«Οι γιατροί με προειδοποιούσαν να χάσω βάρος πριν μείνω έγκυος, και κάθε άρθρο ή βιβλίο που διάβαζα, όταν προσπαθούσα να συλλάβω, μου υπενθύμιζε συνεχώς το πόσο δύσκολα μένει μια παχουλή γυναίκα έγκυος και πώς κινδυνεύει να μην έχει μια υγιή εγκυμοσύνη.
Όταν τελικά έμεινα έγκυος, ο γιατρός μου είπε αυστηρά μέχρι πόσο κιλά επιτρεπόταν να πάρω, ενώ μετά το πρώτο τρίμηνο ένας μαιευτήρας μου τόνισε ότι έπρεπε να θηλάσω αν ήθελα να χάσω βάρος μετά την γέννηση του παιδιού μου.
Ντρεπόμουν και είχα αγχωθεί! Διακινδύνευα τη ζωή του αγέννητου μωρού μου αποκλειστικά και μόνο επειδή το σώμα μου δεν είχε το «σωστό» μέγεθος και κιλά;
Μετά από χρόνια που απέφευγα να κοιτάζω την κοιλιά μου στον καθρέφτη, άρχισα να την ελέγχω εμμονικά κάθε μέρα. Δεν είχα καμία πραγματική ιδέα για το πώς έμοιαζε πριν από την εγκυμοσύνη, οπότε δεν είχα ιδέα αν άλλαζε. Αγωνιούσα για το μέγεθός της, ανησυχούσα ότι δεν μεγάλωνε και ότι αυτό σήμαινε ότι το μωρό μου δεν μεγάλωνε.
«Μήπως η κοιλιά μου φαίνεται μεγαλύτερη;» ρωτούσα τον σύζυγό μου σχεδόν καθημερινά. Έψαχνα με μανία στο Instagram να δω πώς ήταν οι κοιλιές άλλων εγκύων. Στις φωτογραφίες ήταν ως επί το πλείστο αδύνατες γυναίκες με τέλειες στρογγυλεμένες κοιλίτσες, μικρότερες από την δικιά μου.
Σε διάφορες ομάδες στο Facebook, έβλεπα καθημερινά αναρτήσεις ανθρώπων που φρίκαραν με την αύξηση του σωματικού τους βάρους, αλλά και σώματα πιο λεπτά από το δικό μου.
Προσπάθησα να μην το πολυσκέφτομαι αλλά μου ήταν αδύνατο. Κάποια στιγμή, ξέχασα όλη τη σκληρή δουλειά που είχα κάνει για να αποδεχτώ και να αγαπήσω τον εαυτό μου, και έκλαψα για το γεγονός ότι ακόμα και στην εγκυμοσύνη, το σώμα μου εξακολουθούσε να μη συμμορφώνεται με τα πρότυπα ομορφιάς.
Ωστόσο, καθώς προχωρούσε η εγκυμοσύνη συνέβη κάτι απίστευτο! Σταμάτησα να ασχολούμαι τόσο πολύ με το σώμα μου. Καθώς έβλεπα όλο και περισσότερες γυναίκες να αγωνιούν για τον τρόπο με τον οποίο άλλαζε το σώμα τους, σταμάτησα να ανησυχώ για το τι συνέβαινε ή δεν συνέβαινε στο δικό μου.
Η κοιλιά μου μεγάλωνε συνεχώς, και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, άρχισα όχι απλώς να την αποδέχομαι, αλλά να την αγαπώ.
Μπορεί να μην είναι όμορφη όμως μέσα της υπάρχει ένα μωράκι που κλωτσάει συχνά και μου υπενθυμίζει ότι μεγαλώνει και σε λίγο καιρό θα με συναντήσει. Αισθάνομαι πλέον περήφανη!
Όταν ο σύζυγός μου απλώνει το χέρι του για να με χαϊδέψει, δεν απομακρύνομαι όπως στο παρελθόν. Τον αφήνω και επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώσει τη ζεστασιά της στοργής του για μένα, το μωρό μας - και το σώμα μου.
Με λυπεί που το σώμα μου έπρεπε να αποκτήσει έναν «σκοπό» για να μάθω να το αγαπώ. Αναρωτιέμαι πώς θα νιώσω αφού γεννήσω, όταν το σώμα μου αλλάξει για μία ακόμα φορά.
Ελπίζω να θυμάμαι να είμαι ευγενική με τον εαυτό μου -εξάλλου, θα έχει κάνει ένα αξιοσημείωτο πράγμα. Αλλά στην πραγματικότητα, ήταν πάντα αξιοσημείωτο, όπως ακριβώς είναι κάθε σώμα.
Και κάθε σώμα, αξίζει καλοσύνη και φροντίδα, ανεξάρτητα από το πώς φαίνεται ή ακόμα και τι κάνει.
Πηγή: abc.net.au