Χρησιμοποιούσαν τον φόβο για να μας πειθαρχήσουν
Παλαιότερα, οι γονείς χρησιμοποιούσαν τον φόβο για να πειθαρχήσουν τα παιδιά. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει φράσεις όπως «φάει γιατί θα έρθει ο μαπμπούλας να σε πάρει», οι οποίες μας στοίχειωναν για χρόνια! Ωστόσο, οι ειδικοί σήμερα θεωρούν αυτόν τον τρόπο διαπαιδαγώγησης ως συναισθηματική κακοποίηση. Για να σε υπακούσει ένα παιδί, πρέπει πρώτα να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του. Η συναισθηματική ασφάλεια είναι βασικός πυλώνας της καλής επικοινωνίας μεταξύ παιδιού και γονιού, πάνω στην οποία βασίζονται η προσαρμοστικότητα στα όρια και στους κανόνες.
Όταν ένα παιδί πειθαρχεί επειδή φοβάται, είναι πολύ πιθανό να κάνει αυτό που του απαγορεύεις κρυφά και να θέσει τον εαυτό του σε σωματικό ή συναισθηματικό κίνδυνο. Αντίθετα, όταν το παιδί πειθαρχεί επειδή έχει εμπιστοσύνη στον γονιό του, είναι σχεδόν απίθανο παραβεί τις εντολές του αφού γνωρίζει πως είναι για το καλό του.
Μας έκαναν παρατηρήσεις μπροστά σε άλλους
Οι σημερινές μαμάδες γνωρίζουν πως δεν είναι εποικοδομητικό να κάνεις παρατήρηση σε ένα παιδί όταν βρίσκονται άλλοι μπροστά. Το μόνο που μπορείς να πετύχεις είναι να κάνεις το παιδί να νιώσει ντροπή για τον εαυτό του, χωρίς να εστιάζει στον πραγματικό λόγο που του έγινε η επίπληξη ώστε να διορθώσει τη συμπεριφορά του. Ωστόσο, οι δικοί μας γονείς, στην πλειονότητά τους, χρησιμοποιούσαν συχνά αυτή τη μέθοδο θεωρώντας πως, αν το παιδί ντραπεί για την πράξη του, δεν θα την επαναλάβει.
Δεν δίσταζαν να βάλουν τις φωνές ή τιμωρίες
Οι φωνές και οι τιμωρίες θεωρούνταν απόλυτα φυσιολογικές από τους γονείς των προηγούμενων γενιών. Συχνά, μάλιστα, δεν χρειαζόταν καν να φτάσουν στα όριά τους για να κλειδώσουν ένα μικρό παιδί στο μπάνιο ή να υψώσουν τον τόνο της φωνής τους καθώς ήταν μία από τις παιδαγωγικές μεθόδους που χρησιμοποιούσαν για να επιβάλλουν τα όρια.
Η δική μας γενιά, από την άλλη, θεωρεί αυτή τη μέθοδο αντιπαιδαγωγική και τραυματική. Σύμφωνα με τους ειδικούς, οι δυνατές φωνές είναι εξίσου τραυματικές με το ξύλο, καθώς δημιουργούν στο παιδί τραύματα που, αν και δεν είναι ορατά, επουλώνονται δύσκολα. Την ίδια στιγμή, η επιβολή τιμωρίας φέρνει το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα καθώς το παιδί νιώθει πως ο σκοπός του γονιού είναι να το εκδικηθεί γι’ αυτό που έκανε, αντί να το αγκαλιάσει και να του εξηγήσει το λάθος του.
Μας μάθαιναν να πνίγουμε τα συναισθήματά μας
Φράσεις όπως «μην κλαις τώρα, δεν πειράζει» ή «δεν χρειάζεται να θυμώνεις» ακούγονται πολύ οικείες στα δικά μας αυτιά. Οι γονείς μας, προφανώς από άγνοια, θεωρούσαν πως ο κατάλληλος τρόπος για να παρηγορήσεις ένα παιδί είναι να του μάθεις να πνίγει τα συναισθήματά του. Ωστόσο, όταν τα συναισθήματα δεν εκφράζονται, συσσωρεύονται μέσα μας και κάποια στιγμή ξεσπούν με τον χειρότερο τρόπο!
Αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να μάθουν στα παιδιά πως τα συναισθήματά του, ακόμα κι όταν δεν είναι ευχάριστα, είναι φυσιολογικά και πρέπει να εκφραστούν. Αρκεί να τους δείξουμε έναν υγιή και δημιουργικό τρόπο έκφρασης, που δεν πληγώνει τους άλλους ή το ίδιο το παιδί.
«Οι καλοί βαθμοί είναι το διαβατήριό μας στην ευτυχία»
Μεγαλώσαμε με την πεποίθηση πως οι καλοί βαθμοί θα μας εξασφαλίσουν ένα σίγουρο μέλλον και πολλές... ευτυχισμένες στιγμές! Ωστόσο, συνειδητοποιήσαμε με τον πιο σκληρό τρόπο πως αυτό ήταν ένα μεγάλο ψέμα που δεν θα επαναλάβουμε στα δικά μας παιδιά. Οι καλοί βαθμοί στο σχολείο από μόνοι τους δεν ανοίγουν τις πόρτες ενός καλού Πανεπιστημίου, ενώ το πολυπόθητο πτυχίο δεν φέρνει την ευτυχία!
Στα παιδιά μας, διδάσκουμε να αγαπούν την γνώση και όχι τους βαθμούς και τα ενθαρρύνουμε να ασχοληθούν με δραστηριότητες που τους κάνουν χαρούμενους. Εξάλλου, η προσωπικότητα, η συναισθηματική νοημοσύνη, οι διαπροσωπικές δεξιότητες και οι ηγετικές ικανότητες θα συμβάλλουν πολύ περισσότερο από το «Άριστα» στην επαγγελματική και προσωπική επιτυχία.