Μικροί καθημερινοί διάλογοι μεταξύ μπαμπάδων και παιδιών που ακούγονται σχεδόν σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Η φράση «δεν ξέρω, ρώτα την μάνα σου» είναι τρανή απόδειξη πως ακόμα και σήμερα, εν έτη 2021, η μαμά είναι η κύρια υπεύθυνη για το σπίτι και τα παιδιά, είτε είναι εργαζόμενη είτε όχι. Ωστόσο, υποδηλώνει και άλλα πράγματα που μας εκνευρίζουν ακόμα περισσότερο:
Μας θεωρούν δεδομένες
Πίσω από την εκνευριστική αυτή φράση κρύβεται η πεποίθηση ότι η μαμά είναι πάντα εδώ, έτοιμη να εξυπηρετήσει όποιον χρειάζεται βοήθεια και να λύσει όλα τα προβλήματα της οικογένειας. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να μην ξέρει ο μπαμπάς αλλά να ξέρει η μαμά. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η κλισέ φράση της Ελληνίδας μάνας «να δω τι θα κάνετε αν σηκωθώ και φύγω καμιά μέρα!» και τώρα που γίναμε κι εμείς μαμάδες, την καταλαβαίνουμε.
Περνάνε (σχεδόν) όλα από τα χέρια μας
Είτε δουλεύουμε είτε όχι, είμαστε υπεύθυνες για την καθαριότητα του σπιτιού, τα ρούχα των παιδιών, τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες, το διάβασμά τους, την κοινωνικοποίηση τους και φυσικά την τακτοποίηση των πεταμένων αντικειμένων που συνήθως «στολίζουν» το σαλόνι.
Ο μπαμπάς δεν ξέρει σχεδόν ποτέ πού πέταξε τα παπούτσια του το 3χρονο ή τι ώρα έχει μπαλέτο το 8χρονο. Όπως επίσης δεν κανονίζει ποτέ τις εξόδους των παιδιών στο πάρκο ή το θέατρο ή ποιοι συμμαθητές τους θα έρθουν σπίτι για παιχνίδι. Δεν σας έχει κάνει εντύπωση που στα παιδικά πάρτυ 9 στους 10 συνοδούς είναι μαμάδες;
Είναι αδιάφοροι
Ίσως ακούγεται σκληρό, όμως είναι αλήθεια. Όταν σε ενδιαφέρει κάτι, ασχολείσαι. Όταν δεν ξέρεις την απάντηση, ψάχνεις να την βρεις. Όταν θες να βοηθήσεις, βρίσκεις τον τρόπο να το κάνεις. Όταν λες ένα σκέτο «δεν ξέρω» ενώ χαζεύεις στο κινητό σου, τότε δεν σε νοιάζει και να μάθεις. Σου είναι τελείως αδιάφορο να συνεισφέρεις στις απλές, καθημερινές δραστηριότητες της οικογένειας και πετάς το μπαλάκι στην μαμά.
Νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να λείψουμε ούτε για λίγο
Είναι πολύ δεσμευτικό να ξέρεις ότι σχεδόν όλα περνάνε από το χέρι σου. Αν λείψεις, το πιθανότερο είναι πως το πρόγραμμα του σπιτιού θα λειτουργήσει κανονικά και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας θα αναγκαστούν να πάρουν πρωτοβουλίες και να λύσουν τα μικροπροβλήματα που προκύπτουν.
Ωστόσο, ακόμα κι όταν αποφασίσεις να πας μια βόλτα ή ένα μικρό ταξίδι για να ξεκουραστείς, στο μυαλό σου τριγυρνούν χιλιάδες ερωτήσεις: βρήκε τα παπούτσια του το 3χρονο; Πήγε μπαλέτο το 8χρονο; Έφαγαν κάτι της προκοπής ή μόνο πίτσες και σουβλάκια; Το σπίτι είναι ακόμα όρθιο ή θα το βρεις γκρεμισμένο στην επιστροφή; Ερωτήματα που δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις και να ευχαριστηθείς, οπότε προτιμάς να μην πας πουθενά.
Δίνει λάθος πρότυπα στα παιδιά
Όταν είσαι παιδί και μεγαλώνεις με αυτή τη φράση να επαναλαμβάνεται από τον μπαμπά, θεωρείς δεδομένο πως η μαμά είναι υπεύθυνη για όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο σπίτι. Τα παιδιά που κάνουν αυτά που βλέπουν και όχι αυτά που τους λέμε, μεγαλώνοντας αναπαράγουν το ίδιο μοντέλο και στη δική τους οικογένεια.
Εάν είσαι κορίτσι καταλήγεις να γίνεσαι μια μαμά που υπερβαίνει καθημερινά τον εαυτό της για να είναι όλα στην εντέλεια, όπως ακριβώς συνέβη και με μας που μεγαλώσαμε με τον πατέρα μας να απαντά «δεν ξέρω, ρώτα την μάνα σου» σε απλές, καθημερινές ερωτήσεις μας. Αν πάλι είσαι αγόρι, μιμείσαι ασυνείδητα τη συμπεριφορά του μπαμπά σου και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.