Θυμάμαι ακόμη την αγωνία που είχα εκείνη τη μέρα. Περίμενα πώς και πώς να χτυπήσει το κουδούνι και να ανοίξω στο παιδί μου – στον ανηψιό μου δηλαδή, για τον οποίο θα ήμουν πλέον η νόμιμη κηδεμόνας του. Η μαμά του.
Ο Raffio ήταν μόλις 18 μηνών και ο αδερφός μου με τη γυναίκα του ήταν ανήμποροι να τον φροντίσουν. Στην υπόλοιπη οικογένεια δεν ξέραμε καν την ύπαρξή του για τους πρώτους 10 μήνες της ζωής του…
Ευτυχώς, οι υπεύθυνοι της πρόνοιας είχαν ως προτεραιότητα να δοθεί ο μικρός σε έναν συγγενή αντί να υιοθετηθεί από αγνώστους. Όταν ρωτήθηκα, τους απάντησα με ένα τεράστιο, αυθόρμητο «ναι»!
Πολλοί σοκαρίστηκαν από την απόφασή μου αυτή, μιας και με ήξεραν ως κάποια που εργάζεται πολλές ώρες και ταξιδεύει συνέχεια. Σοκ, όμως, έπαθε και η οικογένειά μου που, γενικότερα, έχει συντηρητική στάση απέναντι στην υιοθεσία – πόσο μάλλον από μια γυναίκα μόνη.
Δεν πτοήθηκα, φυσικά, κι έτσι μέσα σε μια νύχτα έγινα από εργένισσα, ανύπαντρη μαμά. Ήξερα ότι δεν είναι εύκολο, αλλά ήξερα κιόλας ότι ήμουν έτοιμη να προσφέρω στον Raffio όσα χρειαζόταν: ένα σπίτι γεμάτο αγάπη, ασφάλεια και σταθερότητα.
Οι πρώτες εβδομάδες ήταν όντως δύσκολες – και για εκείνον και για μένα. Αν και τόσο μικρός ήξερε καλά ότι μόλις είχε βιώσει μια τεράστια αλλαγή στη ζωή του και ήθελε χρόνο για να το χωνέψει, αφού δεν είχε τρόπο να εκφραστεί κα να εκτονώσει τα συναισθήματά του. Του έδωσα λοιπόν όσο χρόνο ήθελε και όση αγάπη είχα και όλα πήγαν καλά.
Ευτυχώς, η ανάδοχος μητέρα που τον είχε φροντίσει πριν από μένα με βοήθησε πάρα πολύ με τις ιδιαιτερότητες και τις συνήθειες του μικρούλη. Ήταν πολύ σημαντικό, αφού ήταν ήδη ενάμισι και είχε συγκεκριμένες ρουτίνες φαγητού, ύπνου κλπ. Γνωρίζοντας τι πρέπει να κάνω, τον βοήθησα κι εγώ να εγκλιματιστεί πιο γρήγορα δίπλα μου και στο νέο του σπιτικό.
Σήμερα, ο Raffio είναι 10 ετών και η σχέση μας είναι μοναδική. Είμαι η μαμά του και πλέον, με φροντίζει κι εκείνος, όχι μόνο εγώ. Αν και επιδίωξα να διατηρήσει επαφή με τους βιολογικούς γονείς του αυτό δεν ήταν εφικτό απ’ τη μεριά τους. Η πρώτη του μαμά, όμως, η ανάδοχος, παραμένει κοντά μας ως μια υπέροχη φίλη.
Δεν έχω παντρευτεί ακόμη, αλλά αρχίζω και νιώθω ότι ο μικρός μου δεν με χρειάζεται πια 24 ώρες το 24ωρο και είναι καιρός να το κυνηγήσω. Είναι αλήθεια ότι η μητρότητα έγινε η δεύτερη φύση μου μαζί του και συχνά αναπολώ εκείνους τους πρώτους μήνες που μαθαίναμε ο ένας τον άλλον.
Ή μέρα που εμφανίστηκε στην πόρτα μου, μου άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή, με γέμισε με μια πρωτόγνωρη ευτυχία που δεν ήξερα ότι μπορεί να βιώσει κανείς!
Πηγή: metro.co.uk