Ήμασταν ενθουσιασμένοι. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε. Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, το μόνο που ήθελα ήταν να γίνω μαμά, και επιτέλους είχα αυτήν την ευκαιρία.
Στην αρχή, περιμέναμε να ολοκληρωθούν όλοι οι απαραίτητοι έλεγχοι μέχρι να το ανακοινώσουμε στους αγαπημένους μας. Μόλις πέρασαν οι πρώτες 12 εβδομάδες, περιμέναμε λίγο ακόμα μέχρι να κλείσω και την 18η.
Αφού νιώσαμε σίγουροι ότι όλα πάνε καλά, μοιραστήκαμε τη χαρά μας με συγγενείς και φίλους. Ξέραμε ήδη ότι περιμέναμε αγοράκι και, αφού επιλέξαμε όνομα, βάψαμε και διακοσμήσαμε το δωμάτιό του.
Στις 19 εβδομάδες, πήγαμε για υπέρηχο πανευτυχείς, αλλά μάθαμε αυτό που θα μας άλλαζε τη ζωή για πάντα: υπήρχε θρόμβος αίματος μέσα σε μια κύστη στον ομφάλιο λώρο. Έκανα κι άλλες εξετάσεις, πήρα και δεύτερη (και τρίτη) γνώμη, αλλά η διάγνωση ήταν πάντα η ίδια.
Αυτό που έπαθα ήταν εξαιρετικά σπάνιο. Συνήθως εμφανίζονται είτε κύστες, είτε θρόμβωση - ποτέ μαζί! Εγώ τα είχα και τα δύο και αυτός ο συνδυασμός είτε θα σκότωνε το μωρό μας, είτε θα του προκαλούσε ανεπανόρθωτες βλάβες.
Το μόνο που θέλαμε ήταν το αγοράκι μας, αλλά, ξέραμε ότι δεν μπορούσαμε να είμαστε εγωιστές. Δεν θα μπορούσαμε να ζήσουμε με τον εαυτό μας αν φέρναμε στον κόσμο ένα παιδί καταδικασμένο να ζει μια δύσκολη, οδυνηρή και δυστυχισμένη ζωή. Στις 10 Ιουνίου έκανα έκτρωση. Ήταν η χειρότερη και πιο οδυνηρή εμπειρία της ζωής μου.
Επειδή ήμουν ήδη 5 μηνών, ο μόνος τρόπος να διακοπεί η κύηση ήταν η τεχνητή γέννα. Μου έδωσαν φάρμακα για να προκληθούν συσπάσεις και να γίνει ο τοκετός. Οι περισσότερες γυναίκες περνάνε τους οδυνηρούς πόνους της γέννας κι έπειτα βιώνουν την απόλυτη ευτυχία επιστρέφοντας στο σπίτι τους με το μωρό τους. Εγώ ένιωσα τους πόνους κι έπειτα γύρισα με άδεια χέρια κι έναν τεράστιο λογαριασμό από το νοσοκομείο.
Το δωμάτιο του γιου μας είναι άδειο. Τα Χριστούγεννα δεν θα στολίσουμε όλοι μαζί δέντρο και τις Απόκριες δεν θα πάμε να διαλέξουμε στολή. Στους τοίχους δεν κρέμονται φωτογραφίες με τον γιο μου και τον άντρα μου αγκαλιά και η μαμά μου δεν καμαρώνει που έγινε γιαγιά.
Ωστόσο, δεν μετανιώνω για την απόφασή μου. Στο μυαλό μου δεν υπήρχε επιλογή. Δεν θα θεωρούσα τον εαυτό μου «καλή μαμά», αλλά μάλλον «εγωίστρια μαμά» αν είχα φέρει τον γιο μου στον κόσμο κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Πηγή: Cafemom