«Στον πατέρα μου άρεσε να ζωγραφίζει, να γράφει και να κάνει ποδήλατο. Λάτρευε τις μεγάλες βόλτες στην παραλία και ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. Ήταν ο μπαμπάς που είχε εκατομμύρια καλά και στραβά ταυτόχρονα.
Θυμάμαι πόσο είχα ντραπεί όταν έβαλε ξαφνικά υποψηφιότητα για δήμαρχος. Αλλά και πόσο περήφανη είχα νιώσει όταν ένα διήγημά του είχε κερδίσει το πρώτο βραβείο στην τοπική εφημερίδα.
Ανέκαθεν γνώριζα ότι ο μπαμπάς μου είναι εκκεντρικός και σε αυτό μεγάλο ρόλο έπαιζε το γεγονός ότι ήταν διπολικός. Το να μεγαλώνω με έναν γονέα με ψυχική ασθένεια επηρέασε όλη μου την παιδική και εφηβική ηλικία και συνεχίζει να με επηρεάζει μέχρι σήμερα που είμαι άνω των 30.
Παρόλα αυτά δεν πέρασα άσχημα ως παιδί! Στην οικογένειά μου μιλούσαμε ανοιχτά γι' αυτό το θέμα. Ο τρόπος που διαχειρίζονταν οι γονείς μου την κατάσταση με έκανε να καταλάβω ότι η ψυχική ασθένεια του πατέρα μου μπορεί να επηρεάζει τη ζωή μας κατά καιρούς, αλλά δεν διαφέρει από τον τρόπο με τον οποίο οποιαδήποτε άλλη χρόνια πάθηση επηρεάζει μια οικογένεια. Πάνω απ' όλα, δεν ήταν κάτι για το οποίο έπρεπε να ντρέπομαι.
Τα διπολικά επεισόδια του πατέρα μου ήταν λίγα και σπάνια. Έπαιρνε την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή και ήταν σταθερός για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Ο πατέρας μου νοσηλεύτηκε μια φορά όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο. Θυμάμαι να τον επισκέπτομαι στο ψυχιατρείο και να ζηλεύω έντονα όλα τα υλικά χειροτεχνίας στα οποία είχε πρόσβαση. Οι γονείς μου μιλούσαν για όλα με ηρεμία, οπότε δεν ανησυχούσα - απλώς ανυπομονούσα να έχω τον μπαμπά μου στο σπίτι.
Νοσηλεύτηκε ξανά όταν ήμουν στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο. Μεταξύ αυτών των επεισοδίων, ήξερα ότι ο πατέρας μου επισκεπτόταν ψυχίατρο, αλλά στην καθημερινότητα, η ασθένειά του δεν επηρέαζε τη ζωή μου. Δεν ακούγεται συχνά αλλά αρκετοί άνθρωποι με ψυχικές ασθένειες μπορούν να έχουν μια ήρεμη ζωή.
Δυστυχώς, ο πατέρας μου δεν συνήλθε ποτέ πλήρως από το επεισόδιο που είχε όταν ήμουν 18 ετών. Μετά το μανιακό επεισόδιο, έπαθε σοβαρή κατάθλιψη που κράτησε σχεδόν 15 χρόνια. Δεν ήταν σε θέση να εργαστεί ή να φροντίσει τις καθημερινές του ανάγκες. Όταν οι γονείς μου χώρισαν, μετακόμισε με τη μητέρα του πριν μπει σε οίκο ευγηρίας σε ηλικία 51 ετών.
Τα τελευταία 15 χρόνια τον φροντίζω και προσπαθώ να καλυτερεύσω τη ζωή του με διάφορους τρόπους. Μάλιστα, γράφω ιστορίες σχετικά με νέες πρωτοβουλίες για την ψυχική υγεία και τις αναγκαίες βελτιώσεις στην πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη.
Όταν μιλάω με άλλες οικογένειες που αντιμετωπίζουν ψυχικές ασθένειες, ιδίως οικογένειες με παιδιά, τονίζω ότι η παιδική μου ηλικία ήταν ευτυχισμένη και υγιής.
Και η ζωή του πατέρα μου όμως είναι ευτυχισμένη! Γνώρισε τη νέα του σύζυγό στο γηροκομείο και είναι μαζί σχεδόν οκτώ χρόνια. Μόλις αυτό το Σαββατοκύριακο ήρθε να δει τις κόρες μου, οι οποίες τον λατρεύουν γι' αυτό ακριβώς που είναι!».
Πηγή: insider.com