Τα παιδιά μας δεν αρκεί να είναι καλοί μαθητές
Αυτό που κράτησα από την τηλεφωνική ενημέρωση δεν ήταν η απόδοσή της στα μαθήματα αλλά η συμπεριφορά της μέσα στην τάξη. Αν σέβεται τους ανθρώπους γύρω της, αν είναι δοτική και αν μπορεί να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος.
Γιατί κακά τα ψέματα, τα παιδιά μας δεν αρκεί να είναι καλοί μαθητές. Αυτό σχετίζεται κυρίως με τις κλήσεις και τα θέλω τους στη ζωή, ενώ μπορεί ανά πάσα στιγμή να διορθωθεί. Περισσότερο απ’ όλα μετράει να συμπεριφέρονται με καλοσύνη, ευγένεια και ευαισθησία.
Ζούμε σε μια εγωιστική εποχή
Ζούμε σε μια εγωιστική εποχή. Λίγο η ζωή στις μεγαλουπόλεις, λίγο η πεποίθηση του «να είμαι εγώ καλά και άσε τους άλλους», έχουμε φτιάξει έναν κόσμο που δεν βαδίζει πάντα σωστά. Τα περιστατικά ανηλίκων που κάνουν bullying, ασκούν βία σε οτιδήποτε διαφορετικό και τείνουν στην παραβατική συμπεριφορά όσο πάνε και αυξάνονται. Εκτός από τις ειδήσεις και τις εφημερίδες, γίνομαι καθημερινά μάρτυρας τέτοιων περιστατικών στην ευρύτερη γειτονιά μου.
Φυσικά δεν πρόκειται για ακραίες συμπεριφορές που φτάνουν μέχρι τα δελτία ειδήσεων, αλλά δεν παύουν να είναι προκλητικές. Πληγώνουν τους συνομηλίκους τους, προσβάλλουν δασκάλους και καθηγητές ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που αντιδρούν βίαια και εκδικητικά με αποτέλεσμα να σημειώνονται τραυματισμοί.
Η καλοσύνη θα αλλάξει τον κόσμο (;)
Όταν λοιπόν ζεις σε ένα τέτοιο περιβάλλον το οποίο μάλιστα το έχεις συνηθίσει και δεν σου κάνει μεγάλη εντύπωση, καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Αυτό που χρειάζεται είναι να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με καλοσύνη και ενσυναίσθηση, μήπως και διορθώσουν τα λάθη των προηγούμενων γενιών.
Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο και το πιστεύω ακράδαντα. Η εσωτερική ομορφιά, η προθυμία να αποδεχόμαστε και να βοηθάμε τους ανθρώπους γύρω μας, η δημιουργία συγκροτημένων προσωπικοτήτων και κυρίως ανθρώπων που σέβονται τον εαυτό τους και τους γύρω τους, μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά στην κοινωνία μας. Κοινώς, πρέπει να εστιάσουμε όχι μόνο στην εκπαίδευση των παιδιών μας, αλλά και στην παιδεία τους.
Άλλο εκπαίδευση, άλλο παιδεία…
Η εκπαίδευση είναι ο τρόπος απόκτησης συγκεκριμένων γνώσεων, η ανάπτυξη δεξιοτήτων και ικανοτήτων και η διαμόρφωση αξιών που παρέχονται, ως επί το πλείστον, από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
Η παιδεία, από την άλλη, είναι η παιδαγωγική ενέργεια την οποία καταβάλλει η οικογένεια και η πολιτεία για την ανατροφή, την εκπαίδευση και τη μόρφωση του παιδιού. Η παιδεία συμπεριλαμβάνει την απόκτηση μιας ολιστικής ωριμότητας που δεν είναι μόνο γνωσιακή αλλά και συμπεριφοριστική, συναισθηματική, πολιτική και πνευματική.
Με λίγα λόγια, παιδεία είναι όταν…
Μιλάς στο παιδί σου με σεβασμό και ισότητα. Έτσι του διδάσκεις πως είναι ισότιμο με όλους, και άρα δεν θα φέρεται ούτε με έπαρση, αλλά ούτε και με ηττοπάθεια.
Δεν καταφεύγεις στη βία κάθε φορά που κάνει κάτι λάθος. Ούτε οι φωνές, ούτε το ξύλο είναι ο σωστός τρόπος συνέτισης. Κάνε διάλογο και θα μεγαλώσεις ένα ειρηνικό παιδί που ξέρει να ακούει και να σκέφτεται.
Δεν καπνίζεις σε κλειστό χώρο που υπάρχουν παιδιά. Εκτός από τη δικιά σου υγεία βλάπτεις την δική του, επεμβαίνοντας στο δικαίωμά του να μην εισπνέει τον καπνό σου. Μάθε στο παιδί να σέβεται τους γύρω του.
Βοηθάς αυτούς που σ’ έχουν ανάγκη. Το παράδειγμά σου θα το μιμηθεί ολόκληρη η οικογένεια κι έτσι θα μεγαλώσεις ώριμους ενήλικες που ξέρουν όχι μόνο να δίνουν βοήθεια αλλά και να τη ζητούν όποτε την έχουν ανάγκη.
Πετάς το περιτύλιγμα από την τσίχλα του παιδιού στον κάδο κι όχι στο δρόμο. Την επόμενη φορά, θα πετάξει από μόνο του το σκουπιδάκι του στον κάδο και όχι στον δρόμο.
Συμμετέχεις στα κοινά και χρησιμοποιείς την κρίση σου πριν πάρεις αποφάσεις. Συζήτα με το παιδί τις σκέψεις σου και ζήτα τη γνώμη του.