Δεν με είχαν πάρει και τα χρόνια όταν πήρα την πιο δύσκολη και πιο σωστή, ταυτόχρονα, απόφαση της ζωής μου. Ήμουν 33 και όλοι μου έλεγαν ότι μπορώ να περιμένω λίγο ακόμη μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος σύντροφος.
Όταν λέω όλοι, εννοώ… όλοι! Συγγενείς και φίλοι μαζί, σαν καλοκουρδισμένη χορωδία.
Εγώ όμως το σκέφτηκα πολύ καλά και η λαχτάρα μου να γίνω μαμά ήταν πολύ μεγαλύτερη από την επιθυμία μου να βρω τον άνθρωπο που μου ταίριαζε. Και αν δεν τον έβρισκα ποτέ; Ή, ακόμα χειρότερα, αν τον έβρισκα και στην πορεία αποδεικνυόταν σκάρτος ή απλώς, ακατάλληλος για πατέρας;
Αυτά είναι υποθέσεις, μου έλεγαν όλοι, αλλά δεν βρίσκονταν εκείνη στη δική μου θέση – δεν είχαν εκείνοι να αντιμετωπίσουν αυτό το δίλημμα. Θα μου πείτε, εγω ήμουν που έβαλα τον εαυτό μου σ’ αυτή τη θέση. Αν απλώς περίμενα τα πράγματα να πάρουν τον δρόμο τους, δεν θα βασάνιζα το μυαλό μου με τέτοια ζητήματα. Ποιος όμως μπορεί να με ψέξει που ήθελα να έχω εγώ τον έλεγχο της ζωής μου και όχι να παραδοθώ στο υποτιθέμενο πεπρωμένο μου. Ήθελα να γίνω μάνα όσο τίποτε άλλο και εφόσον οι συνθήκες – πλην του συντρόφου – ήταν ιδανικές, ένιωθα ότι έπρεπε να το κάνω ό,τι κι αν έλεγαν οι άλλοι.
Ανακοίνωσα, λοιπόν, την απόφασή μου στην οικογένειά μου και, αφού ξεπέρασαν το σοκ, τους εξήγησα ποια θα είναι η διαδικασία και ζήτησα να είναι δίπλα μου για ό,τι χρειαστώ. Ήξερα ότι ακόμα και αν διαφωνούσαν, δεν θα με άφηναν έκθετη ποτέ. Και αυτό ήταν πάρα πολύ σημαντικό.
Στην συνέχεια αναζήτησα τον «κατάλληλο», αλλά όχι σύντροφο αυτή τη φορά, αλλά δωρητή. Μετά από πολλή σκέψη αποφάσισα να μην το παιδέψω πολύ. Μόλις βρήκα κάποιον με προφίλ που ταίριαζε κάπως σε μένα, προχώρησα με τη διαδικασία της εξωσωματικής. Μετά από δύο αποτυχημένες προσπάθειες, το τηλέφωνο χτύπησε χαρμόσυνα: ήμουν έγκυος.
Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και μετά από μια πολύ ομαλή εγκυμοσύνη, έφερα στον κόσμο το αγγελούδι μου, ένα πανέμορφο κοριτσάκι 3 κιλών.
Ήταν η αρχή του «Γολγοθά» που όλο με προειδοποιούσαν ότι θα ανέβω μετά την απόφασή μου να γίνω ανύπαντρη μητέρα. Παραδέχομαι ότι δεν μου φάνηκε τίποτα εύκολο, κρατούσα όμως στα χέρια μου τον μοναδικό λόγο που χρειαζόμουν για να ξεπεράσω κάθε δυσκολία με χαμόγελο και ένα πείσμα που δεν ήξερα καν ότι διαθέτω. Ένιωθα και ήμουν πια μάνα, με όλη τη σημασία της λέξης. Θα μεγάλωνα το παιδί μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο ό,τι και αν συνέβαινε…
Τρία χρόνια μετά από εκείνο το υπέροχο βράδυ που γεννήθηκε η κορούλα μου, είμαι περήφανη που δεν άκουσα τις φωνές που μου έλεγαν να κάνω πίσω. Όχι μόνο τα κατάφερα περίφημα μόνη μου, αλλά νιώθω πιο δυνατή και ανεξάρτητη από ποτέ. Και η μικρούλα μου έδωσε στη ζωή μου το νόημα που έψαχνα.
Για πρώτη φορά, είμαι αληθινά ευτυχισμένη!