«Περπατούσα βιαστική στην πλατεία του δήμου μας, έχοντας στο μυαλό μου τις εκκρεμότητες που άφησα φεύγοντας από τη δουλειά, τη λίστα του σούπερ μάρκετ που έπρεπε να τακτοποιήσω και τις δουλειές που με περίμεναν στο σπίτι. Με λίγα λόγια, νόμιζα πως ήταν μια συνηθισμένη μέρα κι εγώ μια συνηθισμένη μαμά που παλεύει με την καθημερινότητα.
Αυτό που νόμιζα, όμως, δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα καθώς είδα αυτό που δεν περίμενα ποτέ ότι θα δω: την 14χρονη κόρη μου να περπατά με τους φίλους της στο κέντρο της πλατείας και να καπνίζει ηλεκτρονικό τσιγάρο!
«Όταν την είδα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου!»
Ομολογώ ότι εκείνη τη στιγμή έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου! Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά για λίγα δευτερόλεπτα και ένιωσα τα πάντα γύρω μου να σκοτεινιάζουν. Υπήρξα υπερβολική; Μπορεί. Πάντως σάστισα για τα καλά και κρύφτηκα πίσω από ένα μεγάλο δέντρο για να μην με δει.
Ειλικρινά, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω και γι’ αυτό προτίμησα να μην εμφανιστώ μπροστά της αιφνιδιάζοντάς την - αρκετά με αιφνιδίασε εκείνη! Πήγα στο σούπερ μάρκετ όπως είχα προγραμματίσει και, όσο ψώνιζα, σκεφτόμουν τί πρέπει να κάνω. Όσες συμβουλές κι αν είχα διαβάσει για την εφηβεία σε διάφορα βιβλία και άρθρα εξανεμίστηκαν στο λεπτό και ένιωθα πως βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Δεν μπορούσα να χωνέψω ότι η κόρη μου, η δική μου κόρη, όχι μόνο κάπνιζε αλλά το έκανε και κρυφά από μένα!
Επιστρέφοντας σπίτι, τηλεφώνησα σε όσους παιδίατρους και παιδοψυχολόγους γνωρίζω και αποφάσισα να ακολουθήσω τη συμβουλή τους και να μην την κατσαδιάσω! Αντίθετα, της έδωσα χρόνο να μου αποκαλύψει μόνη της το μυστικό της κι έπειτα να κάναμε μια (ακόμα!) συζήτηση για το κάπνισμα.
«Της έδωσα χρόνο να μου το πει μόνη της»
Ευτυχώς, δεν περίμενα πολλές μέρες μέχρι να συμβεί αυτό… Έπειτα από 48 ώρες, κι αφού την έβλεπα ανήσυχη και αμήχανη απέναντί μου, μου εκμυστηρεύτηκε το μεγάλο, αμαρτωλό της μυστικό:
«Ξέρεις, μαμά, θέλω να σου πω κάτι που δεν μπορώ να το κρατάω άλλο κρυφό… Θα σου το πω αλλά φοβάμαι μην φωνάξεις και μην αλλάξεις τη γνώμη σου για μένα», μου είπε με τα μάτια στο πάτωμα. «Θυμάσαι που σου ζήτησα μεγαλύτερο χαρτζιλίκι την περασμένη εβδομάδα; Αγόρασα ηλεκτρονικό τσιγάρο».
Λένε ότι ο Θεός αγαπάει τον κλέφτη αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη και, στην περίπτωσή μας, αγαπάει κι εμένα που ήξερα ήδη ότι καπνίζει και είχα προετοιμαστεί για το πώς θα το αντιμετωπίσω. Ευτυχώς, δεν χρειάστηκε να κάνω ή να πω πολλά. Της έδωσα λίγες μέρες καιρό να αποφασίσει αν θέλει να το κόψει ή όχι, χωρίς να την πιέσω ιδιαίτερα, τονίζοντάς της πως αν το συνεχίσει η επίπτωση θα είναι μικρότερο χαρτζιλίκι. Έτσι κι αλλιώς, ήξερε ήδη πόσο βλαβερό είναι το κάπνισμα αφού έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να της τα λέω τόσα χρόνια.
«Ψάχνω να βρω τί έκανα λάθος για να το διορθώσω»
Μην τα πολυλογώ, αποφάσισε να μου παραδώσει το ηλεκτρονικό τσιγάρο που αγόρασε κι εγώ με τη σειρά μου φρόντισα να το εξαφανίσω! Έκτοτε, δεν έχουμε μιλήσει γι' αυτό ξανά. Από τη μία ανακουφίστηκα που με εμπιστεύτηκε και μου μίλησε για την άθλια συνήθεια που ξεκίνησε, από την άλλη, όμως, ένιωσα αποτυχημένη που την ξεκίνησε… Άραγε έφταιξα σε κάτι; Δεν έβαλα τα σωστά όρια; Προσπάθησε να καλύψει κάποιο συναισθηματικό κενό που δεν πήρα χαμπάρι ότι έχει; Ήθελε απλά να κάνει ό,τι και οι φίλοι της;
Έκτοτε, έχω εστιάσει σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα και προσπαθώ να καταλάβω γιατί ένιωσε την ανάγκη να ξεκινήσει (και μετά να σταματήσει…) το κάπνισμα - πιστεύω πως αν ανακαλύψουμε παρέα το «γιατί», υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην το ξεκινήσει πάλι μεγαλώνοντας.
Μέχρι τότε, την εμπιστεύομαι, την αγαπώ και νιώθω περήφανη για εκείνη».