Η Everly γεννήθηκε με μια εκ γενετής καρδιολογική πάθηση που την έφερε στο κρεβάτι του χειρουργείου όταν ήταν μόλις 3 ημερών. Από τότε ακολούθησαν ακόμα δύο εγχειρήσεις που της άφησαν μια εμφανή ουλή στο στήθος.
Η οικογένεια αποκαλεί αυτή την ουλή «φερμουάρ» επειδή μπορεί να ξανανοίξει για μελλοντικές εγχειρήσεις. Έβγαλαν αυτό το παρατσούκλι, όπως λένε, για να κάνουν την 4χρονη πια Everly να νιώσει πιο άνετα με την ουλή και κατ’ επέκταση το σώμα της.
Πρόσφατα, ο μπαμπάς της είχε μια καλύτερη ιδέα: να κάνει κι αυτός ένα «φερμουάρ» στο ίδιο σημείο. «Την άκουσα να μιλάει για την ουλή της», λέει, «και ένιωσα ότι την απασχολεί αρκετά και ίσως νιώθει διαφορετική, οπότε αποφάσισα να της κάνω παρέα».
Από τότε που έκανε το τατουάζ, η κορούλα του το βλέπει και συχνά του λέει πόσο μοιάζουν οι ουλές τους. «Ο μπαμπάς δεν ήθελε να νιώθω μόνη μου», λέει η μικρούλα, «ήθελε να είναι κι αυτός ξεχωριστός σαν κι εμένα».
Στο μεταξύ, ο 10χρονος αδερφός της, τής έχει υποσχεθεί ότι θα κάνει κι αυτός ένα ίδιο τατουάζ όταν γίνει 18. Και η μητέρα της έκανε ένα άλλο τατουάζ στο μπράτσο, το οποίο αποτελείται από το διάγραμμα των παλμών της καρδιάς της Everly και τα αρχικά των δύο παιδιών της.
«Ήταν πάρα πολλοί οι άνθρωποι με εκ γενετής προβλήματα καρδιάς που μας μίλησαν όταν είδαν τα τατουάζ μας», λέει η μαμά της Everly, «τους άρεσε αυτό που κάναμε επειδή και οι ίδιοι είχαν νιώσει διαφορετικοί εξαιτίας των ουλών από τις εγχειρήσεις τους».
Σήμερα, η 4χρονη Everly πηγαίνει στο σχολείο και κάνει χορό, αν και κουράζεται γρηγορότερα από τα άλλα παιδιά και παίρνει αρκετά φάρμακα για να μένει η κατάστασή της υπό έλεγχο. Στο μέλλον, οι γιατροί προβλέπουν ότι θα χρειαστεί και άλλες εγχειρήσεις στην καρδιά της, ενώ οι γονείς της ελπίζουν ότι η επιστήμη θα προχωρήσει σύντομα τόσο που η Everly και τα παιδιά σαν κι αυτήν θα μπορούν να ζουν κανονικά τη ζωή τους όπως όλοι οι υπόλοιποι.
«Νιώσαμε πολύ μόνοι όταν μάθαμε από τι πάσχει το μωρό μας» λένε οι γονείς, «όχι επειδή δεν είχαμε κανέναν δίπλα μας, αλλά επειδή δεν ξέραμε κανέναν άλλον που να έχει περάσει μια τέτοια εμπειρία. Τότε αναζητήσαμε κι άλλους γονείς που το περνάνε και γίναμε φίλοι για να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Έτσι καταφέραμε να σκεφτόμαστε θετικά ελπίζοντας για το καλύτερο».
Πηγή: goodmorningamerica.com