλες! Ένιωθα όμως εγκλωβισμένη και φορτωμένη με τόσο άγχος κι ανασφάλεια που δεν είχα ζήσει ποτέ. Με τον καιρό μαλάκωσαν όλα αυτά και κατάλαβα ότι είναι οκ να μην είσαι τέλεια, να μην ξέρεις τι πρέπει να κάνεις και να περνάς μέρες πιο μαύρες από άλλες. Αλλά για μένα οι πρώτοι μήνες ήταν άσχημοι...»