Στο κάτω-κάτω είμαστε άνθρωποι. Κουραζόμαστε και κάποια στιγμή αρρωσταίνουμε. Ακόμα και τότε όμως μας κυνηγούν οι τύψεις!
Τις προάλλες αρρωστήσαμε οικογενειακώς: πρώτα το παιδί μου και ύστερα εγώ. Δεν μπορώ να πω ότι ήμουν «καλή» μαμά. Ένιωθα άσχημα που το 3χρονο μου δεν αισθανόταν καλά και έκανα ό,τι μπορούσα για να είμαι δίπλα του, αλλά δεν ήμουν υπομονετική μαζί του.
Εκνευριζόμουν πολύ εύκολα και τρελαινόμουν όταν το παιδί μου δε μπορούσε να ηρεμήσει με τίποτα. Ήμουν άρρωστη και μου έφταιγαν τα πάντα! Το μόνο που ήθελα ήταν να ξεκουραστώ, αλλά είχα τόσα πολλά να κάνω... Ξέσπασα πολλές φορές και μετά σκεφτόμουν ότι δεν ήμουν μόνο εγώ άρρωστη αλλά και το παιδάκι μου. Και φυσικά, γέμιζα ενοχές.
Κάθε φορά που αντιδρούσα άσχημα τόσο χειρότερα αισθανόμουν. Προσπάθησα να μην είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου αλλά οι τύψεις δε με άφηναν και έτσι ζητούσα συνέχεια συγγνώμη απ' το μικρό μου.
Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι δεν αντέχω να πρέπει να είμαι σούπερ-μαμά όταν είμαι άρρωστη, με ένα άρρωστο παιδί. Έπρεπε να βάλω στην άκρη τις ενοχές μου και να κοιτάξω και τις δικές μου ανάγκες.
Σταμάτησα να προσπαθώ να κάνω τα πάντα. Έδωσα με λίγα λόγια ρεπό στον εαυτό μου! Δεν πειράζει αν οι υποχρεώσεις πάνε λίγο πιο πίσω ή αν δεν έχω τα κέφια μου. Μπορώ πάντα να πάρω αγκαλιά το μωρό μου, να δούμε ταινίες και να χαλαρώσουμε μαζί.
Οι ενοχές μου δεν επρόκειτο να νικήσουν και δεν θα έπρεπε να νικήσουν. Δε μπορούμε να είμαστε τέλειες, είτε είμαστε καλά είτε άρρωστες. Το να είμαστε τόσο σκληρές απέναντι στον εαυτό μας δεν πρόκειται να βοηθήσει τίποτα.
Ελεύθερη μετάφραση από cafemom.com