Ωστόσο, όπως εξηγεί μια εκπαιδευτικός με ανάρτησή της στο Facebook, το σκονάκι δεν σηματοδοτεί την αποτυχία του μαθητή που δεν διάβασε, αλλά του εκπαιδευτικού που δεν ασχολήθηκε αρκετά μαζί του:
«Στο γυμνάσιο και στο λύκειο έκανα αρκετές φορές σκονάκι. Το πρόβλημα είναι, πως επειδή είμαι οπτικός τύπος, με το που το έγραφα κάπου για να το αντιγράψω μετά, το μάθαινα κιόλας! Οπότε σπάνια χρειάστηκα να κοιτάξω αυτό που είχα γράψει.
Παρόλα αυτά, κάποιος μ@λακισμένος μηχανισμός στον εγκέφαλο μου λειτούργησε και φρόντισε να διαγράψει από τη μνήμη μου τα δικά μου καμώματα. Έτσι λοιπόν, ξεκίνησα την "καριέρα" μου ως καθηγήτρια άτεγκτη.
Βλοσυρή, ψυχρή και αυστηρή, όπως συχνά συμβαίνει σε νεαρούς εκπαιδευτικούς, δυστυχώς. Ήμουν και εγώ ένα κοκοράκι μέσα στις τάξεις, νομίζοντας πως αν φωνάζω και με φοβούνται, θα επιβάλω πειθαρχία και τα παιδιά θα μάθουν [...]. Νόμιζα πως τα πτυχία κάνουν τον δάσκαλο, πόσο ανόητη Θεέ μου!
Έλεγα στα παιδιά "καλύτερα πες μου πως δεν έχεις διαβάσει, παρά να κάνεις σκονάκι". Λες και υπήρχε περίπτωση ποτέ ένα παιδί να έρθει να μου πει πως ήταν αδιάβαστο, τόσο σκύλα της κολάσεως που ήμουν. Λες και δίδασκα πανεπιστημιακή ύλη πια, για όνομα! Juniorάκια είχα και παιδιά μέχρι Lower.
Mία χρονιά είχα τον Αποστόλη. Σε ένα ιδιαίτερα καλό τμήμα C class. Πολλά παιδιά - καμιά 15ρια, ίσως και περισσότερα. Εκτάκια και πρώτη γυμνασίου τα πιο πολλά.
Ο Αποστόλης δεν ήταν καλός στα αγγλικά. Ούτε και στα ελληνικά, είχα μάθει. Ήταν ένα πολύ καλόψυχο παιδί, ζωηρό αλλά καλό, ευγενέστατο και γλυκό. Με τις γνώσεις που έχω τώρα, 20 χρόνια μετά και γονιός εγώ η ίδια πια, θα καταλάβαινα στο πρώτο 5λεπτο μαθήματος στον Αποστόλη πως πρόκειται για ένα καθόλα λειτουργικό και έξυπνο παιδί με κάποια έντονη μαθησιακή δυσκολία.
Θα συνιστούσα στους γονείς να επισκεφτούν ειδικούς ώστε να βοηθηθεί το παιδί με εργοθεραπείες και ασφαλώς θα αντιμετώπιζα τον Απόστολο δίκαια, θα του μάθαινα αγγλικά με τον τρόπο που μπορούσε να μάθει, όχι με τον τρόπο που ήθελα εγώ με το ζόρι να μάθει! Ντε και καλά παπαγαλία και γραπτές εξετάσεις! Αλλά είπαμε. Νεαρή καθηγήτρια εγώ, με επιλεκτική μνήμη και έπαρση. Τρομάρα μου.
Ο Απόστολος δεν έγραφε ποτέ καλά σε τεστ. Ήθελε. Μα, δεν. Ήθελε, επειδή όλοι οι φίλοι του έγραφαν καλά... Προσπαθούσε, μα δεν. Και εγώ δεν έδινα δεκάρα για την προσπάθεια, εγώ ήθελα να γράψει ανώμαλα ρήματα και δύσκολες λέξεις ορθογραφία. Τέλος.
Κάποια μέρα, τελειώνουν όλα τα παιδιά το τεστ, τα μαζεύω από όλους και κάνουν να φύγουν. Και τότε, βλέπω στη μοκέτα της τάξης, πεταμένο κάτω ένα χαρτάκι. Το σηκώνω και ήταν σημειωμένα ρήματα και μεταφράσεις λέξεων. Πφφφφ. Έγινα θηρίο, "ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΤΕ, ΕΤΣΙ ΓΡΑΦΕΤΕ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑΤΑ ΛΟΙΠΟΝ;;;; ΠΟΙΟΣ ΤΟ ΕΚΑΝΕ, ΔΕ ΦΕΥΓΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΕΙ!"
Δεν ήταν δύσκολο βέβαια να βρω ποιος το έκανε, ήταν χαρακτηριστικά τα γράμματα του Απόστολου. Πίεζε πολύ το μολύβι και ήταν δυσανάγνωστα.
