Συγκεκριμένα, μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Family Psychology, διαπίστωσε ότι το 74% των μαμάδων και το 70% των μπαμπάδων ανέφεραν προνομιακή μεταχείριση προς ένα παιδί και, παρόλο που οι γονείς που συμμετείχαν στη μελέτη δεν υπέδειξαν ποιο παιδί προτιμούν, το έκαναν τα αδέλφια του.
Αυτό συμβαίνει επειδή οι γονείς, παρότι ανησυχούν διαρκώς μην κάνουν διακρίσεις ή μην αδικήσουν κάποιο από τα παιδιά τους, πέφτουν σε αυτή την παγίδα χωρίς να το καταλάβουν, αναφέρει η έρευνα. Ωστόσο, οι περισσότεροι προσπαθούν να αντιμετωπίζουν όλα τα παιδιά τους με την ίδια ενσυναίσθηση και γενναιοδωρία.
Δεν σημαίνει ότι αγαπάς ένα παιδί πιο πολύ από τα υπόλοιπα
Η αδυναμία που ενδέχεται να δείχνει ένας γονιός σε ένα από τα παιδιά του, δεν έχει να κάνει με την αγάπη του. Δεν αγαπάει ή φροντίζει τα υπόλοιπα λιγότερο. Τις περισσότερες φορές, μοιάζει να έχουμε αδυναμία στο παιδί με το οποίο ταιριάζουμε περισσότερο και η προσωπικότητά του «κουμπώνει» καλύτερα με τη δικιά μας.
Αυτό δε σημαίνει πως το κάνουμε συνειδητά ή επίτηδες. Αντίθετα, σύμφωνα πάντα με την έρευνα, οι γονείς ποτέ δεν παραδέχονται φωναχτά πως έχουν περισσότερη αδυναμία σε ένα παιδί, από φόβο μην πληγώσουν τα συναισθήματα του άλλου (ή των άλλων).
Οι αδυναμίες… πηγαινοέρχονται!
Τρανή απόδειξη ότι αγαπάμε και θαυμάζουμε εξίσου όλα μας τα παιδιά, το καθένα για διαφορετικούς λόγους, είναι ότι η αδυναμία που τους δείχνουμε είναι πιθανό να αλλάζει κατά διαστήματα. Τα επιτεύγματά τους, οι αλλαγές στην προσωπικότητά τους αλλά και ο χρόνος που περνάμε με το κάθε παιδί ξεχωριστά, είναι παράγοντες που επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας απέναντί τους.
Όπως αλλάζουμε εμείς έτσι αλλάζουν όχι μόνο τα παιδιά μας, αλλά και η αδυναμία που δείχνουμε άθελά μας σε κάθε ένα από αυτά κατά περιόδους. Ωστόσο, αν έχουμε συνειδητοποιήσει πως συμβαίνει κάτι τέτοιο, καλό είναι να λάβουμε τα μέτρα μας για να μην πέσουμε στην παγίδα να ξεχωρίσουμε κάποιο από τα αδέλφια.
Δεν τα συγκρίνουμε μεταξύ τους
Κάθε παιδί πρέπει να γνωρίζει ότι είναι μοναδικό και ξεχωριστό, αλλά όταν μπαίνουμε στη διαδικασία σύγκρισης, το μήνυμα αυτό χάνεται. Συγκρίσεις όπως «Βλέπετε πόσο καθαρό είναι το δωμάτιο του Μάριου;» ή «Ο Μάριος πήρε Α στην αριθμητική ενώ εσύ Β», κλονίζουν την αυτοπεποίθηση του μη ευνοημένου παιδιού, ρισκάρουν τη δική σας σχέση μαζί του, ενώ την ίδια στιγμή βάζουν σε κίνδυνο τη σχέση των αδελφών μεταξύ τους. Επιπλέον, επειδή τα παιδιά θέλουν να ευχαριστήσουν τους γονείς τους, οι συγκρίσεις αυξάνουν το άγχος τους πως δεν είναι «αρκετά καλοί» για να κερδίσουν την αγάπη σας.
Αντί να κάνετε συγκρίσεις, φροντίστε να επισημαίνετε με συνέπεια τα θετικά σε κάθε παιδί ξεχωριστά, τονίζοντας πως κάθε παιδί σας είναι ξεχωριστό και αξίζει την αγάπη και τον σεβασμό σας.
Εξετάζουμε τα συναισθήματά σας για κάθε παιδί ξεχωριστά
Πολλές φορές, είναι ωφέλιμο να εξετάζουμε τα συναισθήματά μας για τα παιδιά μας: το πώς νιώθουμε γι’ αυτά, γιατί τα θαυμάζουμε ή γιατί μας εκνευρίζουν, είναι μια καλή αρχή για να διασφαλίσουμε πως η συμπεριφορά μας απέναντί τους θα είναι δίκαιη.
Φέρνοντας στο μυαλό μας τη συμπεριφορά τους, τους λόγους που καβγαδίζουμε ή την αλληλεπίδραση που έχουμε μαζί τους κατά τη διάρκεια της ημέρας, μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τα δικά μας λάθη και να τα διορθώσουμε. Με λίγα λόγια, είναι ένας εποικοδομητικός τρόπος να γίνουμε καλύτεροι γονείς.
Τους αφιερώνουμε τον ίδιο χρόνο
Στο τέλος της ημέρας, αναλογιστείτε αν έχετε αφιερώσει περισσότερες ώρες στο ένα παιδί απ΄ ότι στα άλλα. Πολλές φορές οι γονείς μπορεί να μοιράζονται τον χρόνο που περνούν με τα παιδιά τους κι έτσι ο μπαμπάς για παράδειγμα να ασχολείται περισσότερο με τον γιο ή η μαμά να ασχολείται περισσότερο με την κόρη, πράγμα που δημιουργεί την εντύπωση πως οι γονείς έχουν «αδυναμίες» και κάνουν διακρίσεις.
Προσπαθήστε να μοιράζετε τον χρόνο σας, σκεπτόμενοι φυσικά και τις ανάγκες τους. Ενισχύστε τον δεσμό μεταξύ τους και αρχίστε να οργανώνετε δραστηριότητες και εξόδους για όλη την οικογένεια.
Δεν μιλάμε περισσότερο για το ένα παιδί
Συναντάτε έναν γνωστό σας στο δρόμο ή σας παίρνουν τηλέφωνο οι παππούδες και στην ερώτηση «τι κάνουν τα παιδιά;», εσείς αφιερώνετε δέκα προτάσεις στο ένα παιδί και μία πρόταση στο αδερφάκι του.
Μπορεί να το κάνετε ασυναίσθητα, αλλά εκείνη τη στιγμή υποτιμάτε το άλλο παιδί χωρίς να το καταλαβαίνετε. Μετριάστε, λοιπόν, τον ενθουσιασμό σας (όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό για την μαμά - κουκουβάγια) και προσπαθήστε να μιλάτε εξίσου και για όλα σας τα παιδιά.