Ποιος να μου το έλεγε κάποτε ότι ένα τόσο δα πλασματάκι θα συγκλόνιζε συθέμελα τον κόσμο μου και θα άλλαζε τη ζωή μου από τη μια μέρα στην άλλη… Και να μου το ‘λεγε, δεν θα το πίστευα ποτέ μου.
Όχι, δεν μιλάω για το παιδί μου. Έχω ακόμη καιρό για να γίνω μαμά. Μιλάω για το παιδί της αδερφής μου, το ανηψάκι μου το πρώτο, το μονάκριβο, το καταπληκτικό. Που μου έχει πάρει το μυαλό και δεν θέλω να σκέφτομαι τίποτε άλλο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχω γίνει χαζοθεία πλήρους απασχόλησης και δεν ξέρω τι θα κάνω.
Να πάρω, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Ήρθε μια μέρα η αδερφούλα μου η μικρή και μου είπε ότι είναι έγκυος. Σοκ! Στο μυαλό μου την είχα για κοριτσάκι, αλλά απ’ ότι φαίνεται, αυτή ανέβασε ταχύτητα και με ξεπέρασε. Μου πήρε λίγο χρόνο να το συνειδητοποιήσω, αλλά μαζί μου πέρασε μια εγκυμοσύνη σκέτη ζάχαρη. Εκεί ήταν που άρχισα να δένομαι με το μικρούλι. Πριν καν γεννηθεί.
Γιατί με όλα αυτά, ξαναφούντωσε η αγάπη που είχαμε από μικρές με την αδερφή μου. Όχι ότι δεν αγαπιόμασταν, αλλά μεγαλώνοντας είχαμε φτιάξει η καθεμιά τη ζωή της, τον κύκλο της κλπ. Με την εγκυμοσύνη βρήκαμε την ευκαιρία να περάσουμε πολύ χρόνο μαζί και να ξαναδεθούμε όπως παλιά που μέναμε στο ίδιο δωμάτιο – και, για έναν χρόνο, στο ίδιο σπίτι ως φοιτήτριες.
Ήταν, λοιπόν, αναπόφευκτο να δεθώ και με το θαυματάκι που κουβαλούσε μέσα της, αφού εκείνο ήταν η αφορμή να μοιραστούμε τόσες όμορφες – και έντονες – στιγμές.
Κι όταν γεννήθηκε, ήταν αναπόφευκτο να το αγαπήσω με την πρώτη ματιά. Εκει, στον προθάλαμο, που το έφεραν γιανα το δούμε οι συγγενείς. Εκεί γεννήθηκε ο έρωτάς μας, όταν συναντήθηκαν τα βλέμματά μας και του είπα ότι εγώ θα είμαι η δεύτερη μαμά του.
Γιατί αυτό σκοπεύω να γίνω: η δεύτερη μαμά του. Δεν ξέρω αν θα γίνω κι εγώ μαμά κάποτε, αλλά και να γίνω, αυτό θα είναι το πρώτο μου παιδί – το καμάρι μου.
Ξέρω πως ακούγομαι σαν την τρελή θεία που δεν ξεκολλάει απ’ το σπίτι της αδερφής της, αλλα δεν είναι καθόλου έτσι. Έχουμε μια πολύ ωραία σχέση με τον ανηψιό μου και ας είναι ακόμη ούτε 2 ετών. Εγώ του μιλάω με τις ώρες κι εκείνος μου απαντάει τα δικά του. Διαβάζουμε παραμύθια, παίζουμε με τουβλάκια και καταστρέφουμε παζλ – εκείνος δηλαδή, αφού τα φτιάξω.
Με λίγα λόγια, περνάω πολλές ώρες μαζί του και δεν μου λείπει καθόλου η προηγούμενη ζωή μου. Έχω κρατήσει όσα έπρεπε να κρατήσω κι έχω αφιερώσει τον χρόνο που πετούσα εδώ κι εκεί στο ανηψάκι μου το λατρεμένο.
Άλλωστε, είναι η ομορφότερη εμπειρία που έχω βιώσει σε ολόκληρη τη ζωή μου και δε σκοπεύω να χάσω ούτε λεπτό της!