Δεν μπορώ να προσδιορίσω πότε ακριβώς άρχισαν να καταρρέουν όλα, αλλά νομίζω ότι συνέβη στο γαμήλιο ταξίδι μας, όταν προσπαθούσαμε να διαλέξουμε ένα σερβίτσιο.
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα σαν να ήταν χθες. Στεκόμασταν στη μέση ενός καταστήματος και τσακωνόμασταν λες και κρεμόταν ολόκληρη η ζωή μας από ένα σερβίτσιο! Εκείνος ήθελε κάτι απλό και ανεπιτήδευτο, εγώ κάτι με έντονα χρώματα και σχέδια. Στην αρχή, δικαιολόγησα την ένταση που υπήρχε ανάμεσά μας. Έλεγα στον εαυτό μου πως οφείλεται στο άγχος που είχαν προκαλέσει οι προετοιμασίες του γάμου και απλά βρήκαμε τρόπο να ξεσπάσουμε.
Η πραγματικότητα, όμως, ήταν πως αυτό που συνέβη εκείνη την ημέρα με αφορμή ένα σερβίτσιο, καθρέφτιζε ολόκληρη τη σχέση μας και δυστυχώς, το καταλάβαμε τέσσερις μήνες μετά τον γάμο.
Αν άκουγα τη λογική μου, θα έπρεπε να είχα ακυρώσει αυτόν τον γάμο δεκάδες φορές πριν ανέβω τα σκαλιά της εκκλησίας, αλλά δεν το έκανα. Συνέχισα τις διαδικασίες της τελετής και της δεξίωσης, πιστεύοντας αυτά που γράφουν συνήθως τα περιοδικά: ότι όλα θα ήταν πιο εύκολα μόλις περάσει το άγχος από τις προετοιμασίες.
Καθώς με παρέδιδε ο πατέρας μου στον μελλοντικό μου σύζυγο, δεν σκεφτόμουν ότι ζω την πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου. Αντίθετα, στο μυαλό μου τριγυρνούσε η φράση «άντε να περάσει αυτή η μέρα μήπως ηρεμήσουμε!». Αλλά μόλις πέρασε αυτή η μέρα και ξεκινήσαμε για το ταξίδι του μέλιτος, όλα έγιναν χειρότερα.
Οι καβγάδες ήταν ατελείωτοι και έκλαιγα καθημερινά. Οι διαπληκτισμοί συνεχίστηκαν και στο αεροπλάνο, καθώς επιστρέφαμε στη βάση μας, και έγιναν ακόμα πιο έντονοι τις πρώτες εβδομάδες της κοινής μας ζωής. Αντί να είμαστε χαρούμενοι με το νέο μας ξεκίνημα, αρχίσαμε να αναζητούμε την ελευθερία μας.
Έναν μήνα μήνα μετά τον γάμο, έπειτα από μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ μας, αποφασίσαμε να κάνουμε μια προσπάθεια. Εκείνος θα έβγαινε λιγότερο με τους φίλους του κι εγώ θα περνούσα περισσότερη ώρα στο σπίτι αντί για το γραφείο. Στο μεταξύ, άρχισα να ψάχνω για σύμβουλο γάμου.
Για λίγο καιρό, κάναμε φιλότιμη προσπάθεια και οι δύο αλλά οι καβγάδες και τα κλάματα μπήκαν ξανά στη ζωή μας, με περισσότερη ορμή αυτή τη φορά. Τελικά έκλεισα ραντεβού με έναν σύμβουλο γάμου, αλλά μια μέρα πριν από το προγραμματισμένο ραντεβού, με πήρε τηλέφωνο και το ακύρωσε.
«Δεν είμαι καν σίγουρος ότι θέλω να συνεχίσει αυτός ο γάμος», ομολόγησε. Ήξερα τι εννοούσε.
Χωρίσαμε πριν ανοίξουμε καλά καλά όλα τα δώρα του γάμου μας… Για αρκετό καιρό αισθανόμουν προδομένη - παντρεύτηκα έναν άντρα που δεν ήθελε καν να προσπαθήσει να είναι μαζί μου. Ποτέ δεν είχα νιώσει χειρότερα στη ζωή μου.
Από την θλίψη πέρασα στον θυμό, κι από τον θυμό στις ενοχές. Αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος κι αν θα μπορούσα να έχω προλάβει το κακό. Τελικά, ανακάλυψα πως δεν ήταν δικό μου λάθος. Ο πρώην άντρας μου με απατούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της σχέσης μας, ενώ σήκωσε και χρήματα από τον κοινό μας λογαριασμό. Ήμουν τόσο τυφλή ή απλά μία ανόητη που τον πίστεψε;
Πέρασαν πολλές εβδομάδες μέχρι να ξαναβγώ από το σπίτι κι ακόμα δεν έχω συνέλθει τελείως. Η θλίψη πάει κι έρχεται. Όσο περνάει ο καιρός, όμως, συνειδητοποιώ ότι θρηνώ κάτι που στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ. Ο άντρας που ερωτεύτηκα και παντρεύτηκα, δεν ήταν αυτός που νόμιζα.
Πηγή: huffpost.com