«Όταν η κόρη μου Violet ήταν τριών εβδομάδων, ένας οξύς πόνος στην κοιλιά με έκανε να παραλύσω. Πήρα λίγη παρακεταμόλη και προσπάθησα να τον αγνοήσω. Ήμουν μητέρα τεσσάρων μικρών παιδιών - δεν θα άφηνα κάτι τέτοιο να με ρίξει.
Τα πράγματα όμως πήγαιναν χειρότερα και τελικά επισκέφτηκα τον παθολόγο μου,
ο οποίος έλεγξε μήπως είχε απομείνει πλακούντας στη μήτρα μου - αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Γινόμουν όλο και πιο αδύναμη και έχανα αίμα κάθε φορά που πήγαινα στην τουαλέτα. Έκλεισα ραντεβού για κολονοσκόπηση και ενδοσκόπηση, αλλά υπήρχε μεγάλη αναμονή στο δημόσιο σύστημα. Πίστευαν ότι μπορεί να έχω νόσο του Crohn, ή ακόμη και κάποιο αυτοάνοσο νόσημα.
Επειδή όμως η απώλεια αίματος ήταν μεγάλη, οι γιατροί έδωσαν προτεραιότητα στις εξετάσεις μου και ανακάλυψαν ότι έχω ένα τεράστιο όγκο. Είχα σοκαριστεί! Δεν το περίμενα.
Ήταν να υποβληθώ σε χειρουργική επέμβαση, α ο αλλά ο όγκος ήταν πολύ μεγάλος - είχε μέγεθος μπάλας του τένις. Ο καρκίνος ήταν τρίτου σταδίου, καθώς είχε προχωρήσει σε ορισμένους λεμφαδένες. Η θεραπεία ήταν έξι μήνες χημειοθεραπεία μετά από την δύσκολη επέμβαση. Οι γονείς μου και τα πεθερικά μου μας βοήθησαν πολύ αυτό το διάστημα.
Μου είπαν πριν από τη χημειοθεραπεία ότι θα έπρεπε να καταψύξω τα ωάριά μου αν ήθελα περισσότερα παιδιά. Μου εξήγησαν ότι ήταν πιθανό να μπω σε πρόωρη εμμηνόπαυση. Έπειτα, έμαθα ότι ήμουν έγκυος έξι μήνες μετά το τέλος της χημειοθεραπείας - και ανησυχούσαμε για το πώς η χημειοθεραπεία θα μπορούσε να επηρεάσει το μωρό.
Τότε μια νοσηλεύτρια μου είπε, "είναι ένα θαύμα". Και αυτό με γέμισε αισιοδοξία. Οι εξετάσεις μετά από αυτή την περιπέτεια έδειχναν καλές, οπότε αυτό μου έδωσε δύναμη.
Έξι μήνες μετά τη γέννηση της Elsie όμως, κι ενώ οι εξετάσεις αίματος δεν έδειξαν τίποτα ασυνήθιστο, η αξονική τομογραφία έφερε τα πάνω- κάτω στη ζωή μας.
Ο καρκίνος είχε επιστρέψει και είχε προχωρήσει σε τρία ακόμη σημεία. Τώρα βρισκόταν στο συκώτι, στους πνεύμονες και στο κεντρικό τμήμα του εντέρου μου. Τα νέα μας διέλυσαν.
Το πιο δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να το πω στα παιδιά μου, τα οποία με είχαν ήδη δει μια φορά να κάνω χημειοθεραπεία. Φτιάξαμε τηγανίτες για πρωινό και όταν καθίσαμε τους είπα "θυμάστε όταν η μαμά έκανε χημειοθεραπεία; Πρέπει να την ξανακάνει". Η μεγάλη μου κόρη που είναι 11 ετών είπε: "Αυτό σημαίνει ότι ο καρκίνος σου επέστρεψε;".
Έγνεψα καταφατικά.
Ο καρκίνος είναι τώρα στο τέταρτο στάδιο. Είναι ανίατος, αλλά όχι μη θεραπεύσιμος. Ο ογκολόγος μου μού είπε ότι ο μέσος όρος για τον καρκίνο του εντέρου σταδίου τέσσερα είναι δύο χρόνια ζωής .
Είμαι τυχερή που έχω μια καλή ομάδα ειδικών στο πλευρό μου. Η χημειοθεραπεία χειροτερεύει με κάθε γύρο- χορηγείται με αντλία σε διάστημα 48 ωρών. Έχω τόση ναυτία που δεν μπορώ να φάω. Επηρεάζει τα μαλλιά, το δέρμα και τα νύχια μου, παθαίνω έλκος στο στόμα και μερικές φορές χάνω τη φωνή μου.
Ο σύζυγός μου προσπαθεί να δημιουργήσει όσο τον δυνατόν περισσότερες αναμνήσεις για όλους μας.
Θέλω να ενημερώσω τους άλλους γονείς ότι το να ακούτε το ένστικτό σας είναι ζωτικής σημασίας. Ο καρκίνος του εντέρου δεν αφορά μόνο τους ηλικιωμένους.
Τα παιδιά μου είναι καταπληκτικά, λατρεύω τον τρόπο που μαθαίνουν για τον κόσμο. Αυτή η όμορφη αθωότητα και η αίσθηση της διασκέδασης που έχουν τη στιγμή - αυτό μεταδίδεται και σε εμάς τους γονείς. Το να είμαι μητέρα με έχει διδάξει για την αγάπη χωρίς όρους. Δεν έχει σημασία πώς φαίνομαι ή αισθάνομαι, μου δίνουν τόση αγάπη και με κάνουν να νιώθω τόσο ξεχωριστή».
Πηγή: kidspot.com.au