To τελευταίο έτος στο πανεπιστήμιο, είχα πολύ συχνά κρίσεις πανικού. Συνέχισα να έχω για δύο χρόνια μετά, πριν σταματήσουν τελείως. Όταν πρωτοεμφανίστηκαν, θυμάμαι να κλαίω και να λέω στο αγόρι μου ότι πέθαινα. Δεν μπορούσα να βρω καμία άλλη λογική εξήγηση για αυτό που βίωνα. Φοβόμουν και ένιωθα απόκοσμα άδεια. Δεν ήξερα τι να κάνω.
Πήγα στον γιατρό και αφού οι εξετάσεις έδειξαν ότι σωματικά ήμουν εντάξει, μου είπε τι συμβαίνει. Οι κρίσεις πανικού εκδηλώνονται διαφορετικά για όλους, αλλά είχα όλα τα κλασικά συμπτώματα.
Με την πάροδο του χρόνου άρχιζα να τις αντιμετωπίζω. Έμαθα τι μπορεί να τις ενεργοποιήσει, πόσο σημαντικό είναι να δίνω χρόνο στον εαυτό μου, να λέω πάντα αυτό που νιώθω ακόμα κι αν δεν αρέσει σε κάποιους. Ακόμη, εφάρμοσα διάφορες τεχνικές αναπνοής και έκανα διαλογισμό. Τελικά σταμάτησαν - αλλά δεν τις ξέχασα ποτέ.
Πίστευα ωστόσο, ότι άνηκαν στο παρελθόν, αλλά έκανα λάθος!
Παρόλο που δεν έχω βιώσει ένα πλήρες επεισόδιο (ακόμα), άρχισαν να κάνουν ξανά την εμφάνισή τους και νομίζω ότι ξέρω γιατί. Η ζωή μας τα τελευταία δυο χρόνια είναι άνω κάτω. Τώρα που έχουμε ξαναμπεί στους γρήγορους ρυθμούς της κανονικότητας δεν μπορώ να συμβαδίσω με όσα γίνονται γύρω μου. Και δεν ζητάω βοήθεια. Γιατί; Γιατί θεωερώ πως είμαι καλά.
«Πώς είσαι αγάπη μου;» με ρώτησε ο άντρας μου... Εκείνη τη στιγμή έστελνα ένα email, έβαζα τροφή στα σκυλιά, μαγείρευα και φώναζα για νιοστή φορά στον γιο μου να κάνει την εργασία του.
«Μια χαρά» απάντησα χωρίς να το πολυσκεφτώ. Λέω στους άλλους και τον εαυτό μου ότι είμαι καλά περισσότερες φορές από όσες ζητάει ο γιος μου σοκολάτα. Σπρώχνω στο πίσω μέρος του μυαλού μου άγχη και έγνοιες γιατί θεωρούσα ότι έτσι έπρεπε να κάνω. Υπερβαίνω τα όριά μου και διαχειρίζομαι τα πάντα. Αλλά όπως αποδεικνύεται δεν είναι εύκολο... Δεν κρατάς έτσι ισορροπίες.
Δεν έπρεπε να πάθω κρίσεις πανικού για να μάθω να ζητάω βοήθεια.
Σαφώς έβαζα τον εαυτό μου τελευταίο για πάρα πολύ καιρό. Οι σπόροι πανικού άρχισαν να φυτρώνουν γιατί άργησα πολύ να φροντίσω τον εαυτό μου. Τώρα παίρνω τα μέτρα μου για να το διορθώσω.
Ζητώ βοήθεια! Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι ακόμη και ένα πεντάλεπτο διάλειμμα μπορεί να μου κάνει καλό. Αλλά αυτό που ξέρω καλά είναι ότι δεν πρόκειται να πω ξανά «είμαι καλά» εκτός κι αν το εννοώ.
Πηγή: mom.com