Η κόρη μου είναι τυχερή που μεγαλώνει με μια γιαγιά που παίζει μαζί της, τής κάνει τα χατίρια, της δίνει στα κρυφά μπισκότα και την υπεραγαπάει.
Η καρδιά μου φουσκώνει από χαρά βλέποντας τες μαζί. Ο άντρας μου στέκεται δίπλα μου και παρακολουθεί τη τρυφερή σκηνή μπροστά του χαμογελώντας. Ξέρει ότι η στάση της μαμάς μου με κάνει χαρούμενη και ταυτόχρονα λυπημένη.
Όταν ήμουν μικρή, ήμουν απλώς ένα κοριτσάκι που δεν ήθελε τίποτα άλλο παρά την προσοχή της. Δεν την πήρα ποτέ όμως με τον τρόπο που τη χρειαζόμουν - όπως την παίρνει η κόρη μου τώρα. Η καρδιά μου σφίγγεται λίγο για το κοριτσάκι που δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από τη μαμά της να παίξει μαζί της...
Η μητέρα μου έχει πολλά ελαττώματα, αλλά τα καλά της στοιχεία υπερτερούσαν.
Είναι αμέτρητες οι φορές που ήταν εκεί για μένα και την οικογένειά μου. Και πρέπει να τονίσω ότι την αγαπώ και την ευχαριστώ για όλα όσα έχει κάνει. Η σχέση μας όμως έχει περάσει από σαράντα κύματα και στην παιδική μου ηλικία ένιωθα μόνη.
Δεν αισθανόμουν την τρυφερότητά της. Δεν θυμάμαι να παίζουμε μαζί. Πηγαίναμε βόλτες και για ψώνια, αλλά κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν έπρεπε να την ενοχλήσω. Ήταν πάντα «απασχολημένη» και έκανε συνέχεια δουλειές στο σπίτι. Επειδή δεν δούλευε και εγώ είμαι μοναχοπαίδι ήμασταν συνέχεια μαζί.
Αλλά φοβόμουν να την ενοχλήσω. Όταν εκνευριζόταν, άλλαζε όλη η ατμόσφαιρα στο σπίτι. Θυμάμαι μια φορά έριξα ένα ολόκληρο κουτί δημητριακών στην κουζίνα μας προσπαθώντας να φτιάξω το δικό μου πρωινό. Όταν με είδε άρχισε να φωνάζει και μετά δεν μου μιλούσε για τρεις μέρες.
Ειλικρινά, αναστατωνόταν συχνά για μικρά πράγματα. Το να τη βλέπω τόσο τρυφερή και ήρεμη με το παιδί μου πραγματικά με εκπλήσσει. Πιστεύω ωστόσο, ότι μέσω της εγγονής της εξιλεώνεται με κάποιο τρόπο. Σαν να προσπαθεί να τα κάνει όλα σωστά αυτή τη φορά.
Η κόρη μου βγάζει τον καλύτερό της εαυτό και λάμπουν και οι δυο τους όταν παίζουν μαζί. Είναι αληθινά υπέροχο κι ας με πονάει λίγο...