Η αλήθεια είναι ότι, από τα πρώτα χρόνια με τα παιδιά μου, δεν θυμάμαι παρά μόνο τα καλά – τις πρώτες τους φορές, τις όμορφες στιγμές, αλλά και τις στιγμές εκείνες που μια φουρτούνα είχε μόλις περάσει διά παντός. Έτσι γίνεται, πάντα γιατί… ποιος θέλει να θυμάται τα άσχημα;
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι έχω ξεχάσει πόσο δύσκολο μου φαινόταν κάποιες φορές το να μεγαλώνεις παιδιά, παράλληλα με τη δουλειά, το νοικοκυριό, αλλά και τη σχέση με τον σύντροφό σου, που μπορεί να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα, αλλά χρειάζεται κι αυτή τη φροντίδα της. Δεν θυμάμαι πότε και με ποια αφορμή, αλλά θυμάμαι να έχω βρεθεί (παραπάνω από μία φορές) στα πρόθυρα της κατάρρευσης, να αναρωτιέμαι αν θα βγάλω τη μέρα χωρίς να χάσω τις αισθήσεις μου ή να ξεσπάσω στα παιδιά.
Ήταν τέτοια η κούραση, όχι μόνο η σωματική αλλά και η πνευματική – μοιάζουν άπειρα τα πράγματα που έχεις να κάνεις μέσα στη μέρα και, μάλιστα σε συγκεκριμένο χρόνο – που κάθε μέρα δοκιμάζονταν τα όριά σου. Το ευτυχές, όσο και αξιοπερίεργο, είναι ότι εκεί που έλεγες δεν έχω άλλες δυνάμεις, κάτι σε έσπρωχνε να σηκωθείς και να τα βγάλεις πέρα.
Ήταν η λαχτάρα σου να ανταποκριθείς στα παιδιά σου, να τα έχεις καθαρά, καλοταϊσμένα και χαρούμενα. Μια κινητήριος δύναμη που όμοιά της, ίσως να μην υπάρχει στη φύση.
Μου ξανάρθαν όλα αυτά πριν λίγες μέρες όταν είδα μια μαμά να καταρρέει στην προσπαθειά της να βάλει όλα τα ψώνια στο αυτοκίνητο και, ταυτόχρονα, τα 3 παιδιά της στα καθισματάκια τους. Την είδα να σφίγγει τα δόντια για να μην ξεσπάσει σε φωνές – να μην τα κακοκαρδίσει – αλλά και να κλαίει σιωπηλά μόλις κάθισε στο τιμόνι.
Ομολογώ ότι αρχικά, αντέδρασα λες και δεν είχε βρεθεί ποτέ στη θέση της. Την λυπήθηκα και σκέφτηκα τι κρίμα που δεν μπορεί να χαρεί αυτες τις στιγμές με τα μικρά της, που θα περάσουν και δεν θα ξανάρθουν ποτέ. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, όμως, πέρασαν μπροστά από τα μάτια όλες οι στιγμές που βιώσα αυτό που έδειχνε να βιώνει.
Βούρκωσα, αλλα μετά σκέφτηκα ότι ανήκουν στο παρελθόν – τις έσβησε η ευτυχία που σε πλημμυρίζει καθώς βλέπεις τα παιδιά σου να μεγαλώνουν και τη ζωή σου να συγχρονίζεται μαζί τους, μέχρι να έρθει η ώρα να φτιάξουν τη δική τους ζωή.
Ξαφνικά, με κυρίευσε μια παρόρμηση να της μιλήσω,αλλά δνε πρόλαβα, Έβαλε μπρος κι έφυγε, λίγο πιο ήρεμη ελπίζω από ότι πριν 5 λεπτά.
Αν της μιλούσα, όμως, θα της έλεγα να μην στέκεται στις δυσκολίες, αλλά στον λόγο που τις αντιμετωπίζει, στα παιδιά της. Και κάθε φορά που φτάνει στο αμήν, να θυμάται ότι όλες έχουμε φτάσει εκεί κι όμως δεν καταρρεύσαμε. Να θυμάται ότι και αυτό θα περάσει και η επόμενη μέρα θα ‘ναι γεμάτη χαμόγελα, αγκαλιές και αληθινή ευτυχία.