Όταν διαγνώστηκα με ενδομητρίωση και σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών στην ηλικία των 20, οι γιατροί μου είπαν ότι μπορεί να μην μπορέσω ποτέ να συλλάβω. Κι όμως, εγώ τα κατάφερα και έμεινα έγκυος σχετικά εύκολα. Προσπαθούσαμε μόνο 5 μήνες!
Στην αρχή ο σύντροφός μου και εγώ ήμασταν ενθουσιασμένοι με τα νέα. Λίγο καιρό μετά όμως άρχισε να με καταβάλλει το άγχος και ο φόβος, σε σημείο που είχα χάσει τον έλεγχο. Εκμυστηρεύτηκα στη γυναικολόγο μου όλα όσα ένιωθα. Της εξομολογήθηκα ότι καθόμουν τακτικά στην άκρη της μπανιέρας στο σπίτι, κλαίγοντας με λυγμούς και ανησυχώντας για το τι θα μπορούσε να πάει στραβά με την εγκυμοσύνη. Φοβόμουν ότι θα έχανα το μωρό.
Εκείνη με παρέπεμψε σε έναν ειδικό ψυχικής υγείας. Ήδη από την εφηβεία είχα έρθει αντιμέτωπη με την κατάθλιψη και έπαιρνα αντικαταθλιπτικά, ανά περιόδους, για χρόνια. Ο γιατρός μου εξήγησε ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα να πάθω επιλόχειο κατάθλιψη, λόγω του ιστορικού μου.
Δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω και δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου
Όταν γεννήθηκε η κόρη μου πριν από πεντέμισι χρόνια, πέρασα σύντομες στιγμές ευτυχίας ως νέα μητέρα. Οι περισσότερες ήταν σκοτεινές, γεμάτες άγχος, λύπη και φόβο. Ξαφνικά, δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω και δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Ζήτησα βοήθεια και άρχισα να παίρνω φάρμακα. Η διάθεσή μου βελτιώθηκε σιγά σιγά, αλλά θυμάμαι ότι σκεφτόμουν έντονα τον εαυτό μου τους επόμενους μήνες και τα επόμενα χρόνια. Αναρωτιόμουν αν θα το ξαναπέρναγα όλο αυτό...
Όταν πέρασε ο πρώτος χρόνος, όλες μου οι φίλες σκέφτονταν ήδη να αποκτήσουν ένα δεύτερο μωρό. Ήταν σαν μην είχαν κουραστεί ποτέ, ούτε ψυχικά ούτε σωματικά. Πώς ήταν δυνατόν να είναι τόσο πρόθυμες να ξαναζήσουν αϋπνίες και εξάντληση τόσο γρήγορα; Με μπέρδευε και, στις πιο σκοτεινές μου στιγμές, μου φαινόταν σαν να ζητούσαν απλώς περισσότερη δυστυχία.
Πώς θα γινόμουν καλή μαμά σε δύο παιδιά, όταν πάλευα ήδη με το ένα;
Είχα ανάμεικτα συναισθήματα για ένα δεύτερο παιδί. Από τη μία σκεφτόμουν την κόρη μου και από την άλλη εμένα. Πώς θα γινόμουν καλή μαμά σε δύο παιδιά, όταν πάλευα ήδη με το ένα;
Θεωρητικά ήθελα άλλο ένα παιδί, ένα αδερφάκι για την κόρη μου. Πρακτικά όμως δεν γινόταν. Έπρεπε να προστατεύσω την ψυχική μου υγεία και να είμαι σωστή μητέρα για το μοναχοπαίδι μου. Επιπλέον, η ζωή μας θα ήταν πιο εύκολη. Είχα πάρει την απόφασή μου και δεν την μετάνιωσα μέχρι σήμερα. Δεν ήθελα να ξαναπεράσω επιλόχειο κατάθλιψη[...].
Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να διαχειρίζεται τα ωράρια δύο παιδιών ή τα ξεσπάσματά τους. Ήξερα ότι θα πανικοβαλλόμουν και θα ένιωθα καταβεβλημένη. Προτιμώ να είμαι μια στοργική μητέρα και να βρίσκομαι ουσιαστικά δίπλα στο ένα μου παιδί, παρά ένας γονιός μίζερος που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.
Είμαι καλύτερη μητέρα
Το τελευταίο διάστημα κάνω ψυχοθεραπεία δύο φορές το μήνα και βλέπω έναν ψυχίατρο, ο οποίος μπορεί να μου συνταγογραφήσει φάρμακα, όταν τα χρειάζομαι. Έχω μιλήσει στην κόρη μου όσο πιο απλά γίνεται για την κατάσταση της ψυχικής μου υγείας. Της λέω ότι πηγαίνω στον γιατρό των «συναισθημάτων» και αυτό με κάνει να νιώθω καλύτερα.
Όλα αυτά τα χρόνια επίσης, συνειδητοποιώ τα «καλά» του να έχεις ένα παιδί. Έχω χρόνο για τον εαυτό μου, το παιδί μου, τον άντρα μου. Με τον άντρα μου βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Για παράδειγμα, μπορεί να διαβάζω στον καναπέ, ενώ εκείνος κάνει μπάνιο την κόρη μας και την ετοιμάζει για ύπνο. Παρόλο που ακούω όλο το θόρυβο και το χάος που γίνεται επάνω, είμαι αποκομμένη από αυτό, στη δική μου μικρή φούσκα για λίγο. Όταν έχω μια ιδιαίτερα δύσκολη μέρα, αυτό είναι σωτήριο! Τα τελευταία πέντε χρόνια, έχω μάθει ότι το να δίνω προτεραιότητα στη δική μου ψυχική υγεία με κάνει καλύτερη μητέρα και βελτιώνει τη σχέση μου με την κόρη μου.
Πηγή: todaysparent.com