Τα προέφηβα και έφηβα παιδιά βιώνουν μια συναρπαστική και συνάμα δύσκολη περίοδο και από μας έχουν ανάγκη να τους βάλουμε όρια αλλά και να δηλώνουμε διαρκώς την παρουσία μας για όταν μας χρειάζονται. Επίσης, είναι απαραίτητο να καταλάβουμε τους λόγους που είναι συνέχεια θυμωμένα, προκειμένου να είμαστε δίπλα τους ουσιαστικά, δείχνοντας ενσυναίσθηση και κατανόηση.
Νιώθει καταπιεσμένο
Όταν το παιδί μπαίνει στην προ-εφηβεία (και πολύ περισσότερο στην εφηβεία) επιθυμεί να είναι ανεξάρτητο και αυτόνομο. Τις συμβουλές, τα όρια και τους κανόνες του σπιτιού τους αντιλαμβάνεται ξαφνικά σαν καταπίεση και αντιδρά. Ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας απέναντί του, να επαναπροσδιορίσουμε τα όρια που του βάζουμε και να του αφήσουμε (ελεγχόμενα) κάποιες επιπλέον ελευθερίες.
Εγκλωβίζεται στην ρουτίνα που του φτιάχνουν οι «μεγάλοι»
Πολλές φορές ακούς παιδιά γύρω στα 10 ή 11 και άνω να παραπονιούνται για εγκλωβισμό σε μια ρουτίνα που δεν τους αρέσει. Κάθε μέρα σχολεία, ξένες γλώσσες και εξωσχολικές δραστηριότητες, σε ένα πλαίσιο με κοινωνικές συμβάσεις και ηθικές αξίες που ορίζουν γονείς, δάσκαλοι και καθηγητές. Τα παιδιά αισθάνονται ξαφνικά πως το προστατευτικό περιβάλλον που δημιουργήσαμε για εκείνα τους τα στενεύει και ξεσπούν. Θέλουν να ορίζουν μόνα τη ζωή τους και μια ενδεχόμενη επανάσταση σε όλα όσα πρεσβεύουν οι μεγάλοι δεν είναι μακριά.
Νιώθει και παιδί και μεγάλος ταυτόχρονα
Το μεταβατικό στάδιο από την παιδικότητα στην ενηλικίωση προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα σε αυτόν που το βιώνει. Έχουμε υπάρξει κι εμείς παιδιά και θυμόμαστε πόσο αμήχανο και άβολο είναι μερικές φορές να νιώθεις το σώμα σου, τη φωνή σου και τις ανάγκες σου να αλλάζουν, την ίδια στιγμή που δεν θες να αλλάξει τίποτα απολύτως. Ο θυμός των παιδιών είναι δικαιολογημένος και συχνά κρύβει από πίσω ανησυχία για το «άγνωστο» που τους περιμένει και ανασφάλεια για το αν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν.
Νέοι φίλοι και πρώτοι έρωτες
Όταν η αθωότητα της παιδικής ηλικίας αρχίζει να μας αποχαιρετά, μπαίνουμε σε έναν νέο κόσμο. Η επιθυμία των εφήβων να ανήκουν κάπου και συνάμα να είναι ανεξάρτητοι από τους γονείς τους, τους δημιουργεί μεγάλο άγχος για το αν θα τα καταφέρουν. Οτιδήποτε συμβαίνει, όσο ασήμαντο κι αν μας φαίνεται, στα μάτια τους είναι τεράστιο και συχνά νιώθουν σαν να ήρθε η συντέλεια του κόσμου! Παράλληλα με τις κοινωνικές τους σχέσεις που αλλάζουν μορφή, μπαίνουν τα νέα σκιρτήματα και η ερωτική απόρριψη.
Ορμονικές αλλαγές
Συχνά, τα αδικαιολόγητα νεύρα και ο θυμός που είναι μονίμως ζωγραφισμένος στο πρόσωπό τους είναι αποτέλεσμα χημικών διεργασιών που γίνονται στον οργανισμό τους και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γι’ αυτό! Μάλιστα, όσο νιώθουν ότι δεν μπορούν να ελέγξουν αυτό που τους συμβαίνει νιώθουν περισσότερο εκνευρισμό και ενοχές για τη συμπεριφορά τους, πράγμα που οδηγεί σε νέα ξεσπάσματα.
Πηγή: yourtango.com