Πρώτη φορά το άκουσα από την κόρη μου σε ηλικία 2 ετών, όταν με κατηγόρησε ευθέως ως την μοναδική υπεύθυνη που χάλασε ο καιρός και ακυρώσαμε την βόλτα μας στη θάλασσα.
Στη συνέχεια, άκουσα πολλές φορές πως φταίω: για την φίλη της που δεν θέλησε να παίξουν μαζί, για τον μπαμπά της που αρρώστησε αναπάντεχα και δεν την πήγε βόλτα, για τα εμπορικά καταστήματα που δεν ανοίγουν τις Κυριακές, για τα αγαπημένα της παπούτσια που την έκοψαν, επειδή την ξύπνησα το πρωί να πάει σχολείο, επειδή μαγείρεψα φακές ή επειδή την πιέζω να πλένει τα δόντια της.
Λίγο πριν μπει επίσημα στην εφηβεία, μάλιστα, με κατηγόρησε που αναπνέω τόσο δυνατά ενώ στην εφηβεία της με θεώρησε υπεύθυνη όταν έζησε την πρώτη της ερωτική απογοήτευση.
Φυσικά, οι μαμάδες κάνουμε άπειρα λάθη και φταίμε όντως για πολλά - ακόμα κι αν τα διορθώνουμε! Τα παιδιά, όμως, μας κατηγορούν όχι μόνο για τα λάθη μας αλλά και για πράγματα για τα οποία δεν έχουμε την παραμικρή ευθύνη! Ωστόσο, κατάλαβα γρήγορα ότι όλο αυτό είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων και σχετίζεται με την εγγύτητα και το δέσιμο που έχουνε μαζί μας.
Νιώθουμε πιο οικεία και άρα ξεσπάμε πάνω της
Η μητέρα μας μας ξέρει απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη και δεν μπορούμε με τίποτα να της κρυφτούμε. Είναι πολύ φυσιολογικό, λοιπόν, όταν είμαστε μαζί της να είμαστε «ο εαυτός μας» και να ξεσπάμε χωρίς τύψεις και ενοχές.Μία αναποδιά, μια άσχημη μέρα ή μια δύσκολη περίοδος χρειάζεται εκτόνωση για να αποσυμπιεστεί. Ωστόσο, δεν είναι ευγενικό να ξεσπάμε στους άλλους, και ειδικά εάν εκείνοι δεν μας φταίνε σε τίποτα. Αυτό, όμως, δεν ισχύει για την μαμά μας! Είτε φταίει είτε δεν φταίει, θα είναι δίπλα μας ακόμα και για να μας ακούει να ξεσπάμε χωρίς να μας κρατάει κακία!
Έχει συμβάλλει στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας
Καλώς ή κακώς, τουλάχιστον στα πρότυπα της δικής μας κοινωνίας, μεγαλώνουμε κυρίως με την μαμά. Εκείνη μας διαπαιδαγωγεί, μας δίνει τα πρώτα ερεθίσματα και την πρώτη ύλη του χαρακτήρα μας, πλάθει τις αρχές και τις αξίες μας και συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην μετέπειτα ενήλικη συμπεριφορά μας.
Όταν, λοιπόν, σε μία κρίση αυτοκριτικής εντοπίσουμε σημάδια που δεν μας αρέσουν ή συμβιβασμούς που κάνουμε χωρίς να το θέλουμε, κατηγορούμε (και ευλόγως μάλλον) την μητέρα μας. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν κατηγορήσει τις μανάδες τους στα ντιβάνια των ψυχαναλυτών… Αυτό, βέβαια, είναι ένα τεράστιο θέμα που χρήζει βαθιάς ανάλυσης την οποία, όμως, δεν θα κάνουμε σε αυτό το άρθρο!