«Ήμουν σαν αλυσσοδεμένη που περιμένει να απελευθερωθεί»
«Ήμουν 25 εβδομάδων όταν άκουσα από τους γιατρούς ότι πρέπει να μπω επειγόντως για καισαρική επειδή το μωρό μου δεν θα τα κατάφερνε. Ήμουν σε σοκ σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας οπότε θυμάμαι ελάχιστα. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά και το μωρό μου μπήκε στην εντατική για να το φροντίσουν. Μέχρι να έρθει η ημέρα που το πρωτοκράτησα αγκαλιά μου φάνηκε αιώνας. Από εκεί και πέρα, ηρέμησα και έκανα υπομονή. Ήταν κι άλλες μαμάδες έξω από τη ΜΕΘ οπότε στηρίζαμε η μία την άλλη. Όταν μου είπαν πως το κοριτσάκι μου είναι υγιές και μπορεί να έρθει σπίτι, ένιωσα σαν να ήμουν αλυσσοδεμένη και απελευθερώθηκα.» –Νάντια, 33 ετών
«Κι όλα καλά να είναι, εσύ νιώθεις ότι το παιδί σου χαροπαλεύει»
«Δεν υπάρχουν λόγια γι’ αυτήν την αγωνία… Να βλέπεις το μωρό που είχες στην κοιλιά σου πριν λίγες μέρες να χαροπαλεύει στη ΜΕΘ – γιατί και όλα καλά να είναι, εσύ έτσι νιώθεις. Ευτυχώς το προσωπικό σε τέτοια μέρη είναι πάντα έτοιμο να σε ακούσει και να σου εξηγήσει τα πάντα με ηρεμία και νηφαλιότητα. Ξέρουν ότι είσαι μάνα και πονάς και έχουν το νου τους να σε καθησυχάζουν. Εμένα πολύ με βοήθησε αυτό γιατί δεν είμαι ψύχραιμος άνθρωπος, ειδικά όταν διακυβεύεται υγεία του παιδιού μου…» –Λαρίσα, 39 ετών
«Η ψυχή σου είναι διασωληνωμένη στη ΜΕΘ...»
«Πήγα στο νοσοκομείο για ένα προγεννητικό τσεκ ρουτίνας και βρέθηκα στο κρεβάτι του χειρουργείου πριν καν καταλάβω καλά καλά τι είχε γίνει. Μου είπαν ότι κινδύνευα και έπρεπε να προχωρήσουμε με τη γέννα. Το μωρό γεννήθηκε κάτω από 1 κιλό – χωρούσε στη χούφτα μου. Και, όπως ήταν επόμενο, ήθελε υποστήριξη και για να αναπνεύσει ακόμα. Δεν το είχαμε χωνέψει καλά καλά κι έπαθε μια λοίμωξη που δυσκόλεψε πολύ την κατάστασή του. Ο μικρούλης πάλεψε πολύ γερά και τα κατάφερε, αλλά εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις μέρες, μέχρι να μας πούνε ότι είναι καλά και μεγαλώνει όπως πρέπει. Μαζί του στη ΜΕΘ ήταν διασωληνωμένη και η ψυχή μου!» –Άρτεμις, 29 ετών
«Όταν άκουσα τα καλά νέα, ένιωσα σαν να ήταν θαύμα!»
«Είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη,σε προχωρημένη ηλικία, και τα δίδυμα μου γεννήθηκαν πρόωρα κατά 10 εβδομάδες. Όπως ήταν φυσικό, μπήκαν στη ΜΕΘ, όπου παρέμειναν διασωληνωμένα για αρκετό καιρό. Μέχρι να βγουν και να σιγουρευτώ ότι είναι καλά, ζούσα κυριολεκτικά έξω από τη μονάδα. Οι προγνώσεις ήταν δυσοίωνες στην αρχή και ελπίζαμε να τα καταφέρει τουλάχιστον το ένα απ’ τα μωρά μας, όμως σιγά σιγά δυνάμωσαν και είδαμε φως. Η αναμονή έγινε λιγότερο αβάσταχτη, ώσπου μια μέρα ακούσαμε τα καλά νέα. Τα μωρά μου είχαν επιβιώσει και μπορούσαν να έρθουν σπίτι μαζί μου. Ήταν και Χριστούγεννα, οπότε νιώσαμε λες και ζήσαμε ένα θαύμα.» –Μίνα, 43 ετών
«Δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τον αγώνα του παιδιού σου»
«Είναι γεγονός ότι έπαθα μεγάλο σοκ επειδή στο μαλό μου είχα σχεδιάσει τη γέννηση του παιδιού μου εντελώς ιδανικά. Και εκεί που όλα πήγαιναν κατ’ ευχήν, μου λένε πρέπει να πάρουμε το παιδί γιατί δεν ξέρουμε αν θα επιβιώσει. Ξαφνικά κατέρρευσαν όλα και δεν θυμάμαι καν πώς βρέθηκα με μια τομή στην κοιλιά κι ένα μωρό στη ΜΕΘ. Όσα και αν έχεις ακούσει ή διαβάσει γι’ αυτήν την εμπειρία, δεν είσαι ποτέ έτοιμη να τη ζήσεις. Χάνεις τον ύπνο σου και ο χρόνος παγώνει – δεν υπάρχει τίποτε άλλο γύρω σου πέρα από τον αγώνα του παιδιού σου να κρατηθεί στη ζωή.» –Μαριάννα, 26 ετών