Μιλούσα πρόσφατα με μια φίλη μου για την πρώτη της εγκυμοσύνη, όταν συνειδητοποίησα ότι πιο πολύ απ’ όλα την έχει αγχώσει το πόσα κιλά θα πάρει. Είναι ψηλή, γεροδεμένη, πρώην αθλήτρια και της είναι αδύνατο να φανταστεί τον εαυτό της με περιττά κιλά. Για την ακρίβεια, η διαπίστωση αυτή την σόκαρε και πέρα απ’ την υπερβολή του πράγματος, για μένα ήταν ακόμα πιο στενάχωρο. Πολύ απλά, επειδή σήμαινε πως η δική μου καθημερινή εικόνα, με τα περιττά κιλά, ήταν για την φίλη μου ο χειρότερος εφιάλτης της.
Ως γυναίκα με παραπανίσια κιλά, πέρασα δύσκολα ώσπου να μάθω να αγαπώ το σώμα μου και, κατ’ επέκταση, τον εαυτό μου. Την περισσότερη νιότη μου την έφαγα να μισώ τον εαυτό μου και να παλεύω να τον «βελτιώσω» με δίαιτες που δεν έβγαζαν πουθενά παρά μόνο στο σημείο από όπου είχα ξεκινήσει.
Στην πορεία, με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας και την απελευθέρωση της διατροφής μου από τον ψυχαναγκασμό να αδυνατίσω – είναι υγιεινή, αλλά όχι βασανιστήριο – κατάφερα να πιστέψω σε μένα και βρω τη θέση μου στον κόσμο.
Και είμαι στ’ αλήθεια τυχερή γιατί δεν έμεινα ποτέ μόνη μου. Μάλιστα, έχω αρκετές φίλες που, αν και αδύνατες οι ίδιες, δεν με κάνουν ποτέ να νιώθω άσχημα για το σώμα μου, αλλά με στηρίζουν και με ενθαρρύνουν να το αγαπάω όπως είναι. Με ενθαρρύνουν να φοράω μπικίνι, να κάνω ποδήλατο, να φοράω ό,τι ρούχο θέλω και μοιράζονται με ενθουσιασμό όλες τις αναρτήσεις μου για το κακό που κάνουν οι δίαιτες, για τα παρωχημένα πρότυπα ομορφιάς κλπ. κλπ.
Ειλιρινά χαίρομαι πολύ όταν το βλέπω, κάπου κάπου όμως αναρωτιέμαι τι αξία έχουν όλα αυτά αν δεν τα πιστεύουν οι ίδιες;
Γιατί, πώς μπορεί να τα πιστεύουν όταν μεταξύ τους παραπονιούνται συνεχώς για τα «ψωμάκια» τους που δεν προλαβαίνουν να χάσουν πριν αρχίσουν οι εκδρομές στην παραλία και για το πόσο χάλια νώθουν όταν αφήνονται και παίρνουν 2-3 κιλά.
Το ξέρω ότι αυτό το πρόβλημα είναι δικό τους και πρέπει να το λύσουν με τον εαυτό τους, αλλά πόσο θετική επίδραση μπορεί να έχουν στην ψυχολογία μου τα μπράβο τους, όταν ξέρω ότι αυτομαστιγώνονται με την παραμικρή υποψία πως μπορεί να γίνουν σαν εμένα.
Δεν έχω αυταπάτες για την αποδοχή των άλλων, ούτε θέλω να δω τους πάντες να επιδιώκούν να παχύνουν επειδή είναι πλέον «αποδεκτό». Αλλά θα ήθελα οι φίλες μου, τουλάχιστον, να μου λένε ότι είμαι όμορφη επειδή είμαι διαφορετική και να το εννοούν. Όχι να το αποδέχονται για να μου φτιάξουν τη διάθεση ή για να είναι στη μόδα (ακόμα χειρότερα), αλλά να τρέμουν στη σκέψη ότι θα μπορούσαν να μου μοιάζουν.
Έτσι, το μόνο που φτιάχνει είναι η διάθεση μου, αλλά σκοπός εδώ είναι να αλλάξουμε σιγά σιγά μια ολόκληρη νοοτροπία.
Πηγή: cafemom.com