«Το μωράκι μου είναι το πιο χαριτωμένο πλάσμα στον κόσμο. Έχει πάρει τα μάτια, τα φρύδια και τη μύτη μου. Από τον μπαμπά του τα χείλη και το μέτωπο. Δεν έχει μαλλάκια και είναι στρουμπουλό με ροδαλά μαγουλάκια. Όποτε το κοιτάζω η καρδιά μου πλημμυρίζει από αγάπη και νιώθω ότι έχω βρει τον σκοπό της ζωής μου.
Από μικρή ήθελα να γίνω μαμά. Όταν μας ρωτούσαν στο νηπιαγωγείο τι θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε, φώναζα ‘’μαμά’’. Πραγματικά περίμενα αυτή τη στιγμή σ’ όλη μου τη ζωή.
Η εγκυμοσύνη μου ήταν εύκολη. Δεν υπήρξαν επιπλοκές και τίποτα για να ανησυχώ. Εκτός από τη ναυτία και την κούραση όλα τα άλλα ήταν καλά και εύκολα.
Τώρα όμως είμαι εξαντλημένη… Είμαι στα όρια της κατάρρευσης, σωματικής και ψυχολογικής.
Σπάνια κάνω ντους ή τρώω πρωινό. Τις περισσότερες μέρες φοράω μπλούζες που έχουν λερωθεί από σάλια και τροφές. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω ένα βιβλίο, ούτε να δω ένα επεισόδιο της αγαπημένης μου σειράς. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγα ήρεμα μεσημεριανό χωρίς να κρατάω το μωρό στην αγκαλιά μου.
Το αγοράκι μου είναι πολύ καλό μωρό. Δεν κοιμάται όλο το βράδυ, αλλά ξυπνά μόνο δυο φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας και ξανακοιμάται μέσα σε λίγα λεπτά. Κλαίει μόνο όταν πεινάει ή νυστάζει. Κάθεται ήσυχος και παίζει με τα παιχνίδια του ή με χαζεύει να μαγειρεύω. Είναι πολύ κοινωνικός και φρόνιμος. Παρόλα αυτά με εξαντλεί…
Έχω έναν καταπληκτικό σύζυγο. Όταν δουλεύει απ’ το σπίτι με βοηθάει πάντα. Κάνει μπάνιο το μωρό και το κοιμίζει. Μια φορά την εβδομάδα θα βγω έξω και δεν έχω κανένα άγχος να τους αφήσω μόνους τους. Όταν είμαι πολύ κουρασμένη, θα σηκωθεί αυτός να φροντίσει τον γιο μας που κλαίει. Είναι φανταστικός πατέρας και νιώθω πολύ τυχερή. Παρόλα αυτά εξακολουθώ να νιώθω κουρασμένη…
Μου αρέσει η ζωή μου και ζω και αναπνέω για την οικογένειά μου. Δεν θα άλλαζα τίποτα αν γυρνούσα πίσω τον χρόνο. Κάθε φορά που ο άντρας μου με ρωτάει τι μπορεί να κάνει για να βοηθήσει ή τι χρειάζομαι, δεν έχω κάτι να του ζητήσω. Αλλά νιώθω μπερδεμένη.
Από τη μία η μητρότητα είναι υπέροχη και από την άλλη εξαντλητική.
Ο γιος μου θα γίνει έξι μηνών αυτή την εβδομάδα. Όταν το σκέφτομαι, εκπλήσσομαι με το πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός και με το πόσο πολύ έχει μεγαλώσει. Δεν θέλω να επιστρέψω στην δουλειά και να τον αφήσω. Δεν ξέρω γιατί νιώθω έτσι όμως…
Τι υποτίθεται ότι πρέπει να κάνω; Τι πρέπει να αλλάξει μέσα μου ή γύρω μου; Περισσότερος χρόνος για μένα; Με τον άντρα μου; Με τις φίλες μου; Κάθε φορά που δεν είμαι με το μωρό μου, θέλω να είμαι μόνο με το μωρό μου.
Κάποια κάποτε μου είπε ότι έτσι είναι η μητρότητα: η εξάντληση αναμεμειγμένη με τη χαρά. Δεν θα μπορούσα να σκεφτώ καλύτερο τρόπο να το περιγράψω.»
Πηγή: herviewfromhome.com