«Και που οι γονείς μας κάπνιζαν μέσα στο σπίτι τι πάθαμε;»
Δεν είναι κάτι που ακούς πια με την κυριολεκτική έννοια, αφού το κάπνισμα μέσα στους χώρους των σπιτιών έχει εκλείψει σημαντικά, χρησιμοποιείται όμως για να δικαιολογήσει συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται από άγνοια κινδύνου έως και αμέλεια. Αυτός που το ξεστομίζει, προφανώς δεν έχει πάθει τίποτα. Αλλά κανείς δεν μπορεί να μετρήσει πόσοι άνθρωποι δεινοπάθησαν εξαιτίας της… ανεμελιάς των γονιών του ‘80 και του ‘90.
«Και που δεν φορούσαμε ζώνη στο αυτοκίνητο τι πάθαμε;»
Εδώ που τα λέμε, θαύμα είναι που δεν πάθαμε τίποτα με ΕΚΕΙΝΑ τα αυτοκίνητα σε ΕΚΕΙΝΟΥΣ τους δρόμους. Είναι αλήθεια ότι τα παιδικά καθισματάκια δημιούργησαν νέα έξοδα στους γονείς που πολλές φορές καλούνται έως και να αλλάξουν αυτοκίνητο για να εξασφαλίσυν τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια για τα παιδιά τους. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και το καλύτερο που έχουμε, αφού όσο σωστά και να οδηγείς ποτέ δεν ξέρεις πως οδηγούν οι γύρω σου.
«Και που κάναμε ποδήλατο χωρίς κράνος τι πάθαμε;»
Ευτυχώς που, εδώ και λίγο καιρό, ποδήλατο και κράνος πάνε πακέτο και δια νόμου, αφού μια πτώση από ποδήλατο μπορεί να επιφέρει πολύ μεγαλύτερες ζημιές από μόλωπες και γρατζουνιές. Παρ’ ότι για εμάς ήταν αδιανόητο να φοράμε κράνος όταν οργώναμε τους δρόμους, τις πλατείες και τα πεζοδρόμια πάνω στα ποδηλατάκια μας, τα παιδιά μας πρέπει να το συνηθίσουν για να είναι το δικό τους κεφάλι ασφαλές και το δικό μας ήσυχο.
«Και που τρώγαμε και καμιά σφαλιάρα κάπου κάπου τι πάθαμε;»
Ομολογώ ότι αυτό που κάποιοι ωραιοποιούν τόσο εύκολα το ξύλο που έφαγαν μικροί είναι άνω ποταμών και δεν θα ‘πρεπε καν να το αναφέρουμε, γιατί ίσως το νομιμοποιούμε ως επιχείρημα. Πόσο μάλλον που ο καθένας τους έχει δικό του μέτρο για το πόσο ξύλο θεωρείται ανεκτό και δεν διστάζει να το μοιραστεί μαζί σου. Στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν δεν πάθαμε κάτι, μόνο καλό δεν μας έκανε η βία από ανθρώπους που αγαπάμε και εδώ τελειώνει η κουβέντα.
«Και που αποφάσιζαν οι γονείς μας για εμάς τι πάθαμε;»
Ίσως και ο λόγος που κάποιες γενιές καθυστερήσαμε τόσο πολύ να ενηλικιωθούμε ουσιαστικά να ήταν επειδή οι γονείς μας προσπαθούσαν να στρώσουν για μας ένα δρόμο που εκείνοι θεωρούσαν κατάλληλο. Ναι, δεν μας έλειψε τίποτα, αλλά δεν κληθήκαμε όσο νωρίς έπρεπε να πάρουμε αποφάσεις, να παλέψουμε γι’ αυτές και να βιώσουμε τα αποτελέσματα. Οπότε, μάλλον πάθαμε και ελπίζω τώρα να μην κάνουμε το ίδιο με τα παιδιά μας.