Είχαν εμπιστοσύνη στους δασκάλους
Οι γονείς μας μεγάλωσαν σε άλλες εποχές που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές δεν αντιμετώπιζαν τη δυσπιστία ή την αμφισβήτηση και διατήρησαν αυτή τη στάση και οι ίδιοι. Για τους γονείς μας, οι δάσκαλοι ήξεραν καλύτερα γιατί αυτή ηταν η δουλειά τους, και δεν έπρεπε να το ψειρίζουν παραπάνω. Σήμερα, πάλι, οι γονείς ξέρουν καλύτερα απ’ όλους κι έτσι επωμίζονται ακόμα ένα βάρος: αυτό της διαρκούς αξιολόγησης των δασκάλων του παιδιού.
Είχαμε λιγότερες υποχρεώσεις και περισσότερο χρόνο
Όταν εμείς πηγαίναμε σχολείο, οι υποχρεώσεις μας δεν ήταν ίδιες με σήμερα. Ούτε και οι εξωσχολικές δραστηριότητες ή τα φροντιστηριακά μαθήματα. Γενικώς, είχαμε λιγότερη πίεση στο σχολείο και περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Το διάβασμα έβγαινε πιο χαλαρά και οι γονείς μας δεν ένιωθαν ότι θα εκραγούμε απ’ τον φορτο. Σήμερα πάλι, βλέπουμε τα παιδιά μας να πνίγονται… Πώς να μην ανησυχούμε γι’ αυτά;
Δεν περνούσαμε τη μισή μέρα μας μπροστά σε οθόνες
Η αλήθεια είναι πως, στην εποχή μας, όταν δεν ήμασταν στο σχολείο είτε παίζαμε κάπου έξω είτε καθόμασταν στο σπίτι και βαριόμασταν. Είχαμε τρόπους να σκοτώσουμε την ώρα μας, αλλά καμία σχέση με σήμερα που τα παιδιά μπορούν να κάθονται με τις ώρες μπροστά σε μια οθόνη χάνοντας την αίσθηση του χρόνου. Με λίγα λόγια, οι γονείς μας ήξεραν ότι κάποια στιγμή μέσα στη μέρα θα διαβάζαμε κιόλας, ακόμα και από βαρεμάρα.
Πίστευαν ότι δεν κάνουν όλοι για τα γράμματα...
Στην εποχή των γονιών μας, δεν ήταν απίθανό να ακούσεις να λένε για κάποιον ότι δεν τα παίρνει τα γράμματα χωρίς αυτό να θεωρείται κακό. Ίσα ίσα, αν το αποδεχόταν νωρίς, τελείωνε την υποχρεωτική εκπαίδευση και άφηνε το σχολείο για να μάθει ένα επάγγελμα είτε σε τεχνική σχολή είτε δίπλα σε κάποιον έμπειρο. Οπότε, το να περάσει κάποιος από όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης πριν βγει στην αγορά εργασίας δεν αποτελούσε επιτακτική ανάγκη.
Και ότι πετυχαίνεις με τη δουλειά και όχι με τα πτυχία
Η σκληρή δουλειά, αυτό ήταν για τους γονείς το νούμερο ένα εφόδιο για να πετύχει κανείς αυτά που θέλει ή, έστω, να ζήσει αξιοπρεπώς αυτός και η οικογένειά του. Τα πτυχία ήταν κάτι επιθυμητό μεν, όχι όμως απολύτως απαραίτητο. Και σίγουρα όχι τόσο επιθυμητό, ώστε να καθορίζει όλη τη ζωή σου – όπως νιώθουν τα παιδιά σήμερα, εξαιτίας μας. Γι’ αυτό και αν ανησυχούσαν, ήταν η τεμπελιά που τους φόβιζε και όχι οι κακές επιδόσεις στο σχολείο.
Ήταν πιο χαλαροί... γενικώς!
Εδώ που τα λέμε, παρ’ ότι ήθελαν το καλύτερο για εμάς, οι γονείς μας δεν βασανίζονταν από τόσες και τόσο συγκεκριμένες ανησυχίες. Τους άγχωναν τα βασικά και ήθελαν να βλέπουν το παιδί τους ευτυχισμένο, αλλά είχαν την υγεία πάνω απ’ όλα και θεωρούσαν πως όλα τ’ άλλα γίνονται με κάποιο τρόπο. Και φυσικά, ήθελαν τα παιδιά τους να μορφωθούν, αλλά όχι και να χάσουν τη παιδική τους ηλικία προσπαθώντας...