Δεν την αφήνω να έχει δικό της κινητό. Δεν την αφήνω να χρησιμοποιεί social media εφαρμογές στο tablet. Και της λέω διαρκώς (αφού μου τα ζητάει διαρκώς) ότι θα μπορεί να τα έχει όλα αυτά όταν θα έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Εγώ, πάλι, είμαι παιδί μιας άλλη εποχής και μιας άλλη πραγματικότητας, μη ψηφιακής. Ίσως γι’ αυτό νιώθω ότι δεν είμαι πλήρως εφοδιασμένη να αντιμετωπίσω τη λαίλαπα που βλέπω να έρχεται και να σαρώνει το παιδί μου. Νιώθω, όμως, και θυμό αφού καλούμαι να αντιμετωπίσω ένα χάος που δεν δημιούργησα.
Όσο της απαγορεύω να μπαίνει σ’ όλα αυτά τα μέσα, τόσο περισσότερο το θέλει, αφού οι φίλοι της μπαίνουν πια ο ένας μετά τον άλλον. Είναι καλό να νιώθει πως μένει εκτός; Ή, τέλος πάντων, είναι καλύτερο απ’ το να νιώθει ανεπαρκής συγκρίνοντας τον εαυτό της με τους «πετυχημένους» των social media;
Διαβάζω πως από το 2012, που το Facebook αγόρασε το Instagram, οι αυτοκτονίες νεαρών κοριτσιών (ανάμεσά τους και παιδιών) έχουν αυξηθεί κατακόρυφα στη Μ. Βρετανία. Το ίδιο και τα φαινόμενα κατάθλιψης και διάφορων διαταραχών. Τα στατιστικά αφορούν και τα δύο φύλα, τα κορίτσια όμως δείχνουν αρκετά πιο ευάλωτα.
Μέχρι σήμερα, τέτοιου είδους εταιρείες φρόντιζαν να πετάνε τις ευθύνες από πάνω τους. Αλλά, σύμφωνα με έγγραφα που διέρρευσαν πρόσφατα, έρευνες που έχουν διεξαχθεί για λογαριασμό του Facebook (για εσωτερική ενημέρωση) έχουν δείξει ότι 1 στα 3 κορίτσια που χρησιμοποιούν το Instagram αντιμετωπίζουν έντονα προβλήματα με την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους και το σώμα τους.
Με λίγα λόγια, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γνωρίζουν το κακό που μπορεί να προξενήσουν, αλλά προτιμούν να αποποιούνται τις ευθύνες. Και όσο συμβαίνει αυτό, μένει σε μας, τους γονείς, το βάρος να προφυλάξουμε τα παιδιά μας από έναν ορυμαγδό εικόνων και μηνυμάτων που μπορεί να στείλουν σε πλήθος λάθος κατευθύνσεις.
Μέχρι τώρα κάνω απλώς το καλύτερο που μπορώ. Απλώς, φοβάμαι μην έρθει η μέρα που θ' αποδειχθεί ότι δεν ήταν αρκετό.
Πηγή: stuff.co.nz