Άραγε, τι να φταίει. Μήπως κάνουν λάθος επιλογές ή έχουν διαρκώς φορτωμένο πρόγραμμα; Μήπως η ενασχόληση με τις οθόνες δεν αφήνει στα παιδιά χρόνο να συγκεντρωθούν σε κάτι που απαιτεί μεγαλύτερη αφοσίωση; Ή μήπως:
Επιβάλλουμε στα παιδιά τις δικές μας προτιμήσεις
Όλοι μας έχουμε ορκιστεί κάποια στιγμή πως δεν θα το κάνουμε ποτέ, αλλά καμιά φορά αυτά τα πράγματα γίνονται ασυναίσθητα, χωρίς να το καταλάβεις. Κάπως έτσι, μπορεί να σπρώχνουμε τα παιδιά μας προς κατευθύνσεις που θα θέλαμε να ‘χουμε πάρει εμείς, αλλά δεν τα καταφέραμε ποτέ. Ή που τις πήραμε, αλλά δεν διαπρέψαμε όπως ελπίζαμε. Αυτά, ομως δεν γίνονται με το ζόρι κι έτσι το ενδιαφέρον των παιδιών ξεθωριάζει αναπόφευκτα.
Οι διδάσκοντες δεν κερδίζουν το ενδιαφέρον των παιδιών
Όταν ένα παιδί επιλέγει να ακολουθήσει μια δραστηριότητα δεν σημαίνει ότι θα παθιαστεί από μόνο του. Συχνά απαιτείται η κατάλληλη καθοδήγηση από τον δάσκαλο ή τον γυμναστή, που θα του δώσει ώθηση εάν τα βρει σκούρα στο ξεκίνημα και θα το ενθαρρύνει να γίνεται όλο και καλύτερο. Εάν ο δάσκαλος κάνει αγγαρεία, είναι σχεδόν απίθανο να μην κάνει αγγαρεία και ο ίδιος ο μαθητής.
Κάποια παιδιά απλώς δεν έχουν βρει την κλίση τους
Είναι ωραίο να φαντάζεσαι ένα παιδί που αφοσιώνεται σε κάτι από μικρό και με τα χρόνια διαπρέπει σ’ αυτό, αλλά στην πραγματικότητα τα περισσότερα παιδιά πρέπει να δοκιμαστούν σε πολλά μέχρι να βρουν την κλίση τους. Οπότε, όταν ένα παιδί τα παρατάει συνεχώς και δοκιμάζει κάτι άλλο, είναι πολύ πιθανόν να βρίσκεται σε στάδιο αναζήτησης που θα τελειώσει όταν βρει αυτό που το εμπνέει να συνεχίσει.
Δεν τα ενθαρρύνουμε στο ξεκίνημα της προσπάθειάς τους
Κάθε άρχη και δύσκολη, λέει ο λαός, και αυτό ισχύει παντού, ακόμα και στην περίπτωση μιας δραστηριότητας που το ίδιο το παιδί κίνησε γη και ουρανό για να μας πείσει να την ξεκινήσει. Ένα δύσκολο ξεκίνημα μπορεί να σκοτώσει τον ενθουσιασμό και να δημιουργήσει στο παιδί τον φόβο ότι δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Αν, λοιπόν, δεν του δώσουμε την υποστήριξη που χρειάζεται εμείς οι ίδιοι, απλώς το οδηγούμε στην παραίτηση.
Δεν έχουν δει ποτέ εμάς να παθιαζόμαστε με κάτι
Κακά τα ψέματα, καθώς τα παιδιά μας μεγαλώνουν εμείς είμαστε τα πρότυπά τους και τις δικές μας συμπεριφορές μιμούνται και υιοθετούν στην πορεία. Δεν είναι, λοιπόν, δυνατόν να περιμένουμε από τα παιδιά μας να παθιάζονται με κάτι, αν εμείς αντιμετωπίζουμε τα πάντα άψυχα και χωρίς ενθουσιασμό. Βλέποντάς εμάς να μη ρισκάρουμε μια αποτυχία, δεν πρόκειται να ρισκάρουν και αυτά. Και αν δεν ρισκάρουν, θα παραιτούνται κάθε φορά.