Έδιωξα τα άλλα παιδιά από την τάξη, που τον κοιτούσαν κοροϊδευτικά και όταν μείναμε μόνοι του έκανα κήρυγμα, φώναζα, ξανά κήρυγμα. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω το χρόνο, σας ορκίζομαι θα με βούταγα από το μαλλί και θα μου συνέθλιβα τη μούρη στον πίνακα [...].
Βούρκωσε ο μικρός, 12-13 χρονών ήταν. Ζήτησε συγνώμη, έφυγε.
Δεν μου κράτησε κακία ο Αποστόλης. Και ας τον έθαψα στους βαθμούς και ας έλεγα συνεχεία στους γονείς του πως δεν αποδίδει. Ο Απόστολος συνέχισε να μου χαμογελά και να μου γλυκομιλάει στα διαλείμματα, ειδικά όταν επέτρεπα στον εαυτό μου να είμαι νέα κοπέλα και να κάνω πλάκα μαζί του και να γελάμε καμιά φορά μετά το μάθημα ή οταν τον συναντούσα στο δρόμο. Όταν ξεχνούσα να είμαι φράου χέλγκα. Γιατί, αλήθεια σας το λέω, ΤΟ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ, το αγαπούσα αυτό το παιδί. Αλλά νόμιζα πως δεν έπρεπε να το δείξω!
Δεν ξέρω τι απέγινε ο Αποστόλης, πέρα από τα μαθησιακά του θέματα ήταν πανέξυπνο παιδί, οπότε ευελπιστώ πως καταπιάστηκε με κάτι που του άρεσε και είχε ταλέντο και όλα να του πήγαν καλά, μακάρι το παιδί - γιατί τον είχα έννοια. Απλά δεν ήθελα να το δείξω, μην τυχόν το εκλάβει ως αδυναμία.
Με τα χρόνια κατάλαβα πόσο λάθος ήμουν στην αντιμετώπισή μου απέναντι στα σκονάκια. Έβρισκα τρόπους να μην έχουν ανάγκη τα παιδιά να τα χρησιμοποιήσουν - και ΑΝ τα χρησιμοποιούσαν (που πάντα το καταλάβαινα) γελούσα και δεν έλεγα τίποτα. Η τιμωρία τους ήταν το άγχος τους το ίδιο, δε χρειαζόταν να κάνω ρεζίλι κάποιον που φοβόταν μην αποτύχει, μην τον μαλώσουν, ή οτιδήποτε άλλο.
Ένα σκονάκι είναι πάντα η απόδειξη πως η διδασκαλία ήταν λάθος. Αποτυχία του εκπαιδευτικού είναι το σκονάκι, όχι του παιδιού! Αποτυχία του γονιού, ίσως. Που έχει κάνει το παιδί να φοβάται να μοιραστεί μαζί του το άγχος του για το ότι δεν διάβασε ρε παιδί μου, Ε ΚΑΙ ΤΙ ΕΓΙΝΕ! Δεν είναι όμως λόγος να σταυρώσουμε ένα παιδί. Ακόμα κ αν το κάνει συχνά. Κάτι δεν πάει καλά με μας, όχι με το παιδί.
Εγώ ας πούμε τότε ήμουν μια κακή, ΚΑΚΙΣΤΗ δασκάλα. Που ενέπνεε μόνο τους καλούς μαθητές, μόνο καλοί μαθητές τα πήγαιναν καλά στο μάθημα μου. Όμως ξέρεις κάτι; Οι καλοί μαθητές τα πάνε καλά με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ! Δεν είσαι τίποτα εξαιρετικό, δάσκαλε, που οι καλοί σου μαθητές γράφουν καλά στα διαγωνίσματα σου! Και ένα ρομπότ θα μπορούσε να διδάξει έναν καλό μαθητή!
Αν είσαι ΔΑΣΚΑΛΟΣ, αν είσαι ΔΑΣΚΑΛΑ, τίμα το πτυχίο σου και τη ρημάδα τη σφραγίδα του υπουργείου στην άδεια διδασκαλίας, με το να κάνεις τον Απόστολο να γράψει καλά σε διαγώνισμα σου. Χωρίς σκονάκι. Μα, ακόμα και σκονάκι να κάνει, μην τον στήσεις στον τοίχο μωρέ! Γιατί 20 χρόνια μετά, δεν θα θυμάσαι τον άριστο μαθητή που σου έγραψε τέλεια τα ανώμαλα ρήματα και πήρε ΜΠΡΑΒΟ! Τα δακρυσμένα μάτια του Αποστόλη θα θυμάσαι και το σκυμμένο του κεφάλι. Και δεν θα σου κάνει τη χάρη η επιλεκτική σου μνήμη να ξεχάσει την αποτυχία σου, την ανοησία σου, τα δικά σου ασυγχώρητα λάθη. Κακέ δάσκαλε. Ανεπαρκή και φωνακλά.
Τον Αποστόλη θυμάμαι. Ίσως πιο πολύ απ' όλους τους μαθητές μου. Και την παταγώδη αποτυχία μου, όχι μόνο σαν εκπαιδευτικό, μα πάνω απ' ολα, σαν άνθρωπο.»