Φροντίζουν μόνο τις σωματικές τους ανάγκες
Οι συναισθηματικά ανώριμοι γονείς είναι εξαιρετικοί στο να ικανοποιήσουν τις βασικές ανάγκες των παιδιών τους. Είναι πολύ προσεκτικοί στην διατροφή και την εκπαίδευσή τους, τους καλύπτουν και με το παραπάνω τις βιολογικές τους ανάγκες και προσέχουν κάθε λεπτομέρεια στα πρακτικά θέματα της καθημερινότητάς τους.
Παρόλα αυτά, δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών. Όταν το παιδί τους ανησυχεί ή στενοχωριέται για κάτι, μπορεί να απορρίψουν τα συναισθήματα επειδή δεν μπορούν να καταλάβουν πώς ένα παιδί που έχει καλύψει όλες τις πρακτικές του ανάγκες, είναι δυνατόν να στεναχωριέται.
Δεν μπορούν να διαχειριστούν μια διαφορετική άποψη
Οι συναισθηματικά ανώριμοι γονείς πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι που ξέρουν το σωστό και το δίκαιο. Εάν έχετε διαφορετική γνώμη, μην προσπαθήσετε να διαπραγματευτείτε για να βρείτε μια μέση λύση - η άποψή σας απλά δεν θα γίνει αποδεκτή. Έτσι, όταν ήσασταν παιδί, πιθανότατα έπρεπε πάντα να κάνετε τα πράγματα με τον τρόπο που ήθελαν οι γονείς σας, αφού μόνο εκείνοι ήξεραν το καλύτερο για εσάς.
Δίνουν υποσχέσεις που δεν κρατούν
Οι συναισθηματικά ανώριμοι γονείς δίνουν υποσχέσεις που τελικά δεν κρατούν. Έτσι, τα παιδιά αισθάνονται προδομένα και παύουν να τους εμπιστεύονται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να γίνονται καχύποπτα, να χάνουν σταδιακά την εμπιστοσύνη τους στους άλλους και τελικά να γίνονται και τα ίδια ενήλικες που δεν κρατούν τις υποσχέσεις τους.
Μπορούν να γίνουν χειριστικοί
Πρόκειται για τους γονείς που μπορεί να πουν ψέματα, να εξαπατήσουν ή να χρησιμοποιήσουν οποιαδήποτε δικαιολογία για να πετύχουν αυτό που θέλουν. Συνήθως πατάνε στο συναίσθημα και τις ενοχές των παιδιών, ενώ τονίζουν τις θυσίες που κάνουν καθημερινά για την οικογένειά τους. Τα παιδιά μεγαλώνοντας αντιλαμβάνονται και τα ψέματα αλλά και τον χειρισμό των γονιών τους, με αποτέλεσμα να απομακρύνονται και να χάνουν την εμπιστοσύνη τους.
Κατηγορούν πάντα τους άλλους
Ένα ακόμα λάθος των συναισθηματικά ανώριμων γονιών είναι πως δεν αναλαμβάνουν σχεδόν ποτέ την προσωπική τους ευθύνη και κατηγορούν πάντα τους άλλους. Δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα λάθη τους αφού φταίει πάντα κάποιος άλλος που τους οδήγησε σε αυτά, με αποτέλεσμα να μην ζητούν ποτέ συγνώμη. Η μη ανάληψη ευθύνης οδηγεί σε έλλειψη ακεραιότητας, μειώνει την εμπιστοσύνη και εμποδίζει τη συγχώρεση.
Δεν προσαρμόζονται στις αλλαγές
Διαμαρτύρονται και παραπονιούνται έντονα για το πώς άλλαξε η ζωή τους μετά τον ερχομό των παιδιών. Συχνά νιώθουν θυμωμένοι ή αδικημένοι επειδή δεν έχουν ελεύθερο χρόνο για τον εαυτό τους. Τους είναι δύσκολο να βάλουν τις ανάγκες τους σε δεύτερο πλάνο και να προσαρμοστούν στην νέα τους καθημερινότητα στην οποία δεν είναι πια οι απόλυτοι πρωταγωνιστές.
Καλλιεργούν την νοοτροπία του «θύματος»
Κάποιοι γονείς τείνουν να βλέπουν τους εαυτούς τους ως «θύματα». Η πεποίθησή τους ότι δεν μπορούν να πετύχουν ή να βρουν την ευτυχία στην ζωή καλλιεργείται από νωρίς και τους ακολουθεί και στην ενήλικη ζωή τους. Νομίζουν πως οι άλλοι είναι πιο τυχεροί ή παρουσιάζουν μια μοιρολατρική αντίληψη που, δυστυχώς, περνάει και στα παιδιά τους.
Νιώθουν διαρκώς ένοχοι
Κάποιοι γονείς νιώθουν διαρκώς ένοχοι νομίζοντας πως οι επιλογές που κάνουν θα επηρεάσουν με αρνητικό τρόπο την ζωή του παιδιού τους στο μέλλον. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενες μητέρες μπορεί να βιώσουν αισθήματα ενοχής και ανεπάρκειας εξαιτίας του περιορισμένου χρόνου που περνούν με τα παιδιά τους. Μια τέτοια συμπεριφορά, όμως, τους ωθεί να υιοθετούν αυτο-τιμωρητικές συμπεριφορές, να ενδίδουμε στις παράλογες απαιτήσεις του παιδιού τους και να μην οριοθετούν την συμπεριφορά του.