«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πηγή ανακούφισης απ' το κλάμα. Στην καραντίνα, κλεισμένη στο σπίτι μου, δεν θυμάμαι πόσες φορές έκλαψα. Μου έκανε καλό...
Στο πρώτο lockdown ήμουν έγκυος τον περισσότερο καιρό, δούλευα ασταμάτητα και φρόντιζα τον 2χρονο γιο μου. Όλη αυτή η πίεση με διέλυσε! Στην αρχή ντρεπόμουν και με θεωρούσα αδύναμη, είχα όμως την πολυτέλεια να κλαίω και να ξεσπάω σπίτι μου. Χωρίς να με βλέπει κανένας!
Τα πράγματα όμως χειροτέρευαν. Δυσκολευόμουν με το παιδί, είχα το άγχος της γέννας και οι ορμόνες έκαναν πάρτι εις βάρος της ψυχολογίας μου. ''Πάλι κλαις;'' μου έλεγε τρυφερά ο άντρας μου και με έπαιρνε αγκαλιά. Ποτέ δεν του έκρυψα πώς νιώθω.
Με τους ξένους όμως ήμουν προσεκτική. Δεν ήθελα να δείχνω αδύναμη και έτρεμα στην ιδέα να με δουν να κλαίω. Πίσω από τις κλειστές πόρτες του σπιτιού μου, λοιπόν, έκλαιγα και αυτό με ηρεμούσε.
Λίγο καιρό αργότερα γεννήθηκε ο δεύτερος γιος μου. Και όταν έγινε άρση της καραντίνας και ο κόσμος άρχισε να βγαίνει, εγώ έμεινα κλεισμένη σπίτι με ένα νεογέννητο και ένα νήπιο.
Μετά από μερικές εβδομάδες πήγαμε οικογενειακώς να ψωνίσουμε. Νόμιζα ότι θα μου έκανε καλό να βγω έξω και να αλληλεπιδράσω με άλλους ανθρώπους ωστόσο ήταν πιο δύσκολο απ' ότι περίμενα.
Τα παιδιά έκαναν φασαρία, ένιωθα ασφυξία λόγως της μάσκας και την πίεσή μου να ανεβαίνει επικίνδυνα. Προσπαθούσα σκληρά να διατηρήσω την ψυχραιμία μου μέχρι που μου έπεσε το αντισηπτικό και πιτσίλισε το μάτι του 2χρονου γιου μου. Άρχισε να κλαψουρίζει. Όλοι μας κοιτούσαν και ήμουν σίγουρη ότι με έκριναν. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το κλάμα μου. Ξέσπασα.
''Θέλω να πάω σπίτι!'' είπα στον άντρα μου. ''Για όνομα του Θεού'', μουρμούρισε δυνατά ένας νεαρός στην ουρά, κάτι που με έκανε να ντραπώ ακόμα περισσότερο. Είχα κλάψει δημόσια...
Μόλις σταμάτησα να κλαίω, ένιωσα μια εσωτερική ηρεμία όπως κάθε φορά. Η διαφορά ήταν ότι ντρεπόμουν που συνέβη μπροστά σε αγνώστους.
Δεν πρέπει όμως να νιώθουμε ντροπή. Είμαστε άνθρωποι και θα υπάρξουν στιγμές που θα λυγίσουμε. Μπορεί να συμβεί στον καθένα! Είμαι σίγουρη ότι δεν είμαι μόνο εγώ που αισθάνομαι έτσι.
Γι' αυτό αν δείτε μια μαμά να κλαίει δημόσια μην την κάνετε να ντραπεί! Χαμογελάστε της. Δείξτε της ότι καταλαβαίνετε κι ας μη καταλαβαίνετε...»