Όταν χώρισα με τον άντρα μου, ο μεγάλος μου καημός δεν ήταν πώς θα βρω σπίτι να βολευτώ όπως στο δικό μας ή πώς θα χωρίσουμε τα περιουσιακά μας στοιχεία. Ο μεγάλος μου καημός ήταν πώς θα κρατήσω την πεθερά μου στη ζωή μου.
Βλέπετε, την γυναίκα αυτή την γνώριζα από τα σχολικά μου χρόνια, όταν ερχόταν στο σχολείο ως εθελόντρια και ήταν ο πιο ευγενικός και γλυκομίλητος άνθρωπος που είχα δει ποτέ μου.
Αργότερα, όταν άρχισα να βγαίνω με τον γιο της, ξέκλεβα συχνά χρόνο για να περνάω μαζί της. Με αγαπούσε τόσο που όταν βγαίναμε για φαγητό ή καφέ, με σύστηνε σαν κόρη της στους σερβιτόρους.
Η πεθερά μου λατρεύει το φαγητό, κι εγώ το ίδιο. Όσο ήμουν παντρεμένη με οτνγ ιο της, δεν σταματούσαμε να ανταλλάσσουμε συνταγές και να στέλνουμε η μία στην άλλη ταπεράκια για δοκιμή. Επιπλέον, ήταν δασκάλα όπως είμαι κι εγώ. Οπότε, μιλούσαμε για ώρες για τις δυσκολίες, αλλά και τις χαρές, της ιδιαίτερης δουλειάς μας. Παρά τη διαφορά ηλικίας, είχαμε πολλά κοινά και έτσι αναπτύξαμε μια δυνατή φιλία.
Κάποια στιγμή, αρρώστησα σοβαρά και εκείνη μετακόμισε μαζί μας για να με φροντίζει. Ήταν λες και έμενα με τη μητέρα μου και την κολλητή μου ταυτόχρονα. Πέρασα δύσκολα, αλλά και υπέροχα γιατί είχα την πεθερούλα μου συνέχεια μαζί μου. Και όταν θεραπεύτηκα επιτέλους, το γιορτάσαμε πρώτα μαζί, με μια κούπα ζεστό καφέ και τις αγαπημένες μας κουβεντούλες.
Δυστυχώς, μετά από λίγο καιρό, η σχέση μου με τον γιο της πήρε την κάτω βόλτα. Σταδιακά απομακρυνθήκαμε γιατί εκείνος δούλευε συνέχεια και δεν έδειχνε το παραμικρό ενδιαφέρον για μας τους δύο. Κι εγώ όως, δεν είχα πια την υπομονή να περιμένω ώσπου να περάσει η κρίση μας μόνη της. Όταν ανακάλυψα τυχαία πως η κρίση οφειλόταν σε μια εξωσυζυγική του σχέση είχα ήδη αποφασίσει να τον χωρίσω…
Η μητέρα του, η καλύτερή μου φίλη το έμαθε πρώτη απ’ όλους. Μάλιστα, στην αρχή με έπεισε να του δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, αλλά σύντομα κατάλαβε κι αυτή ότι δεν ήταν εφικτό.
Όταν πια χωρίσαμε για τα καλά, ήξερα ότι μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου μόνη μου, χωρίς τον σύντροφό μου για αρκετά χρόνια. Δεν μπορούσα όμως να συνεχίσω χωρίς τη μητέρα του, την αγαπημένη μου φίλη και έναν από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Παρ’ όλ’ αυτά, κράτησα την απόσταση μου στην αρχή επειδή ηξερα ότι η θέση της ήταν λεπτή και δεν ήθελα να τη δυσκολέψω.
Μια μέρα, όμως, ακουσα ένα χτύπημα στην πόρτα και λες και ήξερα ότι είναι εκείνη, έτρεξα να ανοίξω. Είδα το τεράστιο χαμόγελό της και τρελάθηκα. Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και εκείνη μου έδωσε ένα ταπεράκι με το αγαπημένο μου φαγητό της και μια αφιέρωση επάνω: «για την κόρη μου».
Αυτή ήταν μια από τις ομορφότερες ημέρες της ζωής μου γιατί από τότε, γίναμε και πάλι αχώριστες!
Πηγή: today.com