Είναι μια δύσκολη περίοδος που απαιτεί λεπτούς χειρισμούς και πολλά αποθέματα υπομονής, ακόμα και όταν ακούμε αυτά τα λόγια!
Δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω
Νομίζω ότι το πιο σοκαριστικό για έναν γονιό είναι όταν συνειδητοποιεί ότι το παιδί του που προηγουμένως ήταν πρόθυμο να συμμορφωθεί και να ακούσει, ξαφνικά επαναστατεί, διαφωνεί και δεν δέχεται πλέον τον γονικό έλεγχο. Βιάζεται να μεγαλώσει και να γίνει ανεξάρτητο με αποτέλεσμα να δοκιμάζει τα όριά μας με φράσεις του είδους «δεν θα μου πεις εσύ τι θα κάνω».
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε ο ενήλικας. Οφείλουμε να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας (όσο δύσκολο κι αν είναι!) γιατί οι φωνές και οι απειλές θα κλονίσουν περισσότερο τη σχέση μας. Με σταθερότητα και αυστηρότητα στη φωνή και τις πράξεις, θα καταφέρουμε πολύ περισσότερα απ’ ότι με το θυμό.
Σε μισώ
Ναι, ίσως το ακούσετε κάποια στιγμή και ναι, θα σας πληγώσει πάρα πολύ. Στην εφηβεία, οι ορμόνες των παιδιών κάνουν πάρτι και δεν μπορούν ελέγξουν τα συναισθήματα και τα λόγια τους. Κάποιες φορές, δεν θέλουν να μας ξέρουν κι άλλες κάνουν τα πάντα για να τραβήξουν την προσοχή μας, όπως όταν ήταν μικρά.
Η λύση είναι μία και αυτή είναι να μην παίρνουμε τοις μετρητοίς όσα μας λένε. Τη μια στιγμή μπορεί να είμαστε η καλύτερή τους φίλη και την αμέσως επόμενη, άσπονδος εχθρός τους. Γι' αυτό μην το πάρετε προσωπικά και μην στενοχωρηθείτε (πολύ!).
Να μεγαλώσω να φύγω από εδώ
Λίγο πολύ, κάποια στιγμή, οι περισσότεροι έφηβοι φωνάζουν, απηυδησμένοι και με ύφος μπλαζέ, στους γονείς τους ότι ανυπομονούν να μεγαλώσουν για να φύγουν μακριά τους. Για εκείνους ό,τι κάνουμε τους ενοχλεί, δεν έχουμε στάλα κατανόησης για όσα περνούν και είμαστε φορτικοί είτε τους μιλάμε, είτε όχι.
Για να μην φτάσουν στο σημείο να νιώσουν την ανάγκη να φύγουν μακριά μας πρέπει να τους δώσουμε χώρο και χρόνο. Να σεβόμαστε την ιδιωτικότητά τους και να μην είμαστε ετοιμοπόλεμοι και μαχητικοί κάθε φορά που ξεσπούν σε φωνές.
Δεν με καταλαβαίνεις
Στην εφηβεία, όλοι πιστεύουν ότι είναι τόσο ξεχωριστοί που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τη πολυπλοκότητα του χαρακτήρα και της ψυχοσύνθεσής τους. Ούτε οι ίδιοι τους οι γονείς! Κι αυτό το ξέρουμε καλά, γιατί και εμείς περάσαμε από αυτό το στάδιο.
Όταν το έφηβο παιδί, λοιπόν, μας πει ότι δεν το καταλαβαίνουμε καλό είναι να μην αντιδράσουμε υπερβολικά. Ο διάλογος και κυρίως το να κάτσουμε να ακούσουμε όσα έχει να μας πει είναι ο τρόπος για να του δείξουμε ότι είμαστε κοντά του. Και ναι, μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε πάντα, ωστόσο είμαστε πάντα εκεί για να το ακούσουμε...