«Μόλις είχα αρχίσει να εργάζομαι στο Νοσοκομείο Παίδων του Κουίνσλαντ και ένιωθα πολύ τυχερή. Υπήρχαν μέρες που ήταν δύσκολες καθώς ορισμένα μωρά ήταν άρρωστα. Ράγιζε η καρδιά μου να τα βλέπω διασωληνωμένα και δεν μπορούσα να τα αγκαλιάσω εύκολα.
Με παρηγορούσε όμως ότι βοηθούσα τόσο τα μωρά, όσο και τους γονείς τους που χρειάζονταν ένα διάλειμμα για να κάνουν ένα ντους, να κοιμηθούν, ή να πιούνε και να φάνε κάτι.
''Πάρτε όσο χρόνο θέλετε" , έλεγα στις εξαντλημένες μαμάδες και μπαμπάδες. "Το μωρό σας είναι σε ασφαλή χέρια".
Βγήκα στη σύνταξη δύο χρόνια νωρίτερα, και με τα τρία μου παιδιά να έχουν φύγει απ' το σπίτι, άρπαξα την ευκαιρία για να εκπαιδευτώ για τη συγκεκριμένη θέση. Πάντα λάτρευα τα μωρά και θέλοντας πολύ να προσφέρω, είχα βρει τον δρόμο μου.
Με τις νοσοκόμες πολύ απασχολημένες για να αγκαλιάζουν τα μωρά ανάμεσα στα κενά τους, περνούσα ώρες αγκαλιάζοντάς τα και τραγουδώντας τους το τραγούδι της αλφαβήτα. Πάντα τα ηρεμούσε!
Έκανα αυτή τη δουλειά για περισσότερα από τρία χρόνια, όταν χτύπησε η πανδημία.
Δυστυχώς, δεν μπορούσαμε να επισκεφτούμε την πτέρυγα για μήνες και μου έλειπε πραγματικά να κρατάω τα μικρά μωράκια στην αγκαλιά μου. Όταν επιστρέψαμε, έπρεπε να φοράμε τις μάσκες μας. Πάντα ένιωθα ότι το χαμόγελό μου με βοηθούσε να συνδεθώ με τα μικρά!
Συμφωνώ ότι το να αγκαλιάζω μωρά είναι η καλύτερη δουλειά στον κόσμο, αλλά δεν είναι πάντα όλα ρόδινα. Κάποια στιγμή ένα παιδί με το οποίο είχα δεθεί πολύ πέθανε. Ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός.
Τα τελευταία πέντε χρόνια έχω αγκαλιάσει και τραγουδήσει σε εκατοντάδες μωρά και πιστέψτε με, κάθε ένα από αυτά είναι ξεχωριστό. Το να τα κάνεις να χαμογελούν είναι πραγματικά υπέροχο».
Πηγή: nowtolove.com.au